Szkic Tylko

zapalisz słońce gdy ja zgaszę (nic łatwiejszego od przekręcenia maski) później się wymienimy włączając do puli obojętność to tylko zabawa nie bój się pomiędzy rundami dorosłość zamknięta w objęciach odmieni nas w czasie niemożliwym nieciekawa dwóch samotności koniugacja zagrasz zagra my

aby odwrócić się od przeszłości potrzeba dużo czasu i odwagi. może i dobrze - refleksja czasami pozwala uniknąć w przyszłości starych błędów. a wiersz po prostu dobry:) pozdrawiam ciepło Krysiu!

chyba tylko się podpiszę pod opinią Anny. pozdrawiam:)

dziękuję Krysiu. jeszcze nie wiem jak go połamię, ale możliwe że podążę za Twoją radą. dla mnie jesienne wieczory kryją w sobie jakąś magię, której nie potrafię zrozumieć i czasami po prostu muszę sięgnąć po długopis ;) serdecznie:)

betonowa się zaczyna jesień wieczorami od szeptu tramwajów do jęku wind oto mozaika wietrzna wśród ciemności liście zatrzymane w locie neonowe albo cyrograf złamany każde jutro oznacza utratę kawałka ciepła i pozamiatane chodniki

tak, jesień sprzyja powrotom do przeszłości. hm pięknie zagrałaś ostatnią zwrotką. ciepło pozdrawiam:)

zapalisz słońce gdy ja zgaszę (nic łatwiejszego od przekręcenia maski) później się wymienimy włączając do puli obojętność to tylko zabawa nie bój się pomiędzy rundami dorosłość zamknięta w objęciach odmieni nas w czasie niemożliwym nieciekawa dwóch samotności koniugacja zagrasz zagra my

intrygujący. od pierwszego do ostatniego wersa ;)

rozmarzenie i tęsknota z mazurskim pejzażem w tle. udało Ci sie uchwycic magię chwili. pozdrawiam ciepło:)

miło, choc nie wiem jakie skojarzenia Ci się nasunęły. dzięki za wdepnięcie. pozdrawiam :)

Kasiu ten warsztatowy chaos ma swój urok ;)

gdy noc przecinają tramwaje z drżeniem oddycha miasto kamiennic i niewidzialnych kroków oto rytm rozproszone neonowe pocałunki po wieżowców smukłym ciele konwulsyjne uliczek skręty krzyki bezdomne rozkoszy czy bólu ostatnią stacją jest sen w ciszę się zapadamy o jedno niebo starsi

pod wspomnień kocem kształty splątane tak bardzo okruchy uwierają ciepła zaznaczam ślad każdy niech ciało zapamięta lato od twojej dłoni nie większe

dzięki Krysiu za radę:) długo się zastanawiałam jak go połamać dlatego do warsztatu wstawiłam.. pozdrawiam ciepło:)

w tańcu jest kłamcą ciało choć zaklina słowa dreszcz już wypłukał ostre bo zwyczajnie pękło niebo i my sklejamy połówki bezsenności

ładny obrazek i druga zwrotka bardzo smakowita;) pozdrawiam;)

malo słów a treści sporo. i humor dobry na wszystko;) sie podoba. pozdrawiam:)

ja też zatrzymalam sie z zachwytem. i też nie potrafiłabym się zdecydować... piękne:) pozdrawiam:)

samoloty połknie nasze niebo przejrzałe trajektorie samotności i opory obliczono by się wyminęły monologi papierowe wypuszczamy lato z uśmiechem numer nie pamiętam zabawy w dorosłość

znamy imiona aby wymijać się pomiędzy literami obrastamy w czas i pewność kosztuje wiele miłości oto śmieszne tańce gdy sie zderzamy z teraz

jednym słowem wspaniały:) pozdrawiam

Krysiu podoba się, jak zwykle:) pozdrawiam

na ścianie twarze ponumerowane od zawsze do okazjonalnych jednorazówek na dwadzieścia lat imię jest kolażem albo stłukę wszystkie

dokładnie z codzienności takie.. dzięki za depnięcie Kasiu, J. płoniaście (: Judytko taki cykl to całkiem sympatyczny pomysł. poczekam z niecierpliwością;)

jesień już w powietrzu przeczuwam. i w wiersze niepostrzeżenie się wkrada. ale ładnie. na przekór słonecznie pozdrawiam:)