Anna_Para

Anno! Serdeczności za warsztatowanie na tekście. Aż mi głupio! ;** Wybacz upartej oślicy! Tak się napracowałaś, a ja biorę z tego tylko jedną poprawkę, bo jest genialna! To wers "tęsknej skargi woda z sobą nie poniosła." który i tak sobie przetworzę, bo coś mi nie trzymasz średniówki i długości wersu. Dzióbki wdzięcznościowe, Para:)

Taruniu! Dobrze, że Ciebie mam. Ty mnie przytulisz:))) dzięki śliczne. Przeczytałaś wiersz jak trzeba! Tak miało być! Jedna osoba na świecie wie, o co tak naprawdę chodzi w tym wierszu! Cieplutko, Para:)

Judyt: Pozdrawiam nocnie. Masz rację:) Cieplutko, Para:)

Judyt: Dziękuję serdecznie za czytanie. Wdzięcznie i cieplutko, Para:)

zielona rzęsa błyszczy jak niebieska łuska, para łabędzi szuka wytchnienia w zaroślach. na brzegu czyjeś w ciszy zawiązane usta, stęsknionej skargi woda znowu nie zaniosła. obiecane zachwyty błyszczą w kadrze oka, gdzież mi Panie do tego cudu utworzenia! pokora w ciszy pięknie urosła wysoka, kieszonkowa znikomość ludzkiego istnienia. pomyślałam przez chwilę, że to dobra wróżba: tak mam mijać spokojnie jak dąb, pusty w środku, lecz zielona – wygląda jak niebieska służba, ...jutro o tym pomyślę, dziś mnie przytul, kotku.

Doskonała satyra, myślę, że dotyczy nie tylko środowiska politycznego postsolidarnościowej "prawicy". Tytuł rozszerza spektrum branych pod lupę na nas wszystkich - Polaków! Forma ciutkę kuśtyknęła, ale to pikuś! gratuluję. Para:) Gdybym mogła zaproponować zmiany: wszystko przy dotknięciu zmienia się w proch! i o sufit wyrżnął, oj, będzie guz;

Nie przeszkadza mi "żagiel skóry", bo sobie kojarzę znaczenie, funkcję, nie zaś kształt. Dzięki żaglom łódź płynie. Piękny, metaforyczny calutki, bardzo! Cieplutko, Para:)

Jakie to piękne, kiedy miłość rodzi tak wielki szaunek. Szacunek, Waldemarze. Cieplutko, Para:)

To będzie naprawdę ładny wiersz! Trzeba tylko poprawić zapis: ma być "miej" - jest "mniej", a w tytule, jak przypuszczam, ma być "tempo", nie "tępo". Powodzenia, będzie mi się podobało. Cieplutko, Para:)

Piękny spacer, liryczne życzenia dla muzy? Bardzo klimatycznie przesyłasz uczucia Bolesławie! Piękności! Cieplutko, Para:)

Krysiu! Bardzo dziękuję. Wiesz, że zawsze piszesz "dla mnie" ;) Cieplutko pozdrawiam Autorkę i to cudne mini. Cieplutko, Para:)

Krzyś: Dzięki serdeczne! Cieszę się, że mi pomagasz! Cieplutko, Para:)

Aż połowę? Nie do wiary! Cieszy mnie, że mój chleb znajduje amatorów! Badzo cieplutko pozdrawiam, Dzięki serdeczne, Para:)

Och, Januszu, wiesz, jak mi osłodzić to moje wierszoklectwo! Serdecznie i cieplutko pozdrawiam, dzięki, dzięki!!! Para:)

O jak ładnie "zawiązujemy listki łodygom" - cieplutko, poetycko. Podoba się mnie, myślę, że Judyt na pewno także się spodoba. Cieplutko, Para:)

Krzysiu! Jeśli Ty mówisz, że "eks" - to tak musi być! Oczywiście: "zatrwoga" jest tu neologizmem, powstałym od "zatrwożonej" peelki, ale Twoja propozycja mi się podoba! Dzięki, Czytelniku! Cieplutko, Para:)

Tarko: Proszę w komentarzach odnosić się zdecydowanie bardziej merytorycznie do tekstu;)))) Cmoki, Kochanie Moje! Dzięki, że czytasz te moje wierszydła!

Agato Lebek: Banalnie odpowiem: "Oto jest życie, nic, a jakże dosyć". Pięknie dziękują: autorka i wiersz. Cieplutko, Para:)

Wiersz można przeczytać w książce: Jolanta Zarębska, Śpiewam i milczę, Miniatura, Kraków 2012, ISBN 978-83-7606-401-7 Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Wanesko: Bardzo dobrze zrozumiałaś! Właśnie o tym jest wiersz. Na starcie życia budujemy "od początku" - na jałowej glebie, z jednej kropli... finał życia zapisze się swoistym rachunkiem: za radość, za miłość, smutki i uniesienia. Czas jest bezlitosny. On naprawdę jest, reszta - względna. A zwykliśmy myśleć o nim inaczej, prawda? Cieplutko, Para:)

Zawsze się liczy na miękkie lądowanie. Ucieszyłam się, że kilka słów mojego wiersza skłania do refleksji, jakichś uogólnień:) Dzięki Krzyś. Cieplutko, Para:)

Judyt: Dzięki serdeczne! I ufność i nadzieja, i miłość... wszystkiego potrzebujemy, a życie wystawia za to rachunek. Nie da się tego uniknąć. Cieplutko, Para:)

Dobre to jeeest! Kupuję! Spadam z Tobą, Katarzyno! Podobasie! Cieplutko, Para:)

Krzyś: Dzięki serdeczne. Poczucie straty, bezradności wobec upływu czasu budzi czasem takie refleksje... bywa i tak, kiedy w dodatku człowiek zdaje sobie sprawę, że trud, włożony w działanie, nie rodzi owoców. Trzeba mieć nadzieję, że może jeszcze coś się uda. Uda się, czy nie uda? Znów wygrywa czas. A życie wystawia rachunek, i nie ma "zmiłuj". Cieplutko pozdrawiam Krzysiu, niezawodny!

jak nalać z pustego dzbana i żeby było dobre a z dwojga pustych ramion zbudować się od nowa ulepić z kropli wina całą przyszłość na płaskowyżu wznieść górę złota zaufania najwyższej próby patrzeć bez wstydu w noc gołą od gwiazd gdy zerwane paznokcie jeszcze pulsują słowami miłości wybitej z barków wypitej do dna bezwstydnie zburzonej o jedno uniesienie za daleko zaciśniętymi powiekami świtem odzianym w atłas skóry szepczesz do ucha a teraz płać...