Wchodzimy razem w korytarze
między murami zabudowań.
To nic nie znaczy. Na obrazie,
podpisu jest połowa.
I plamy barw są instynktowne.
Cegły brunatne, szare dłonie,
i kurz jak cień zostaje po mnie.
A cień jak ogień płonie.
Świat wbija się w szwy kamienicy.
Jest mały w ramach. Świat bez granic!
Jak czajnik światło w oknach syczy,
na szybach pozbijanych.
Na pierwszym planie, zbyt wciśnięci
jesteśmy w kolor akwareli.
Schniemy, a w małych plamkach pięści,
to co nas łączy, dzieli.