Beata Buła

dziękuję;)

Łza...mała kropla słona A tak wiele znaczy. Łza...dlaczego istnieje? Kto to wytłumaczy? Gdy mamy twarde serca, Wtedy nie szlochamy Lecz gdy zbyt wrażliwe, To się zanurzamy ...w toni oceanu z tych kropel miliona Bo łza to smutku szerokie ramiona.

„Nie opuścimy cię” Tak mówili przyjaciele „Będziemy razem trwać Choć nas tak niewiele” Nagle jak piorun Uderzył w serca dzwon wolności Wyrwała się z ciała dusza niewinna i biała jak lilia lecz bruk i wszechmocny grzech zakłóciły beztroski spokój splamiły szatę najczystszą a przyjaciele- wrogami się stali

dzięki;)

rana otwarta tym słowem przemienia rozrywa mą duszę lecz walczę a życie nabiera znaczenia odkrywasz mą twarz kurtynę włosów podnosi twój oddech tak lekki tak miękki a jednak zdradziecki zauważasz w mych oczach strach rozmawiasz z nim podjudzasz tym słowem i boli tak straszny to ból lecz walczę i wygram...

Zgasiłam podmuchem mej mroźnej natury Tą miłość płonącą jak wulkan. Myślałam, że nic to, Że świat jest dość mały, By móc się odnaleźć w nim wraz. A teraz błądzę, W ciemności i chłodzie. Zmarznięta, Wilgotna od łez. Świat tak nagle runął I życie przestało mieć sens. Jedyne co w sercu mym tli się, To iskra nadziei. Że wszystko się zmieni, Że to wszystko mi śni się.

całując się z tobą dosięgam gwiazd i łóżko nasze jak nieboskłon muskając mych włosów uskrzydlasz mą duszę i jesteś jesteś we mnie jak natchnienie bo ty jesteś me spełnienie

podstępnie i szczerze zawładnie człowiekiem zmieniając jego oblicze i wierci się w sercu łaskocze, zaraża i ludziom dodaje otuchy zmienia wyraz twarzy, zaciera ostatnie ślady smutku jest hałaśliwy i bardzo waleczny przez wszystkich lubiany i znany powszechnie zwie się go śmiechem.

dzięki liryczny łobuzie akurat z Twoich komentarzy ciesze się najbardziej bo serio fajnie piszesz;D

lekkie i przyjemne...i czyta się z zainteresowaniem co dalej...;D gratuluje pomysłu;)

bardzo ładny i zapewne osobisty wiersz...pozwala wczuć się w tą sytuacje...

Przetrwać piekło To mój cel Nie dam się przygnieść potężnym stopom Nie dam się zranić ostrym kastetem Nie dam do piersi przytulić mamonie I przebić serce zazdrości sztyletem Wir teraźniejszości ssie z ogromną siłą Chce wciągnąć wszystko co mam Choć mam tak niewiele Wyzbyta z honoru Miłości Z uczuć obdarta Popadam w agonię Krzyk mój wraz z płaczem Jest teraz szeptem w zgiełku szyderstwa. Jak mały robak Marnością się staje. Bo w tym zakłamaniu Przestępcą ten kto pragnie być sobą.

a co konkretnie jest dziwnego w początku bo czasami się tego nie zauważa a wszelkie porady mile widziane;)

Mówiłeś, że nie kochasz Choć wiem, że kochałeś Mówiłeś, że nie płaczesz Gdy rzewnie płakałeś Mówiłeś, że nie boli Gdy bardzo bolało. Mówiłeś, że za dużo Gdy było za mało Mówiłeś, że cię nie ma Kiedy przy mnie byłeś Mówiłeś, że nie gardzisz Kiedy mną gardziłeś Mówiłeś, że jesteś nieśmiertelny Takim się zrodziłeś Jednak gubiąc się w swych kłamstwach Sam siebie zniszczyłeś.

Jeszcze w uszach słyszę płacz Jeszcze w oczach widzę ciebie Żołnierza. Syna tej ziemi Mówili ci „Walcz!” Lecz nie pomogli uciec z płomieni. Gdy twoja matka ciebie żegnała To złe przeczucie serce jej targało. Ona to czuła, ona wiedziała Że nie wróci twa dusza Tylko samo ciało. Zrobili z ciebie bohatera Ale dlaczego sławny Nie ten kto żyje Lecz ten kto umiera. Na co ci medale, Honory i chwała Skoro Polska już dawno Ciebie pożegnała. Za chwilę znów ktoś zginie On będzie sławny, nie ty. O tobie pamięć przeminie Tylko w oczach matki pozostaną łzy.

dzięki;)

Kiedy wiosna pachnie słońcem, Ciepło grzeje me ramiona. Wtedy serce rozpalone, A twe usta...winogrona. Jestem tobą przepełniona Tonąc w morzu pocałunków. Taka rozkosz jest wyśniona. Ratunku...ratunku...ratunku... Krzykiem szczęścia łamię ciszę. Wkradasz się do mego łona. Ja spokojna, tak szczęśliwa Jestem tobą otulona.

mały człowiek serce miał wielkie błądził po widnokręgu życia szukał ucieczki od ludzi uciekając odnalazł samego siebie

Przerażający krzyk kobiety, Przeszywający chłód nocy. Błyszczą zakrwawione sztylety. To koniec świata mówią prorocy. Czerń i czerwień świat okryła, Ogień parzy ludzkie skronie. Chcesz bym siłę twą zdobyła Lecz ja ciebie nie dogonię. Dlaczego ludzie muszą to odczuć? Dlaczego musisz być katem? Wołasz do mnie: ”wróć”. Lecz ja żegnam się ze światem.

Idę za Tobą Wlokę się jak dziad. Przemarznięty, Brudny, Zmęczony. Bo tylko Ty mi pozostałeś, Mój nałogu, jedyny przyjacielu.