[Hej!]

Która planetoida nosi twoje imię? Moja to ta skuta lodem.
Tysiące lat wirowała nade mną - Hej Ötzi! – wołałem
z mojej bryły – Hej Ötzi! – odpowiadała i kręciła się dalej.

Jadłem mięso kozicy i chleb, aż rozbolał mnie brzuch,
mam wygodne buty, futro, siekierę i nóż – jestem gotowy.
To dla mnie chmury układają się w kształty zwierząt,
a gwiazdy mrugają zanim zasnę. Wszystko co widzę z góry,
należy do mnie, jednak ja nie należę do tego świata.

Moja planetoida krąży gdzieś między Marsem i Jowiszem,
przyczaiłem się w dolinie Ötzi, jak nazywa się twoja dolina?

[Wiecznie ostra żyletka]

to miły komentarz, dziękuję :-)

[Wiecznie ostra żyletka]

Przepraszam, mój ojciec jest starszy od twojego,
może nawet młodszy – drugie imię, które nosi,
mogłoby zapłonąć najwyższym drzewem,

ale obsuwa się z błotem, wybucha magmą, albo uderza
tsunami – mam do dyspozycji gamę podpisów i parafek.
Słuchaj, opowiem jak wyciąć, przewieźć i ułożyć głazy.

Gdzie północ, południe już chyba wiesz, zdradzę
kilka nowych zasad biologii, matematyki i fizyki,
mogę je nawet lekko zmienić, tylko posłuchaj.

Wysłuchali więksi i mądrzejsi - ich ciała nie zgniły do dziś,
a klątwy wyciskają trzewia tych, którzy nachodzą świątynie.

[Raport - popękał asfalt]

:-) ogromnie miłe słowa, bardzo dziękuję, Jolu!!!

[Raport - popękał asfalt]

Dziadku, niedobrze - znów zrobiłem się senny
podczas rodzinnego święta, a po przebudzeniu
wiem, jak to jest zabijać; znam strach, decyzje
i pośpiech, żeby zdążyć, zanim ktoś zabije mnie.

Niedobrze. Na płycie naszego grobowca obok imion,
z którymi już dawno się oswoiłem, pojawiły się nowe.
Nie licują z żadną opowieścią, rodzinną anegdotą,
a wszyscy wokół zachowują się, jakby to było normalne.

Dobrze, dziadku, przejdę do klasztornego ogrodu;
tam łatwiej ochłonąć ze zdumienia a nawet gniewu.
Pamiętam twojego przyjaciela - księdza z domu obok.
Dobrze znał rodzinę, ale nie spotkam go, on też umarł.

Niedobrze, między cmentarzem a ogrodem salezjanów
popękał asfalt. Potknąłem się. Bliscy znów zerkają
na mnie z niesmakiem. Udam znudzenie, a ty pokaż,
jak się przerzuca przez ramię ciała nabite na bagnet.

[Rodzynki i orzechy]

Jolkowa, moja poezja.org czytelniczko :-)
bardzo Ci dziękuję za ślady po czytaniu.
W klimacie emocji z moimi przodkami powstał cykl.
Będę wklejał kolejne wiersze z tego cyklu, ale poprzeplatam je innymi, żeby nie zanudzić.

Serdecznie pozdrawiam!

[Rodzynki i orzechy]

Przesyłka dotarła. Nieswojo się czułem czekając w deszczu
przy wylocie kanalizacji nad brzegiem Wisły.
Słuchałem cię jak instynktu – mógłbym napisać list
adresowany do mnie. Skąd byłby nadany?

Czuję ten sam strach, który wypełnił adrenaliną żywe komórki,
gdy złapali mnie - z czekoladą pod kurtką. Rodzynki i orzechy.

Płócienny woreczek rozlazł się w palcach, trzymam dziesięć monet,
które kilkadziesiąt lat temu trzymałeś - przesyłka dotarła,
pachnie ziemią i rzeką, nadzieją na życie dłuższe niż pokolenie
- łamanie kodów, deformowanie naszych ciał, Ludwiku.

[Ludwik Perney - miło nam]

Dziękuję za komentarze!
Ten wiersz przy okazji tłumaczy mój literacki nick.
Ludwik to imię mojego dziadka
Perney to panieńskie nazwisko babci.

Pozdrawiam

Marek Radecki :-)

[Ludwik Perney - miło nam]

Ojciec opowiadał, że Ludwik wydał wyrok
i go wykonał: zdrajca puszczał zajączki
do samolotów przelatujących nad Wyszogrodem.

Więc dziadku, drewniany most zniszczyły kry
- ścięły filary, jak ty głowę po wojennym sądzie.
Już wtedy byliśmy razem; jeździliśmy konno,
z szabelką w naszej dłoni. Ściąłem cię szybko
- kilka lat przed moim narodzeniem;
Ludwik mam po tobie.

Marianna była silna, wierzyła w pracę
i porządek. Potrafiła okazywać miłość
surowym spojrzeniem. Mama do dziś
trzyma jej gorzkie listy.

Pamiętam smak kawy zbożowej:
popijaliśmy nią kanapki
chroniąc się przed skwarem
pod orzechem na malinowym polu.
Walczyłaś babciu. Nie pozwalałem ci jeść,
rozlałem żółć, skóra przyległa do kości
- polubiłem cię; tuż przed końcem nakarmiłem
rosołem z kury. Twoje panieńskie było Perney.

Jestem włókniakiem – kawałkiem bezkształtnej tkanki
tuż za rąbkiem naszej koszulki. Rozpoznał mnie lekarz,
zmierzył centymetrem. Tym razem mam trzydzieści trzy lata
- za mało, by się zezłościć.

[Apokryf z Czermnej]

Dziękuję za komentarze i..
dzień dobry!

[Apokryf z Czermnej]

Odwracam się, ale obok nikogo nie ma - obojętnie
czy jestem wzruszony, spokojny, czy kpię – zostaję sam.
To pewnie te zbyt mocno unerwione palce. Wsadzam je
w wytrawiony oczodół, przesuwam po żebrach

- chcesz, mogę wystukać rytm. Będziemy się w nim kołysać.
Ulegniemy aurze lekkiego wiatru i czerwonych blasków
płomieni odbijających się od skał; zaśniemy
z poczuciem nowej religii starej jak świat.

Obudzę się w mokrym śpiworze, zmarznięty
- jak przystało – na kość. Nie będzie za mną nikogo,
komu mógłbym wsunąć dłoń w ciepłą ranę.