Anna_Myszkin

Rozumiem szlachetne przesłanie, Krysiu, i podoba mi się zapis, ale zgadzam się z uwagą dotyczącą "superego", bo jeśli czyta się je w znaczeniu obiegowym, to wiersz traci sens. Nie wiem, może to rozbuchane ego mogłoby się nazywać "mega ego"? Pozdrawiam :)

Nie dyskutuję na temat zapisu (z jakiegoś powodu pewnie taki jest, chociaż trzykropek i znak zapytania darowałabym czytelnikom), ale o treści powiem, że przypadła mi do gustu, bo taka kołysząca niepokój do snu wiecznego ;) Pozdrawiam :)

Z międzyludzkiej tkanki to Twoje czyściwo - podoba mi się, a tak na marginesie, znam zbyt wiele osób, które wyją do księżyca o choćby zajawkę "liny". Pozdrawiam :)

Trafne skojarzenia, Krysiu. Dziękuję i pozdrawiam :)

A Polacy, wychowani w kulcie samoudręki, czynią to po mistrzowsku, niestety. Pozdrawiam :)

Tak, Roklinie, ale myślałam o sztuce życia, o tym, że czasem trudno skupić się na tym, co tu i teraz. Tak czy inaczej, dziękuję za wizytę. Pozdrawiam :)

Tak, jest bunt, ale bardziej przeciw trwonieniu drogiej teraźniejszości, uciekaniu w podkoloryzowaną przeszłość i jeszcze barwniejszą przyszłość. Miło, że wpadłaś, Elu. Pozdrawiam :)

Ale to bieżąca chwila "leżakuje" zamiast grać pierwsze skrzypce, zgodnie z "carpe diem". Dzięki i pozdrawiam :)

Czemu nie? Ciekawe spostrzeżenia, Magdaleno, ale czy nie lepiej czasem smakuje Beaujolais Nouveau w sprzyjających okolicznościach? ;) Dzięki za czytanie. Pozdrawiam :)

Można i tak go czytać, Nato, ale jeśli przyjąć, że czas to pieniądz, to każda przeczekana chwila sporo nas kosztuje. Nie śpijmy więc ;) Pozdrawiam :)

Przystaję na wprowadzenie zmiany w zapisie bez oporów - dzięki. Myślałam w ogóle o ludziach, którzy żyją wspomnieniami albo marzeniami o przyszłości, a teraźniejszość przecieka im przez palce. Pozdrawiam :)

bez biegłości w sztuce chwytania tępią się obrazy rozmazane momenty przegrywają z afiszami coraz lepszych jak wino zamierzchłych premier względnie pijanych szczęściem przedstawień za chwilę miesiąc drożej teraz leżakuje zamiast poić pełną gębą

Ładnie oddałaś chwilowość tego "miasta" pomiędzy, Magdaleno, i brak styczności między "biegunami". Mistycznie o odchodzeniu - tylko tak można, żeby się obeszło bez echa spazmów w wierszu. Pozdrawiam :)

Nie biorę, jeśli miało być uniwersalnie o kobiecie i mężczyźnie, ale jeśli o niektórych układach, to z przyjemnością czytam. Pozdrawiam, z życzeniami następnych, przynajmniej tak samo dobrych :)

Ogarnęłaś, Nato, atmosferę przykucia do miejsca w dobrym stylu. Niech się peelka wystrzega wszelkich pętli i niewielkich wysokości, niech się uczy latać od razu wysoko :) Pozdrawiam :)

To dobrze, Czarku :) Pozdrawiam :)

Uwielbiam Twoje czytanie, Magdaleno :) Pozwól, że zadedykuję Ci kawałek od Meli, też o ludziach i drzewach. (Jestem świeżo po koncercie i jeszcze mi gra.) http://www.youtube.com/watch?v=WAOLp7Fe0gY Pozdrawiam :)

Dzięki za wczytanie się w treść, Lilko. Jeśli wyjęłaś z niego coś mądrego, to tym bardziej mi miło. Pozdrawiam :)

W każdą, Elu, w swoją też, a może zwłaszcza... Serdeczności :)

Cieszę się z Twojego odbioru, Leno, bo peelka właśnie do tego dąży. Pozdrawiam :)

Jako to drzewo peelka by chciała stoicko uczestniczyć w tym swoistym łańcuchu pokarmowym, ale jeszcze kawałek drogi przed nią ;) Dziękuję, Nato, i pozdrawiam :)

Nie, no nie chciałam narażać na szwank Twojego uzębienia, Alicjo. Wybaczysz? Dzięki za odwiedziny. Serdecznie :)

Dałaś mu, Oxy, szerszy wymiar, który dobrze się komponuje z moim zamysłem, bo napisałam o wierszach, którymi podmiot dzieli się z innymi, ale ciągle jeszcze nie umie do końca zdystansować się do nich, dać przyzwolenia na dowolną technikę jedzenia i trawienia ich. Krótko mówiąc, uczmy się od drzew ;) Dziękuję za "owocne" i przychylne czytanie. Pozdrawiam :)

Jeśli przyjąć, że pokora jest formą mądrości w swoim podporządkowaniu się prawom natury, to ten dystans jest tożsamy. Tak mi się wydaje. Dzięki za refleksję. Pozdrawiam :)

Słusznie Cię chwalą, Oxy, nie tylko za świetny warsztat, ale i za liryczny klimat. Udany "owoc", żeby nie powiedzieć "kwiatek" ;) Pozdrawiam :)