Ryszard Kisiel

Witaj Elu, Bardo ładny, rytmiczny wiersz. Tylko nie denerwuj serduszka przed snem. Seredecznie pozdrawiam. Miłego dnia życzę.

Powiedziałaś mi, że po nocach śnisz, O nikim innym tylko o mnie. Jeśli tak to jest, zrób przyjazny gest, Ja będe cieszył się ogromnie. Jeśli będziesz chcieć i odwagę mieć, To możesz się sprowadzić do mnie. bo ja mieszkam sam, niezłą chate mam, Choć wewnątrz urządzona skromnie. Przyjacielu mój, odważny gest twój, Ja na to zgodzić się nie mogę. Nim stanę u drzwi, mama dała mi , Tę oto życiową przestrogę. Chłopcu owszem wierz,lecz wysoko mierz, Broń zawsz honoru i cnoty. Jak zapomnisz się będzie bardzo źle, Możesz poważne mieć Kłopoty. Chociasz idzie maj, o opinię dbaj, Szleństwa pozostaw na potem. Jeszcze powiem Ci, nie zmarnuj swych dni, Dobre dni nie wrócą spowrotem. R

Od zawsze byłaś mym westchnieniem, Odkąd ujrzałem Twoją twarz. Byłaś boginią mym marzeniem, Tyle uroku, wdzięku masz. Zawsze przy Tobie myślą byłem, I całowałem oczy Twe. Jedwabne włosy Ci pieściłem, I delikatne ręce też. Przeżyliśmy lata szalone, Cieszyłem się Tobą a ty mną. Mieliśmy oczy roziskrzone, Gdy wyznawałem miłość swą. Niczego namnie brakowało, A rzeczywistość była snem. Kiedy me ręce dotykały, Piękne, gorące, ciało Twe. Teraz nie mamy wielkich marzeń, Nie wyciągamy po nie rąk. I nie szukamy silnych wrażeń, Nas zadowala cichy kąt. Mam najlepszego przyjaciela, Jakiego mi darował Bóg. Oddałbym za to bardzo wiele, Zebym Cię wiecznie kochać mógł. R

Już się dopala ogień na niebie, Ostatni promień słoneczny zgasł. A ja tu czekam miła na Ciebie, Nie wiem, a może ostatni raz. Gdzie jesteś miła, gdzie jesteś miła? Już wydeptałem na ziemi krąg. Może ta miłość trwałą nie była, Jak uścisk naszych, splecionych rąk. Nasza miłość odeszła bez słowa, Mało czasu było do namysłu. Może zacząć jeszcze raz od nowa? Czy zostać przy zdrowych zmysłach? Sam nie wiem miła czy spotkam Ciebie? Daleko odeszłaś ode mnie. Nasze tęsknoty biegną do siebie, Obawiam się, że nadaremnie.

Witam Cię Beziu, serduszko to Ty masz, pewnie o pojemności z kilkadziesiąt gigabajtow. Muszę przyznać, że bardzo ładnie, dużo w wierszu ładunku emocjonalnego. Jast wzruszajacy. Pozdawiam serdecznie "młodszyBracie".

dobrze nam się układało można rzec by znakomicie tylko o tym zapomniałem że tak szybko biegnie życie gdy byliśmy jeszcze młodzi czas był naszym sprzymierzeńcem wtedy czas nas nie obchodził mieliśmy go coraz więcej za nami najlepsze lata wcale ich nie żałujemy czy to ważna jakaś data jeśli jeszcze "coś"możemy czerpaliśmy z życia wszystko co się dla nas należało nie skąpiliśmy miłości której zawsze było mało tak nam mijał rok po roku chwytaliśmy świat za bary tylko jeden mały szkopuł jest wciąż młoda a ja stary a my dalej się kochamy doczekaliśmy "jesieni" ponad to bardo wierzymy jak na gorsze się nie zmieni może doczekamy "zimy"? R

Witaj Bracie Beziu (sam tego chciałeś) no ale Ty jesteś bystry i za to Cię cenię. Serdecznie pozdrawiam, życzę miłego dnia.

Stoi na stole szklanka herbaty jej zawartość jest pomniejszona o dwa łyki teraz stoi zimna i nieapetyczna a jeszcze niedawno była gorąca, intrygująca czyimś pożądaniem uosił sie nad nią biały kłębek pary. nieruchoma, zdruzgotana zastanawia się co się właściwie wydarzło? Dlaczego dalej do końca ktoś już pić jej nie chciał..? czy była za słodka? czy za gorzka? czy za gorąca? czy może za zimna? że ją tak nagle szczęście opuściło R>K

