piotr_boruta

wlazł piotrek na forum i wzdycha ze nie rozpiera go pycha o wszystkich tak ładnie tu piszą i klawiaturą i myszą :)))

znalazłem troche czasu zeby przeczytać... z przyjemnością.

mnie sie podoba. ma sie wtedy wrażenie że czytelnik jest dla ciebie kims bliskim, co sprawia ze czyta sie z wiekszym zainteresowaniem. tekst ciekawy, wciąga na swój sposób, pachnie pamietnikiem. no i co najwazniejsze; trzyma się kciuki za głównego bohatera. a zatem życzę Ci asher HAPPY ENDu :))

a tu mozna cos zarobic?

schodzisz na blogsy asher :)) jezyk jak zawsze cool. ale dokąd to zmierza?

ciekawe, intrygujace. i bardzo ładny język. pozdrawiam

no i właśnie! przykładajac miarkę do twojego tekstu Jacku i Adriana, o ktorym juz się wypowiadałem, mamy tu rownież przyklad prozy pesymistycznej (o boze jak ja przynudzam) ale pisanym w taki sposob że czuć dystans do opisywanego świata. są to dla mnie wynurzenia kogoś KTO WIE jak i po co operować słowem. pozdrawiam.

bardzo ładne i śmieszne brawo

hej! ciesze sie ze dostales propozycje od znaku! gratuluje i trzymam kciuki. koniecznie daj im 21.47 to bardzo dobry tekst mozesz też poslac ten o Judaszu z zaawansowanych "na łące bez zmian" "alegloria" to moje ulubione szorty. a narazie ; pracuj, doswiadczaj, pisz i trzymaj sie. nic tak nie hartuje ducha jak ostry fizyczny zapieprz.

tez uwazam ze bardzo dobry tekst. zwarty. utrzymany narreacyjnie. zdania wywazone i pelne znaczen. dobrze sie czyta i daje do myslenia. pozdrawiam

zwarty, dobry tekst, oklaski.

przyjemnie tak pospacerowac sobie po krakowie z twoim bohaterem i ze smutkiem stwierdzic że "to polska własnie" pozdrawiam

bardzo ladny wiersz

Ty zlodzieju podswiadomosci ;)) zakradasz sie podstepnie i wykradasz mi sny to moj sen, oddaj mi go natychmiast. no moze nie caly :)) w moim łańcucha nie bylo a z tym wyjazdem to serio? i kiedy ta biba na błonach? pozdrawiam

i ja sie podpisuje pod uwagami Leszka sny to wielka kopalnia i wciagajacy temat a zakonczeniem to prawda ale co ja sie tu bede madrzył odgolnie dobry kawalek prozy

powoli przekonuje sie do "Twojego stylu" tchnie to troche takim luznym strumieniem swiadomosci, ktory nie wiadomo dokad zmierza ale u ciebie ma rece, nogi i rogi :))) pozdrawiam

Początek wciąga... od razu ma się wrazenie że pisze ktos kto lubi zabawę słowem. i dobrze bo to zapowiada że będzie się dzialo. lecz kilka wersów dalej słowa zaczynaja się potykać o siebie, przewracać, zmagać, scigać, łamać sobie kości, giąć karki, tworzyć jakąś niebotyczną piramidę a ja (jako ten czytajacy) pytam siebie po co? i dokad mnie tą "scieżką krętą pośród zbóż" biednego zuczka chcesz j.renato zaprowadzić? daje się porwać tej magicznej podróży znajduje w niej kilka kwiatków, i na koniec stwierdzam; galopem moja panno, galopem ;)))

hmm...dziwne jakies... chusteczka sfruneła? skąd,,,po co?... nic nie rozumiem... ale zaraz... gdzie ja właściwie jestem?

no cóż. brawa na stojąco. opowiadanko z wyborczej tez mi wpadlo w rękę. pozdrawiam.

