Znajdź zawartość

Ma na babcię – cztery działki Gdzieś pod Częstochową, Połączone już od roku Drogą asfaltową. Na kuzynkę Michalinę Ma dwa samochody, Sadu hektar – na bratanka (Latem – dla ochłody) Byłej żonie zaś przepisał Willę pod Lublinem I dwa konta pełne siana Na czarną godzinę. Gdyby mógł – rudemu kotu Zapisałby działkę Pod Włocławkiem lub Toruniem, Zarośniętą całkiem. Sam zaś trzyma na swym koncie Groszy osiemnaście, Innym mówi – swe bogactwa Wyborcom pokażcie. Ja dóbr ziemskich i doczesnych Wcale nie posiadam, Tylko w niebie sobie zasług Kufer dziś odkładam. Wszak pobożność oraz skromność Są to ważne cnoty, A że kłamię co dzień brzydko Już nie mówmy o tym…

Północna Ulewa Kropla rosy spada z trzciny o spokojnym poranku, po Północnej Ulewie księżyc, w pogoni za słońcem, rozpaczliwie wędruje po niebie; upada, bez względu na siebie. wpada w pułapkę, wpatrzony w pejzaż wschodu słońca: połączenia ust powolnych, splecionych z przędzy, wplatania się pomiędzy te głębokie, błogie więzy, jak trzcina cukrowa frywolnych zachowań lecz zamiast wśród wschodu, skończył na północy, pół nocy przepadło: upada nam księżyc. Między pieśnią złamanych kości i płuc zatopionych w słowach, za których szczyty, księżyc się chowa, w tańcu wiruje ta jedyna, samotna. O, trzcino cukrowa, służ mu za wiatrowskaz, gdy zagubiony chłopak, będzie płynąć łodzią, czyli będzie iść na nogach, a jej kolano w tańcu będzie zwinnie meandrować, pejzaże wciąż malować, wabiąc go w swe słowa Przesyłać mu swą miłość, wraz z kroplami deszczu, karmić go, jak morze, mądrościami wieszczów o legendarnych językach, co zaprowadzą nas do sensu, ulewać biżuterię ze stłuczonych diamentów, wyłowionych z morza. Ulewa gasi pożar, który zniszczył trzciny a księżyc, jako chłopak upadł dla dziewczyny. Trzeba było słuchać ciem z szali leciwych; chciwość jawi się w blond włosach i tanecznych pozach, a on był bardzo chciwy.

Jest tu cholernie gorąco Na ścianie farba Stara jak moje pomysły Pomiędzy nami Pieprzona czerwień I powietrze ciężkie Od papierosów I oddechów wczorajszego dnia Przez chwilę byłem od tego z dala Ale nie zostawię Agonii pojutrza bo I tak mnie znajdzie....

Dlaczego boję się marzeń? To przecież nic nie kosztuje. A gdyby się miały zdarzyć, czy szczęście wtedy poczuję? A może będę niesyta, nie będę umiała docenić, po więcej wyciągnę ręce, a los się na gorsze odmieni?