Przyszedł bardzo pewny siebie, Brzuch wypięty, sztywna szyja, Poczuł się jak święty w niebie, Odrazu zaczął nawijać: Co ma robić bo jest w kropce. Dziewczyny mu żyć nie dają. Proponują różne rzeczy I do złego namawiają. Że dziś sen miał pełen seksu, (tyko,że tam mnie nie było), Były za to inne siksy, Ale to się tylko śniło. Nie wiem po co mi to mówił Co chciał przez to biedak wskórać, Przeciez wie, że między nami, Stoi bardzo wielka góra. Coś tam jescze pomamrotał, Że go niezauważam wcale, Jak on dla mnie się poświęca. Że za mało z nim przebywam Ciągle byle czym go zbywam Sianem się wykręcam. Ja mu na to odpowiadam, Składnie choć naprędce: Ja już nie chcę z tobą gadać, Nie przychodź tu więcej. Teraz musisz się dowiedzieć Wszystkiego, co mam powiedzieć: Daremnie przy mnie czas marnujesz! Zabieraj swoje nędzne kwiaty, Odejdź do jakiejś małolaty To może jej zaimponujesz? K>R

Pomyliłem wszystkie scieżki w drodze do młości ukarałaś bardzo srogo bez żadnej nadzei odrzuciłaś mnie od siebie na odległość słońca pozbierałaś po mnie ślady do serca włożyłaś wiem że dałem dużą plamę wielką jak na Marsie chciałbym teraz ją wyzmazać daj mi jakąś szansę moja droga nie bądź sroga zmień swoją decyzję przybliż trochę mnie do siebie chociaż do ksężyca.

Dzięki Ci Jolu za dobre słowa i odwiedziny. Cieszę się bardzo. Serdecznie pozdrawiam

Biorę album w drżące ręce, oprawiony w płótno szare by obejrzeć te najnowsze, i te zdjęcia bardzo stare. Fotografie czarnobiałe, otrzymane kiedyś w darze. Skaleczone zębem czasu, ukrytego gdzieś w zegarze. Już pożółkłe ze starości, Są świadkami dawnych zdarzeń. Wolno schodzą do wieczności, posmutniałe na nich twarze. Pamięć nasza już wygląda, tak jak chmury wiatrem gnane. W głowie się zaczyna plątać, i komórki nie te same. Nasze dni też różne były, co nam przeżyć były dane. jedne jasne, kolorowe, inne węgielkiem pisane. Chowam album ze zdjeciami. Zdjęcia szare kolorowe. Zdjęcia - życia fragmentami. Album życia - został w głowie.

Witaj "Wielki Bracie" - "a to psikusa nam zrobiłeś, już myślałem, z będę bił Ci brawa. Ty spowrotem faję zakurzyłeś?" Postaw sie tej "Florze" i powiedz, że ją porzucasz. Ja zrobiłem to dwadzieścia lat temu. A tak wiersz fajnie napisany, Zuch! Serdecznie pozdrawiam, miłego dnia życzę.

Chciałabym Ci po mnie, Ślad jakiś zostawić. Żeby ci przypominał kiedy się obudzisz, Że był ktoś, kto patrzył w Twoje oczy. Słuchał słów, pełen podziwu i oddania. Najlepiej byłoby zostawić, Czułe, pocałunki. Ale to taka rzecz nietrwała. Myślę, że byłoby najlepiej, gdy bym w Twoim sercu - - zamieszkała... R

Szczęściem jest samo nasze życie, Ofiarowany każdy dzień. I szczęściem jest jego przeżycie, By poznać jego blask i cień. Szczęściem są złote słońca wschody, Szumy fal i krzyki mew. To rzeki, kwitnące ogrody, Krzepiący serce, ptaków śpiew. Szczeście, mieć swoją ukochaną, Do jej uszu szeptać: Kocham Cię! I zawsze z wieczora i rana, Te piękne słowa mówić Jej. Miła ja wiem, do serca Twego, Prowadzi wiele różnych dróg. Mnie jednej brak do szczęścia mego, Żebym tę jedną znaleźć mógł. R

Jestem taki, byle jaki, Narzekam i gderam. A przecież miałem dziewczynę, Gdzie jej szukać teraz?. Jestem zły z siebie samego, I nie wiem dlaczego? Choć nocami wzywam Ciebie, Co mi przyszło z tego?. Wiedz, za naszych, Dobrych czasów, Miłość w Nas gośćiła. Miałaś dla mnie więcej czasu, Ja szczęśliwy byłem. Teraz leżę, Na tapczanie, Patrzę na me ciało. Czekam, sam już nie wiem na co Ktoś pukał?... Pewnie się zdawało. K

Miłość - To ust dotyki na dzień dobry, Oczy śmiejące się, Ze szczęścia we dwoje. Miłość - To delikatny uścisk ręki, Tej co symbolem wiary, Chleb powszedni znaczy, A potem na równe kromki kroi. Miłość - To wypita wspólnie, Szklanka gorącej cherbaty. To widok słonka na kochanej twarzy, Stojące w wazonie, świeżo ścięte kwiaty. Miłość - To małe tesknoty, Mokre oczy, I długie rozstania. Szczęśliwe powroty, Radość, powitania. R

