Paulina_Murias

Po drugiej stronie już na mnie czekasz Połowo mego serca Połowo mej duszy Połowo mnie samej I kiedy wybije ostatnia moja godzina Połączymy w jedno Nasze odwieczne pragnienia I stopimy się żarem miłości Na nowo Wzrok utkwiony w pustce Szuka twarzy, spojrzenia, gestu I nie znajduje pocieszenia Wskazówki tego świata Zbyt wolno się przesuwają Bym mogła nie czuć bólu Jakie zadaje połowiczne istnienie

Dlaczego tak krótko spoglądasz na marzenia Czyż nie mają one pięknych barw? Czy to słabość czy to siła Że opierasz się pragnieniom Niewidoczny oddech nadziei Owionął twoje martwe serce Stopniały lody niepewności Które skuwały słowa miłości Obyś nigdy nie zapomniał kochać Bo ból nie wie co to siła Obyś każdy kamień Który na swej drodze spotkasz Nauczył kochać 3 grudnia 2011

Urodziłam się by żyć i marzyć A kiedy już nie starczało sił Zamykałam oczy By nie spłoszyć żadnej z chwil Ulatują wysoko Wszystkie moje marzenia płoche By stopić się jak wosk Milionem iskier rozpalone I jak Ikar spadają Odarte z piór jak ze złudzeń I zostaję bez niczego Na mojej tafli marzeń 17 kwietnia 2012

W niezmierzonej głębi dusz W każdej obcej twarzy W każdym ruchu warg Uśmiech twój W bezkresie wspomnień I smutku utraty Kiedy i moja gwiazda zgaśnie Odnajdę Cię na nowo I zawsze już będę Twoim cieniem

Patrzyłeś na to smutne niebo Wiedziałeś, że kiedyś przyjdzie kres Czekałeś bez lęku na ten zimny dzień Wierzyłeś, że ulecisz wysoko Tam, gdzie wyobraźnia twa nie sięga I pochowali cię w ciemnym grobie Przykryli smutkiem, otulili łzami Gdzie dusza twoja się błąka? Czy piekła czeluści dojrzała Czy po niebiańskich ścieżkach chadza?

Nikt już nie wie Co ta ziemia kryje Czyje marzenia pogrzebała Milczenie okrywa ciała Grób Twój mchem się przyozdabia Ni jedna łza nie zrosi już Twego nagrobka Jak liść gnijesz w ziemi Wracasz do korzeni Wierzbo płacząca Strzeż Tej duszy Uchroń ją od zapomnienia