Bolesław_Pączyński

Aurą jesienną zbudzone płyną obłokiem wspomnienia, łzą nostalgii zabarwione tkliwym promykiem wzruszenia. Wydeptaną ścieżką wspomnień powracasz do tamtych dni, dziś już nie ma Cię koło mnie pierzchły marzenia jak sny. Garstka uczuć legła na dnie skryta we mgle bezsilności, już niżej chyba nie spadnie uczucie naszej miłości. Zostaniesz cichym wspomnieniem a może to mi się śniło? pozostaniesz marzeń cieniem może wcale Cię nie było?

A ja na tak, podoba się, piękny opis tęsknota, wraca wspomnieniem z tą nutką żalu, wiersz dobry na te długie jesienne wieczory. Most ostatni już spaliłaś nie powrócisz nawet wpław resztę uczuć utopiłaś dla tak błahych innych spraw. Pozdrawiam Krysiu:)

Jak zawsze ten sentymentalny pełen liryzmu klimat, lubię te Twoje miniaturki. Ciepło serdecznie:)

Czytając lewituje się ginąc w obłokach marzeń, do mnie bardzo przemawia jest super. pozdrawiam:)

Tak bardzo dociera do czytelnika i mi też się podoba, bardzo dobry przekaz poezją. Serdecznie pozdrawiam Oxyvio:)

Ciepła bardzo sympatyczna miniaturka. Szybują tak w stronę słońca uśmiechnięci, rozczuleni, lewitacji nie ma końca są szczęśliwi, rozmarzeni. Serdeczności Krysiu:)

Bolku, przepraszam, wtrąciłam swoje trzy grosze na własny użytek, bo tak mi się rytmiczniej czyta :) do ostatniej nie mam pomysłu... Bardzo lubię Twoje rymowanki a jesień po prostu kocham ...za urzekające dary i kolory :) Cieplutko i jesiennie pozdrawiam - Krysia Dziękuję Krysiu że wtrąciłaś te swoje trzy są pomocne mi, troszkę z nich skorzystam. W kolorach jest park i las chociaż teraz przyszła słota, nostalgia budzi się w nas znów ogarnia nas tęsknota. Też pozdrawiam jesiennie i ciepło:)

Dziękuję Martusiu za miłą wizytę, mamy to coś w sobie że ta jesień nas tak urzeka. Mógłbym z tobą parkiem iść na ławce siąść pod jaworem, patrzeć jak opada liść barwiony złotym kolorem. Pozdrawiam jesiennie i ciepło:)

Chodź- pójdziemy alejkami parkiem ciszy ukojeni, dywan liści pod nogami wielobarwny aż się mieni. Pokażę ci babie lato jak pajęcze nici przędzie tą jesienią przebogatą, rozgościła się już wszędzie. Dam Ci koszyczek z wikliny, własnoręcznie wykonany w nim koralik jarzębiny, listek złotem przetykany. I z żołędzi ludka zrobię a z kasztanów dam konika, ptasim piórkiem go ozdobię dołączając do wierszyka. Dam Ci ten symbol jesieni ciepłych słów moje przesłanie, liść klonu z barwą odcieni niech wspomnieniem pozostanie.

Śliczny ten dalszy ciąg jesiennych wibracji. Wiatr przędzie nić babiego lata na krzewach zwija w motki a jesień babie włosy splata wsłuchując się w jej plotki. Serdeczności:)))

Wszędzie jesień i u Ciebie z tą nutką melancholii. Serdeczności:)

Wiersz dobry z duża wyobraźnią, miła poezja. Skryty w nieprzebytej kniei jak zwierz jakiś osaczony, wyzbyty resztki nadziei to jakiś koszmar szalony. Pozdrawiam.

Fajny wiersz Aniu, bardzo zmysłowy, klimatyczny, dla mnie na Tak. Serdeczności:)))

Ślicznie, lirycznie, ech ta jesień... Wrzesień jest taki malowany wzbudza nostalgię, tkliwe tchnienie, człowiek jest czasem zadumany, nagle ogarnia go olśnienie. Serdecznie:)

Bardzo miła wierszo-bajka dla dzieci i nie tylko także odbieram go z przyjemnością. Pozdrawiam.

Ładnie malowane weną wyobraźni, masz rację jesień nas nastraja. Jesień do wrót się dobija niecierpliwie przytupuje przez próg z latem już się mija każdy z nas tą jesień czuje. Serdecznie i cieplutko:)

Owszem jesień tą czujemy z taką nutką melancholii myśli swe przepisujemy i jesteśmy tacy wolni. Pozdrawiam jeszcze z ostatnim oddechem lata cieplutko:)))

Właściwie nie muszę już nic więcej dodawać. Dzięki za miłą wizytę, pozdrawiam.

Dziękuję Aniu że tak to odbierasz, miło mi. Serdeczności:)

Chwila by zajrzeć do Pary Aniu -Twą poezję cenię wypiję trochę z tej czary by ugasić też łaknienie. U Ciebie jak zawsze takie wyszukane, subtelne, oczywiście podoba się. Pozdrawiam jeszcze letnio,serdecznie:)

Wrzesień, wrzesień, wrzosowisko zakwitło już lila kwiatem, jesień nadchodzi-jest blisko przyjdzie nam się żegnać z latem. Wabiona żurawi głosem jesień wyciąga swe dłonie, lato jeszcze z lila wrzosem nie przestaje grać w zielone. Wiatr po parku zawirował skocznie letniego walczyka w konarach dębu się schował, znów po gałązkach umyka. Pod lipę żołędzie rzucił wietrzyk taki rozbiegany, bardzo szybciutko powrócił by strząsnąć jeszcze kasztany. W sadach spadają owoce zaorane już ściernisko, coraz chłodniejsze są noce jesień jest już bardzo blisko.

Dziękuję że jest na plus Pozdrawiam:)

Samo życie ale na wesoło, dziękuję Krysiu. Serdeczności:)

Mi też miło że zajrzałaś, dziękuję za komentarz Serdeczności:)

Dziękuję Kasiu, tak prawdziwe ale wesołe. Serdeczności:)