Bezimienny z Nikąd

Czy wierzysz jeszcze w miłość, istotę istnienia? Czy czujesz jej rytmy, zegarem oddania? Te wieczne słowa prawdy wciąż echo powtarza, Aniołom na skrzydłach jasnością się kłania. Wciąż twarz na przeciw wiatrom wystawiasz, Łzami przemywasz kolejne rany. Osłabłe ręce proszą o pomoc, Modlitwa cichnie bólem niechcianym. Świadomość pustki ziarno rozsiewa, Zwątpienia korzeń duszę rozrywa. Pod prąd podążasz brodząc w otchłani, Płaszczem nadziei siebie okrywasz. I tak wpatrując się w mętną szarość, Nie wiesz dokąd prowadzi aleja. Kieruj się ciepłem, serca podszeptem, Za bramą strachu troski topnieją. Za bramą strachu... tam będę czekał.

Gdy noc listopadowa magię rozsiewa, Mrocznym całunem swym ziemię okrywa. W górach wysokich ma dusza śpiewa, Imienia swego już nie chcę skrywać. Dziś zdejmę maskę, dziś się odrodziłem. To Wasza przyjaźń, życzliwe wsparcie. To Waszą mocą znów uwierzyłem, Że jeszcze nie wszystko mam w sercu zatarte. Znów mogę skrzydła swoje rozłożyć, Razem z ptakami szybować w chmurach. Boskiej Errato nowy hołd złożyć, Już nie porzucę poezji jej pióra. Swą bezimienność na bok odkładam, Zacznę nad Wami przyjaźni mej dryf. Każdemu z osobna podziękę składam, Ja powróciłem, me imię jest Gryf.

Napisałem już wiele słów, Tak wiele myśli przelałem na papier. W poezji wolność poczułem znów, Poruszam się swobodnie po lirycznej mapie. Jednak jest coś co podcina mi skrzydła, Zasiewa w duszy mojej niepokój. To bezimienność, która mi zbrzydła, Anonimowość dla przyjaciół wokół Tak bardzo maskę chcę zerwać z twarzy, Jak dawniej było, mieć swoje imię. To mnie dziś boli, to mnie dziś parzy, Ta tajemnica już dręczy mnie. Przyjaciele sekret ujawnię! Uwolnię postać co w duszy mej tkwi, Od jutra chcę sobą jedynie być.

Niespełnione obietnice, w sercu pustka, boli żal Zawód w życiu i miłości, szukając nadziei patrzysz w dal Niechaj przyjdzie i pocieszy, serce chore niech wyleczy Duszę smutną niech pocieszy, wspomnieniami już nie dręczy. Pozdrawiam I nadzieję zostawiam...

Przecież Ty nie jest ćmą Te o ogniu tylko śnią Ja jedynie mogę dmuchnąć By ten ogień z Ciebie zdmuchnąć. Pozdrowionka Od Beziątka :))

Dziś gdy czar uczucia już zanika Na nic światu romantyka My na straży jeszcze stójmy Dla niej szanse wciąż ratujmy. Wieczorne pozdrowionka...

Jam jest wampir srogi Co słodycze zjada w mig Jam przyczyną waszej trwogi Dajcie cukru jeszcze mi Happy, Happy Halloween

Różo Kameliowa Tyś tak delikatna Iż pod klosz Cię całą schowam I otoczę swą opieką A przyjaźnią Cię podleję Byś wyrosła jeszcze większa Bardziej silna i piękniejsza.

Witaj Duksie, bardzo Ci dziękuję za wpis. I Matko jedyna! Masz rację, już poprawiam ten błąd. Wstyd mi za niego, przepraszam. Wiesz naprawdę jestem wdzięczny i cieszę się, że należę do Waszej Grupy. Bardzo serdecznie pozdrawiam Cię i już poprawiam...

Bardzo dziękuję Ci Krzysztofie, ostatnio mam takie właśnie nastroje. Serdecznie Cię pozdrawiam.