ŚMIESZNOSĆ ISNIENIA - Idę na ulicę - oznajmiłem wściekle swojej rodzinie i trzasnąłem drzwiami. A co to nie stać mnie, w końcu Bóg obdarzył mnie talentem teraz tylko muszę nauczyć się przetapiać go w pieniądze. W gruncie rzeczy życie to walka, wiec trzeba mi zmierzyć się z ostatecznym. Zaryzykować. Dostałem info od Adama że na ulicy nieźle się żyje i jakiś tam grosz zawsze wpadnie do portfela. Pakuję swój kramik do samochodu i jadę na starówkę. Głowę mam pełną pomysłów jak wyciągnąć od ludzi kasę. Na Podwalu szukam miejsca gdzie można zaparkować, lecz widać wszyscy wpadli dziś na ten sam pomysł i nigdzie ani śladu wolnego pola. Jadąc tak w żółwim tempie podśpiewuję sobie sprawdzone już zaklęcie "miejscówka dla mistrza, miejscówka dla mistrza" parafrazując wszystkie znane mi melodie. Po chwili gość w starej dżinsowej kurtce o kasztanowej cerze i workami pod oczyma sięgającymi podbródka macha do mnie ręka wskazując kawałek przestrzeni miedzy maluchem a toyotą. Parkuje tak że mogę wysiąść tylko od strony pasażera. Ten z malucha na pewno sobie poradzi ale facet z japończyka może być masywny. - Moje uszanowanie panie prezesie - kłania mi się człowiek-ofiara przemian gospodarczych w naszym kraju Efekt planu Balcerowicza, podatku Belki i restrukturyzacji rolnictwa. Choć czort go tam wie może sam wybrał sobie taki los i dobrze mu z nim. - Taki ze mnie prezes jak z ciebie Generał - sypie mu żartem na dzień dobry za co zostaje obdarowany bezzębnym uśmiechem. - Popatrzyć na autko - pyta się uprzejmie wpijając się we mnie swoim błagalnym spojrzeniem. - Możesz się w nim nawet przeglądać, widzisz jak je wypolerowałem - mówię, demonstrując mu o co chodzi. - No elegancko - potwierdza parskając śmiechem z mego wygłupu. Otwieram bagażnik i wyciągam z niego mój zdezelowany frak. Zakładam na głowę cylinder. I już całkiem spuszczając z tonu oznajmiam; - Zobaczymy jak mi pójdzie. Na pewno się z tobą podzielę. - mrugam do niego okiem i udaję się na Świętojańską. Maszeruję w rytmie kurantów wygrywanych z baszty Kilińskiego co wywołuję wesołość mijających mnie przechodniów. Jakieś dziecko wyskakuje z kawiarnianego ogródka zastępując mi drogę. Staję jak wryty podnosząc ręce w geście poddania co najwyraźniej się jemu podoba. Znika równie błyskawicznie jak się pojawił otwierając mi dalszą drogę. "Dobrze jest" myślę sobie i prę dalej naprzód. "Najważniejsze to zgrać się z otoczeniem, dostroić do sytuacji, reszta jest już tylko interpretacją." Ludzkie ciała płyną Świętojańską niczym czerwone krwinki w arteriach, tworząc zatory przy kramikach z bibelotami. Przeciskając się między nimi szukam dla siebie właściwego miejsca. Na samym rogu stoi umalowany na złoto pajac z blaszana puszką przy stopach. Kilka kroków dalej stragan z okularami. Obok facet sprzedający pajączki obleśnie ześlizgujące się z wystawowej szyby orbisu. Za nim nawiedzona grupka oazowych posthipisów z gitarą śpiewająca religijne pieśni. W wąskiej szczelinie między dwoma kamienicami, kilku chłopców ćwiczących barową żonglerkę przygotowuje się do swojego pokazu. Z ich przenośnego magnetofonu, Peja w hiphopowym stylu ogłasza światu swoje posłannictwo. Naprzeciwko katedry, tuż przy sklepie veritasu znajduję "kawałek wolnej podłogi" i zajmuję go sobie uroczyście. Zdejmuje cylinder i ustawiam przed sobą na chodniku. Tłum płynie swoim rytmem. Trzeba go będzie jakoś zatrzymać. Wyjmuje piłeczki z walizeczki i podrzucam sobie nimi kolorowo. Puszczam oko do przechodniów, uśmiecham się do dzieci. Czerń cylindra nie wessała jeszcze w siebie żadnej monety. Rozpiera mnie mój bezgraniczny talent. Odstawiam żonglerkę i pcham się między gapiów. Staje w pozycji kowboja naprzeciw walącej na mnie hordy spacerowiczów i szukam wzrokiem godnego siebie przeciwnika. Widzę dwumetrowego dryblasa w jasnym garniturze i ciemnych okularach. Celuje