Joanna_Felicja

Nibylandia...coś w tym jest :-).Tylko,ze ja tez jestem czescia tego swiatka. [sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 20-11-2003 19:42.[/sub]

szkoda, ze edytowałeś swoją wypowiedź, ona świetnie pasowała do tego wiersza ;-)

...a poniewaz lubie takie niedociagniecia,pourywane, powyginane wariacje, to akurat mi się osobiscie bardzo podoba :-).przepraszam-tu nie biją :-)

Bo tacy jak my tworza miasta :-).I tacy jak my zyja zludzeniami,ze ich nie tworza :-).Ja wiem,ze Ty zrozumiesz.

Tacy jak my; jak niedokończone historie. Dotykamy sie każdego dnia, mijamy na ulicach. Szare domy w centrum miasta, nasze domy. Jak przeżyte chwile burzą ciszę. Tacy jak my; jak nieznoszone spodnie. Kryjemy się w parkach miejskich, biegając depczemy świeżą trawę. Patrz! To tylko cień, ale w naszych słowach zachwyt. Nieważne, że dzień się kończy, kładziemy się na łóżkach i zasypiamy. Jutro i tak się obudzimy. Takich jak my, jest tu całe miasto.

Ja bym dodała,że ten wiersz mógłby ktoś zaśpiewać.Idealnie wpasował się w melodię,która przyszła mi do głowy,czytając go.pozdrawiam

Panie Adamie, rzeczą naturalna jest,że aby mówić o tym co kto robi i jak,nalezy mieć przecież o tym dość wyraźne pojęcie.Po jednym wierszu zatem trudno coś powiedzieć.Faktem jest,że wolę prozę.Też zamieściłam tu(może Pan przeczyta)krótkie opowiadanie. Ten kicz,ironia jest wszędzie w kulturze i to mnie bardzo fascynuje :-).Nie wiem,czy będą lepsze,czy gorsze...nie mnie tak sądzić :-)

to właśnie ma być takim małym "lewactwem" na cześć pisania wierszy w nudnym, starym stylu, których tu jest bardzo dużo. niestety nie udało mi sie zamiescic tego wiersza w oryginale. zmierzam do tego, by pokazać cały kicz i banał. słowem krótkim-nie zrozumieliśmy się w przekazie, bo odnoszę wrażenie, że patrzy Pan nie na to co piszę, ale jak to robię.każdy jednak ma swoją receptę na poezję...pozdrawiam :-).

kochana jak gwiazda w nocy droga o czyimś spojrzeniu czystym czerwonym zielonym przetkana nadzieją że jesteś ja jestem__ czekam__ myślę__ [sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 31-10-2003 20:08.[/sub]

Ja mam tylko jedno pytanie:skoro pisze się wiersze, to nie można tak uważać na ortografię??.No, powiedzmy sobie szczerze, literatura tego wymaga-estetyka.

Moją największą miłością jest Estonia i Finlandia, toteż chyba daruję sobie obiektywizm(?) i powiem, że już tytuł mnie przeszył. Rzecz jasna pozytywnie :-)

Lubię mocne słowo w poezję,lubie to uderzenie,siłę i ekspresję. Choć tytuł zapowiadał raczej znaną, że tak powiem frazę "tęsknię po tobie"...:-).

Młoda Polska, 20-lecie miedzywojenne? :-)

Wiersz nosi tytuł "bez tutułu".A tak na marginesie, czy każdy wiersz musi mieć tytuł? Może nie trzeba nazywać tego, co i tak jest napisane poniżej :-) [sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 29-10-2003 08:48.[/sub]

"(...)a szalki więdną chwiejną dłonią pchane ślepej tradycji kłute spisą w oko rzeźbione słowem wiecznych prawd białe jest białe, czarne jest...cicho!". Gdybym tylko ten fragment przeczytała,to bym powiedziała,że wiersz mi się podoba.Przeczytałam jednak cały i dla mnie jest zbyt egzaltowany.Jest w nim coś, co mi nie gra.To chyba język...nie_współczesny,a traktujący o "slepej tradycji".Pozdrawiam.

tyle dwuznaczności.Ale gdzie ich nie ma...

Nie ma sekundy, która nie informowałaby o stanie przedzawałowym, krągłego kawałka mięśnia. Dzikie pragnienie wypełnienia wnętrza ciała cieczą gęstą i ciepłą, splątane siateczki żył, obleczonych cienką skórą mokrą i słoną. specyfika tego rodzaju potrzeby określa to, co najbardziej pożądane. a sentymentalizm wynikający z metafizyki przeżyć, to drobna kontemplacja jeszcze nie Rozbudzonych. [sub]Tekst był edytowany przez Joanna_Felicja dnia 28-10-2003 19:10.[/sub]