Stromy brzeg otulił rzekę, Senne fale szemrzą cicho, Ksieżyc uniósł z chmur powiekę, W tataraku tańczy licho. Noc upojna, noc lipcowa, Otulona mgielnym kocem. Szumem drzew śpiewa dąbrowa, Rozbrajają takie noce. W taką noc nam tylko razem, Wciąż do szczęścia naprzód iść. Do kłębka krainy marzeń, Wiedzie nas milości nić. Noc upojna, noc lipcowa, Pachnie zielem bujna łąka. Księżyc się za chmury schował, Będzie się po niebie błąkał. Hej Ojczyzno, ojcowizno Tyle w sobie masz uroku, Że zachwycasz nas Ojczyzno W każdej jednej porze roku! R

Rymy nie spadają ot tak z nieba, Wypływają ze źródła, tak jak rzeka, Dopiero rymy, tak ułożyć trzeba, Żeby przemawiały do człowieka. Poezja, dla mnie, życiem, ostoją, Nie używam porównań, metafor. Mnie wystarczy że poezja moja, Ma otwarty, zielony semafor. Nie wiem, czy ja mogę pisać więcej? Czy może niech na tym pozostanie? Może poezja trafi w dobre ręce, I sprawi ludziom przyjemne doznanie? Jak odpowiedzieć na to pytanie? Chociaż wiem i tak, że pisać muszę. Choć człek nie wie co się nagle stanie, Kiedy i komu powierzy swą dusze. * Póki co, pisz sobie, nie trać ducha, Ciągle swój warsztat udoskonalaj. Nie przeszkodzi żadna zawierucha, Może zawędrujesz jeszcze dalej? R

Witaj Duks, Świetna refleksja, pochwała MIŁOŚCI, To wszystko prawda. "My codziennie gdzieś pędzimy i tyramy, A na własną miłość czasu już nie mamy" Cas z tym skończyć! Brawo Bracie Duks.

Witaj Wielki Bracie! Świetnie ,humorystyczne ujęcie, naszych zmagań, potyczek, po to aby wygrać wojnę o prawo do decydowania kiedy mogę lub nie chce, zasiadać przed komputerem. Przed tą"fabryką" niebezpiecznych uzależnień. Nas to oczywiście nie dotyczy. Bojowo Cię pozdrawiam , życząc milego dnia.

Nadchodzą kolejne mrozy Jednych cieszą drugich smucą Znów przeżywać chwile grozy Czy nas z domu nie wyrzucą..? Zalegamy czynsz i światło nienajlepiej z telefonem różnych powinności natłok raty także niespłacone.. to się wprost aż nie chce wierzyć, że nastała taka nędza niech ktoś powie jak tu przeżyć? Problem sen nam z oczu spędza. Żeby nie wiem jak przeliczać Marne grosze z chudej renty Na nic mądrość robotnicza Nie pomnoży jej i święty.. Trzeba dalej iść do przodu Brnąc w tym błocie po kolana Nie ma szansy dla narodu Gdy nie ma mądrego „pana”!!!! R

Witaj Jolu, dzięki, miłego dnia

Kochani, Dizięki za odwiedziny i dobre słowa wsparcia .Serdecznie Was pozdrawiam.

Szczur ze szczurkiem, dwaj spryciarze, Założyli sklepik razem. Towaru w nim było w bród: Mąka, serek, jaja, miód. Wszystko co kto kupić chciał, Szczur ze szczurkiem, w sklepie miał. Było mięso i owoce, Słowem, wszystkiego po trosze. Przychodziły zwierząt stada, By coś kupić i pogadać, Gdy nie miały co kupować, Mogły sobie poplotkować. O tym, co się dzieje w świecie, W województwie i w powiecie, Najważniejsze, co jest w gminie, Czy nie będzie głodu w zimie.? Kupowały więc zwierzęta, W dni powszednie i od święta, Kupowały, to co chciały, Bowiem, szczury, wszystko miały. Na pewno, by dobrze było , Gdyby szczurom nie „odbiło”. Tak tym sklepem zarządzali, Że się w końcu posprzeczali. Sklepik dobrze prosperował, Póki jeden nie zwariował. Z początku zwyczajna zawiść, Przerodziła się w nienawiść. Szczur ze szczurkiem, a brat z bratem, Chcieli prawie rządzić światem. Pan Bóg, strasznie się rozgniewał, (rzadko taki humor miewał), Od tej pory, szczurze plemię, Wciąż przemierza Matkę Ziemię. Dziś, każdy w śmietniku grzebie, Ze złością patrzą na siebie. Ciężko zapracować trzeba, Żeby znaleźć kąsek chleba! R