do niego z dłoni imitującej pistolet licząc ze się zatrzyma. Facet idzie twardo naprzód uśmiechając się serdecznie. Zatrzymuje go palcami wciśniętymi w splot słoneczny. - No szto ty, malcik, ty mienia nie panimajesz - odzywa się w znanym mi jeszcze z podstawówki języku. - Ruki wier - krzyczę do niego nieprzyjaźnie. Już ja się na nim odkuję za pakt Ribentrop-Mołotow. - No jak tak dumał szto ty nasz - ripostuje obejmując mnie po przyjacielsku. Ugotował mnie tym skubaniec i na tym skończyła się nasza walka. Odszedł w pokoju nie zostawiając ani kopiejki. Wracam pod ścianę i zastygam w bezruchu. - Cześć - pojawia się przede mną człowiek-złoty-posąg. Nic się nie odzywam bo już osiadłem głęboko w postaci. - Nowy ? - obrzuca mnie gromkim wzrokiem. Ruchem robota daje krok w jego kierunku. Nie nagabuje mnie swoim wścibstwem więc decyduje się odpowiedzieć; - Czy ja wiem. Pierwszy raz. O tak powiem. - Jasne. Zasady znasz? - pyta a ja w odpowiedzi maluję sobie na twarzy bezradność. - Każdy ma tu swój teren i staramy się nie wchodzić sobie w paradę. Przyszedłeś tu zarobić co nie? Więc rżnij z nich ile się da i się nie oszczędzaj. Maja kasy jak lodu, trzeba ją tylko z nich wydobyć. - stukamy się w piąstki i mrugamy do siebie okiem na obchodne. Nie ma co dobrze powiedziane. Tylko że ja tak naprawdę nie wiem czy przyszedłem tu po pieniądze. Chyba pomału zaczynam odkrywać że panują tu takie same prawa jak w biznesie; bezpardonowa walka o przetrwanie. Trzeba być twardym i pod żadnym pozorem nie dać się zwieść, inaczej będziesz zjedzony. Podochocony tym wyzwaniem rzucam się w wir zdarzeń. Biorę kapelusz w ręce i idę na całość. Wcielam się w żebraka. Cielęce spojrzenie rumuńskiego chłopca nie przynosi żadnego efektu. Klękam na środku ulicy i zaczynam zawodzić jak wariat. Salwy śmiechu mieszają się z chichotem, sam mam ubaw po pachy a dusza przepełnia się radością istnienia. Jednak dostęp do mamony dalej jest zakodowany. Przypomina mi się zdanie Moshe Cohena z jego warsztatów, których byłem uczestnikiem "dla clowna śmiech jest największą zapłatą". Czyżbym i ja miał się tym obejść. Cholera jasna dosyc tego. Bierz się w garść chłopie i daj sobie dmuchać w kasze. Za darmo będziesz robił z siebie pajaca. Z balonowych kiełbasek formułuję miecz i niczym rycerz Jedi przystępuję do walki. Dwóch dziesięciolatków podejmuję się walki i otoczeni kółkiem gapiów stajemy w szranki. Jego pchniecie trafia mnie prosto w serce. Umieram z godnością na warszawskim bruku. Gromkie brawa oklaskują zwycięzcę. Chłopcy okazują się synami holenderki, która pierwsza decyduje się sięgnąć do portfela. Na pamiątkę wręczam im balonowe miecze i kłaniam się szarmancko. Pierwsze pieniądze dodają mi skrzydeł. Zatrzymuje następnego dryblasa. - Pieniądze albo życie - podsuwam mu pod nos kapelusz. - Tylko karta kredytowa - odpowiada cwaniaczek. - Może być, byle z pinem - odpowiadam. Uśmiecha się i omija mnie bokiem. Niech go szlag. Wygrażam mu pięścią ale to tylko taka gra. Za miękki jestem do tego fachu. Cieszy mnie sama obecność wśród ludzi i to że mają z tego frajdę. Po za tym mam takie wrażenie że oni sami zbyt wiele nie mają. Gnębieni podatkami ledwie wiążą koniec z początkiem, porządek z obrządkiem i sami gubią się w tym wszystkim. Wszyscy są tacy jacyś spięci, uciekają jakby się czegoś bali. Tylko dzieci bezwarunkowo oddają się władzy Spontana. Dwojgu z nich wręczam swoje instrumenty i improwizujemy orkiestrę. Przybieram pozę dyrygenta i ustawiam wirtułozów w szeregu. Tworzy się półkole gapiów co pozwala kumulować energię. Ruchem dłoni wybijam takt na cztery co szybko podchwytują mali orkiestranci. Trzniach bach na czynelach, bęben i grzechotka. Tworzy się pulsujący rytm w takt, którego zaczynam tańczyć. Gapie jak zahipnotyzowani wpatrują się liżąc lody. Mój taniec rozkręca się, łapię wiatr w żagle