Nata_Kruk

Dziękuję Bezsenna za krótkie... podoba się... To my powinniśmy ubarwiać naszą rzeczywistość i wcale nie musi być jak w reklamach, bo tam przecież sporo kłamstw... ;) Pozdrawiam... :)

peel nie chce oddychac - bo za glosno to robi, to mu przeszkadza a co do tego powtorzenia... ujawnia, jak peel wmawia sobie ze jest naiwny, wszelkie niepowodzenia tym tlumaczy ... nie bardzo chyba można nie chcieć oddychać, bo organizm i tak nas do tego zmusi, ale...oddychać nie mogę... może też sugerować problemy zdrowotne... zbyt głośno to robię... to akurat może przeszkadzać peelowi, bądź osobie, która jest obok. Co do... jestem naiwny... no, przekonałeś mnie... Pozdrawiam... :)

Dziękuję Ci Adamie za sympatyczny komentarz. Kiedy ja spoglądam za okna, widzę obie strofki, tkwiło to jakoś we mnie, zakręcił się pomysł.... no i jest to co jest, a że to cykliczna monotonia, cóż... tak właśnie to czasami wygląda... Pozdrawiam... :)

Jak na mój gust, niezbyt udany początek wiersza. Druga strofka... oddychać nie mogę, zbyt głośno to robię... chyba samo oddychanie aż tak nie zakłóca ciszy, poza tym, skoro peel nie może, a jednak za głośno to robi... coś tu nie gra. Jestem naiwny i długo tak potrafię... to akurat przypadło, ale za moment, znów... jestem naiwny... niepotrzebna powtórka, wg mnie oczywiście. "... jeśli czegoś bardzo się pragnie to z pewnością się spełni"... ja w to wierzę...! Serdecznie pozdrawiam... :)

Rachel, cel był jeden... monotonia, uporczywie powtarzający się tydzień.. co może odpychać..;) ale i zaznaczenie obecności ludzi, którzy... w miejscach gdzie gawrony przysiadają na chwilową ucztę wygrzebują swoje dzisiaj, szukając równowagi pomiędzy śmiercią rzeczy a jutrem które oznacza jedno - pilnowanie rewiru... czyli śmietnikowi zbieracze, których mam okazję widzieć w mojej okolicy, dosłownie codziennie. Miło, że zechciałaś przeczytać, dziękuję za post. Pozdrawiam... :)

popieram HAYQ Dziękuję Stasiu za chwilkę spędzona u mnie... pozdrawiam, z cmokiem..:))

O....!... a dlaczego wiersz po angielsku na polskim portalu, hę..?

Pierwszy wers...hmm... przez kogo te obietnice składane...? Osobiście wolałabym... składane przez wiosnę. Ogólnie widoczne jest to oczekiwanie wiosny, ale jest sporo określeń, które nie bardzo brzmią w tak wdzięcznym temacie: oznak jawnie niezwykłych, przebicia śniegów, przylotem przygód, przelotem smutków... czekamy na wiosnę jak opętani - nie doszukiwałabym się opętania w tym oczekiwaniu... zakończenie, jak dla mnie bardzo słabe. Ogólne wrażenia, niestety negatywne. Serdecznie pozdrawiam... :)

Dla mnie tylko to. Waldku, wiosna już przeciska się do nas, trochę cierpliwości i będzie majowo w sadach i na łąkach. Serdecznie pozdrawiam... :)

Waldku, cieszy mnie, że i Tobie wiersz przypadł do gustu... nie jest on chyba jakoś specjalnie trudny, staram się zapisywać myśli w miarę czytelnie. Dziękuję za pozostawiony u mnie ślad. Pozdrawiam... :)

Chyba większość jej nie lubi Oxyvio, ale jednak czasami nas dościga, w najmniej niechcianym momencie. Mnie wystarczyła niedawna grypa, by czuć się jak "z krzyża zdjęta"... długo czekałam na moją życiową normalność. Dziękuję Ci za przeczytanie i komentarz. Serdecznie pozdrawiam... :)

Otóż to, tylko żal patrzeć na tych, którzy często na własne życzenie drepczą ścieżkami szarości, zimnych i niekiedy zamglonych świtów.... .... by cyklicznie, w uporczywie powtarzających się tygodniach wracać ciągle w te same miejsca. Dziękuję Babo za wizytę i za... podoba się... :) Serdecznie pozdrawiam.

Marusia, kropelki kolorów dodam tam, gdzie będą niezbędne... a tutaj, choć jest życie, musi pozostać tak, jw. Dzięki za odwiedziny. Pozdrawiam... :)

Ten fragment miał zatrzymać, cieszę się, że tak było... początek, to tylko delikatne wprowadzenie do zamknięcia pomysłu w drugiej części. Wiesz HAYQ, że pierwotnie wiersz miał tytuł... perspektywa... ale ponieważ jest jeszcze I- sza strofka, Cykl wydał mi się bardziej trafiony, bo odnosi się do obydwóch. Dziękuję za post, fajnie, że się spodobało. Pozdrawiam... :)

... jeśli ta monotonia, dzięki określeniom mniej zaważyła, to dobrze... ;) To co wyłuskałaś Tereso dla siebie, jest jednak trudne do zniesienia. Dziękuję za wpis, także serdecznie pozdrawiam... :)

... i ja też przy okazji... a poza tym, jak ruda, muszą być te "cudowne kryształki", jest fajnie i już. Pozdrawiam... :)

Babo, życiowy wiersz, bo takich obrazków dużo chyba w betonowych "klatkach", problem w tym, że czasami sami stawiamy fundamenty. Wiersz w porządku, ale... zrezygnowałabym z ostatniego wersu, moim zdaniem, wiersz może "żyć" bez niego. Pozdrawiam... :)

Tu jak zawsze na wesoło i o to chodzi, żeby śledzik sobie popływał, albo w mini, albo w max... kieliszeczkach, jak kto woli..:)) Pozdrawiam.

Przeczytałam, ale tylko pozdrowię... :)

Tradycyjne formy pisania, są na pewno świetną szkołą. Naczytałam się swego czasu sonetów, właśnie ze względu na ich budowę i napiszę szczerze, że to wcale nie takie proste zadanie, ułożyć wiersz w takim zapisie. Twój napisany jest, wg mnie, naprawdę dobrze, broni się techniką, a i jest co poczytać. Pozdrawiam... :)

Klimaty górskie, (...) "nieuwaga krzepnie na kamieniach" (...)... hmm... w sumie... można i tak, jednak wrażenie mieszane. Pozdrawiam... :)

Niby tylko o konieczności spożywania witamin, w różnych postaciach, ale fajnie, tak poetycko. Tereso, jedno słowo mi akurat nie przypasowało... odkrawa... osobiście wolałabym odcinał, po prostu... ale to nie jest aż takie istotne. Pozdrawiam... :)

Zobaczyłaś i poczułaś, że w treści nie ma kolorowych weekendów , bo akurat tutaj nie ma na nie miejsca. Dziękuję za przeczytanie, pozdrawiam... :)

Też zdecydowanie wolę lato...! Sympatyczna miniatruka. Pozdrawiam... :)

Podparłam się słowami Kasi... wiersz jak dla mnie na kilka czytań, by do niego dotrzeć. Pozdrawiam Oxyvio... :)