Malgorzata Stypulkowska

nareszcie coś lekkiego, sympatycznego, wywołującego uśmiech

świetne tylko na koncu przesłania mi zabrakło

całkiem niezłe

ogólnie nie mam zdania ale wywaliłabym ostatnią zwrotkę

okropne,po prostu okropne

no i to z tego, że po prostu do mnie nie przemawia

strasznie melodramatyczne i przez to niestrawne

a wyciągnę swój utwór z niebytu...

jeszcze raz potwierdzam żeb świetny, mimo braku komentarzy

szczerze mówiąc nie rozumiem

ciepły wiersz z klimatem

bardzo mi się podobał, świetny wiersz, klimat taki trochę w stylu księdza Twardowskiego, pozdrawiam

szukałam cię Franciszku szukałam w Asyżu gdzie jeszcze dżwięczy echo twych kroków w zaułkach szukałam cie daleko a znalazłam w lesie gdzie mi czas odmierzała spóżniona kukułka szukałam cię Franciszku pod italskim niebem szukałam niecierpliwie na umbryjskich wzgórzach a spotkałam Franciszku pod jaśminu krzewem gdy pszczoły miód zbierały w pierwszych dzikich różach szukałam cie daleko a znalazłam blisko gdy wierny pias się schylił ponad wody miską znalazłam w polnych kwiatach w głogu samotności naucz mnie kochać Franciszku naucz mnie miłości

jak to bez komentarzy? a choćby że śmieć to tylko nic więcej, lepsze to niz milczenie, domagam się , domagam komentarzy, natychmiast!!!

no tak teraz juz rozumiem...,wszystko jasne

przepraszam a kto to jest higińszczak?

nawet nastrojowy, chociaż wiele uzytych w nim sformułowań brzmi banalnie

nawet nastrojowy, chociaż wiele uzytych w nim sformułowań brzmi banalnie

wiersz mnie nie zachwycił,jest jakis taki bezbarwny,nijaki

ulice-korytarze pełne ludzkich istnień pełne mnie, pełne ciebie jak liści przelotnych śmietniki pełne rzeczy, dla których niezbędność okazała się względna ty i ja samotni niczym sieroty rzeczy do wczoraj potrzebne przeglądamy się w chwilach jak w pękniętych lustrach niepowtarzalni jak chmury podniebne zanim nas nie pochłonie nieprzebrana pustka

za oknem nagie drzew gałęzie szarość i zmierzch listopadowy kartka przede mną niczym wyrzut nic nie przychodzi mi do głowy o czym tu pisać z wszystkich kątów wyłazi nuda pajęczyny dzień ten po prostu jest nijaki i nie ma w tym niczyjej winy a dookoła mgła sie snuje i po zaułkach i po drogach być może bładzi w niej Przedwieczny lecz tutaj nikt nie widział Boga ni drzewa nagie ani kawki co przelatują nad dachami myśmy go także nie widzieli znów zostaniemy w bycie sami

zmierzch siwą pelerynę rozpostarł już za oknem i ptaki już usnęły i drzewa stoją mokre anioły opadają z nieba jak martwe liście w złocistym kręgu lampy tak szaro jest i mgliście miasto jak pajęczyną nostalgią jest zasnute i szary jest listopad tak szary jak mój smutek

cóz nie powiem żeby mi sie to podobało...i ten młot i kowadło zaciskające pięści, to po prostu trąci grafomanią

schabowy jest smaczny chyba nie wywołuje zbyt wielu skojarzeń i interpretacji to jednoznaczny komunikat

cóż dla mnie widać i konstrukcja cepa za trudna, pozdrawiam