Nechbet

Kości zostały rzucone dziś wygrywam ja z ironicznym uśmiechem ściskam w dłoni resztki wczorajszego zawahania błyskiem oka manipuluję konglomeratem słów poczekaj pomińmy zasady schematyczność budzi we mnie odrazę czołgam się między konwenansami ścierając kolana indywidualności jeszcze tylko raz pozwól mi rzucić może znów uda się zdmuchnąć papierowe ludziki oddechem stanowczości