i trzymam ich za mordy, jestem w swoim żywiole. Mury katedry kibicują mi swym gotykiem. Utwór osiąga swoje crescendo i urywa się kulminacyjnym punkcie. Brawa zrywają się spontanicznie. Biorę kapelusz i liczę na sowite wynagrodzenie. A tu dwie małolaty już zdążyły czmychnąć. Jakaś pani w wieku uciekającym przed starością niemrawo sięga do torebki. Tylko jeden gość z podziwem i uznaniem w oczach obdarowuję mnie piątakiem. Ja ciesz nie kręcę. "Szacuneczek prezesie" kłaniam się w podzięce. - A ty co za klowna robisz? - zagaduje mnie nagle zdumiony dziesięciolatek. - Tak wyszło - odpowiadam - a ty? Wzrusza ramionami i wskazuje mi bukiet kwiatów w ręku. Z powagą godną reżyserskiego oka przygląda się moim zabiegom. Kiwa znacząco głową i znika w tłumie. Od strony rynku jedzie w mim kierunku citroen-berligo. Zjawia się w odpowiedniej chwili bo już wyczerpały mi się pomysły a jeszcze nie ograłem żadnego samochodu. Animuje dyżurnego ruchu i machając rękami nakazuje jechać w mym kierunku. Po chwili staje okrakiem i zatarasowuje mu drogę. Napieram głową na maskę ale auto swą masą spycha mnie z jezdni. "Co jest?"- myślę - "Jakiś psychol? na żartach się nie zna?" Zatrzymuje się w końcu zanim zdążył mnie położyć na bruku. Otwierają się boczne drzwiczki i mym oczom ukazuje się sylwetka dość ponurego masywnego osobnika z elegancko podstrzyżoną brodą. Na lusterku w samochodzie dostrzegam zawieszony drewniany różaniec. - Ma pan zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej? - pyta się mnie poważnym tonem. Szczeka opada mi ze zdumienia. - Miałem ale zjadłem - odpowiadam - to znaczy konkurencja mnie zjadła, chciałem powiedzieć. Wpadłem w długi wobec Zusu i teraz anarchizuję. Hahaha - śmieje mu się w twarz licząc że kupi mój dowcip. Nic z tego. Gość najwyraźniej wciągnięty w system stał się ostoją uczciwości, praworządności i braku poczucia humoru. - A pan ma ?- pytam, brnąc dalej w rolę żebraczanego półgłówka. - Tak, mam. To jest moje miejsce i mam do niego pełne prawo. - zaznacza z dumą i pokonuje mnie jego siła argumentu. To jednak prawda co wyczytałem w gazecie; ludzie zwracając uwagę innym polepszają sobie samopoczucie. Zapewne wróci do domu i opowie żonie przy kolacji że znowu musiał przeganiać jakiegoś śmiecia, który nie płaci podatków. Nie pozostaje mi nic innego jak pokornie zwinąć swój interes i niczym koziołek - matołek szukać dalej swego Pacanowa. - Odchodzę - ogłaszam mu i parodiując jego dumę zmieniam swoje miejsce pobytu. - Cześć Piotrek - woła do mnie Adam z gitarą przewieszoną przez ramię - chcesz popracować dla nas. - Nie ma sprawy - mówię - spisujemy kontrakt, czy idziemy na żywioł. - Słuchaj stary, tu jest poważny biznes, pracujesz jako naganiacz i masz 1/4 z tego co wypracujemy. - Ok.- odpowiadam. I startujemy. Adaś rżnie na gitarze swoje smętne kawałki, gość na bębenkach wtóruje mu do taktu a ja w rytm tej muzyki sunę do tańca. Wyrywam jakąś panienkę i już szalejemy niczym para zakochanych. Udaje mi się ją nawet przełożyć przez kolano co wzbudza jej dziki zachwyt. A teraz moja panienko płać i sru jej cylinder pod uśmiechniętą buźkę. Coś tam kapie do pokrowca. I mkniemy dalej w tango. Zabawa jest przednia. Tylko Adaś coś skwierczy że za bardzo się popisuję a ludzie za mało płacą. Psia krew nauczyciel się znalazł, wszyscy oni w ciemię bici i na forsie im głównie zależy. - Tu się nie ma co obcyndalać, tu się pracuje dla mamony. - sprzedaje mi swój kit marketingowy. - Ja przyszedłem tu dla zabawy, pośmiać się przynieść ludziom odrobinę radości - odpowiadam filozoficznie. - To daleko w ten sposób nie zajedziesz. - Tam dokąd mam dojść dojdę na pewno. - odpowiadam dumnie. - To powodzenia, u nas miejsca nie zagrzejesz. - Dziękuję serdecznie. Tam dokąd ja idę wy dojść nie możecie. - mówię i kłaniam im się w pas. Śmieją się ze mnie. I o to chodzi.