Oślepieni blaskiem własnej głupoty Nie dostrzegamy piękna jej szlachetności. Ogłuszeni głosem wyrzutów sumienia Nie słyszymy pieśni straconej wolności. A pięknie śpiewa głęboko w duszy O zranionej miłości dawno zapomnianej. Niespełnionych marzeniach wieku dziecięcego, Obietnicy danej, lecz niedotrzymanej. A przecież wszyscy rodziliśmy się wolni, Więc dlaczego teraz nam to odebrali? Stworzyli dla nas świat cywilizowany, Fałszywej idei przyklaskiwali. Zastępczym życiem na pozór łatwiejszym, Nowymi wartościami kolorowej reklamy, Zdradliwym obrazem oczy karmili. Taki jest teraz nasz żywot zakłamany. Więc marzę cicho o prawdziwej wolności, Tchnienie jej czuję w poezji sile. Piszę te prawdy bolące słowa, By odświeżyć wreszcie to życie zgniłe.

Do owej świątyni wiedzie długa i trudna droga. Ten kto tam dotrze szczęsliwym jest. W małej formie, wielka treść. Super. Pozdrawiam Bezimienny

Los żołnierza zawsze jednaki. Najważniejsze to Bóg, Honor i Ojczyzna. Pozdrawiam.

Barzdo fajnie i batalistycznie... Pozdrawiam.

Tymusie wspaniale napisałeś. Tak taki żebrak jest zatrzymaną kiedyś historią na zegarze życia. Pozdrawiam serdecznie.

Zawsze bądź Na kamieniu sobie siądź I poczekaj bo już lecę... Nie nie wstawaj, tylko siądź Zawsze tutaj dla mnie bądź.

Ryszardzie pomogę Ci znaleźć szczęście. Chodź tylko ze mną do Nikąd. Tam wszystko się zaczyna...

Piękny ten wieczór, słyszę ten wiatr jak cicho nuci na dobranoc. Pozdrawiam w wieczornej ciszy i świetle gwiazd. Bezio

No aż mi się bezimienna buzia wykrzywiła. Dzięki, dzięki po stokroć dzięki. Bardzo mi poprawiłeś humor Duksie, było mi potrzeba takiego uśmiechu. W takim zespole, z takim przewodnikiem warto być. Jeszcze raz Ci dziękuję. Bezio

Przeczytałem obydwa Twoje wiersze i podobały mi się. W dobrym stylu, sporo uczuć i plastyki obrazu. Pozdrawiam

Tak Ryszardzie, niech miłość pachnie jesienią... Lecz ten zapach dziś dotyczy tej dojrzałej W sercu mocno zapisanej Całe wieki w nas wytrwałej Przy ołtarzu zawiązanej. Przyjacielskie pozdrowionka od Bezia.

Dzięki Duksie za Twe wsparcie Za życzenia prosto z serca Są balsamem na ból duszy, Która walczy tak uparcie By nieczuły świat poruszyć. Gorąco pozdrawiam Bezio.

Witaj Aniu, bardzo pięknie napisałaś. Niech moc tajemniczej Twej gwiazdy Zawsze rozświetla niebo Twej duszy Niechaj się spełni co sobie wymarzysz Naprawdę ten utwór mocno mnie wzruszył. Pozdrowionka od Bezia.

Życie przemija, my razem z nim. W spełnianiu swych marzeń gubimy sny. Prawdziwych wartości już nie ma w tym, Jedynie samotność, razem z nią my. Co było kiedyś dziś zapomniane, Teraz już inne cele widzimy. Nowe podniety w głowach nam dane, Wiedziemy żywot nim go stracimy. Praca, kariera i pieniądz rządzi. Słuszne decyzje dla nich podjęte, Nikt nie rozliczy, nikt nie osądzi. Ręce przyjazne od nas odjęte. To nasza jesień cywilizacji, Dobre idee jak liście z drzew, Rozwieją wiatry fałszywych racji. Po nas zostanie żałosny śpiew.

Emi, co to jest? Czy Ty odchodzisz? Jeśli tak, to przykro bo było miło czytać Twoje utwory. Jeśli na moment, to idź i odpocznij. Lecz wracaj do nas... czekamy.