calkowicie sie podpisuje pod tym co napisala natasza. od siebie dodam jeszcze tylko ze nieudacznictwo nosi sie gdzies gleboko w sobie i jest efektem jakiegos zranienia. poezja moze byc swietnym sposoboem na przezywanie swiata, nie trzeba wcale pisac wierszy zeby ja czuc. odbierac jak powietrze z kazdym oddechem. w koncu to tylko slowa ktore "po niebie się tułaczą i udają ze znaczą coś wiecej niz znaczą" poezja pomaga przetrwac trudne chwile i wsypac do wspolnego worka ogolnoudzkiej nadwrazliwosci troche gwiazd, mikolajowych podarkow, z ktorego w kazdej chwili mozna cos dla siebie wyciagnac i powiedziec nie jestem sam. a sukces slawa pieniadze; te rzeczy sie poprostu przydażają, niejako po drodze i przemijają jak wszystko, najwiekszy bol rodzi dopiero przywiazanie do nich i to ono wlasnie skazuje nas na nieudacznictwo. w koncu w poezji chodzi o to by "w zawrotny przepych slońca wejsc bezrozumnie"

oj Leszek ty zawsze sie czegos dopatrzysz!!! Asher jest geniuszem i nie ma go co poprawiac i zmieniac i chwała mu za to Howk. wiem za duzo i...

jak zawsze u Ciebie Ash czuć lekkość pióra. ciekawie połączyłeś wątek śmierci w hospicjum i tej dobrze nam juz znanej, ja bym powiedział "informatycznej" kiedy to media donosily: czekamy z niecierpliwoscią na wiadomości z watykanu. głowny bohater intryguje...(tylko prosze tego źle nie zrozumieć :)) użyłeś bardzo zgrabnego zabiegu żeby przemycić głeboką treść oklaski pozdro...

temat dobry ale ja bym to zmienił o tak za oknem bialy śnieg białe ściany pokoju czernią smakuje kawa

"zęby w dupie" Kocham Cie jeszcze bardziej :)))))))) sam tekst - wporzadku, czyta się plynnie. umiejetnie wprowadzasz czytajacego w akcje. mozna powiedziec ze sie jest w srodku czytajac. pytanie "co dalej?" pozostaje bez odpowiedzi rozumiem ze to powiesc w odcinkach.