wianeka

Weselmy się Chrystus pośród nas Weselmy się Bo zbawienie nadeszło Jak deszcz podczas suszy Tak ciało wasze wody pragnie A nie trucizny Ksiądz na rezurekcji Mądre rzeczy prawi Lecz do głupich ludzi Dziś do nich nie trafi Weselmy się w Smutku Smućmy w radości A na pewno do nich się nie porównamy Jak deszcz podczas suszy Tak ciało wasze wody pragnie A nie trucizny Weselcie się głupcy bo przez was Bóg ukrzyżowany Śmiejcie się pijcie jedźcie dziś za swoje zdrowie Bo ja w śmiechu płacze.

Jak trudno osiągnąć ciszę wydawałoby się podstawę hałasu Jej rytm piękny stopień spokoju filiżanka na spodeczku z pragnienia ładu i harmonii doszukuję się ciszy jakim prawem już jestem blisko czuję jak we mnie bije jej niedźwięczny posmak nagle uświadamiam sobie że moje rozmyślanie blokuje jej rychłe narodziny Tęsknota bardzo wdała mi się lub we mnie wydaje się bo ciągle buduje inne niedoskonałe namiastki jej osoby lecz czym ona jest? szukałem odpowiedzi brakiem życia? brakiem dźwięku? spokojem? szukałem ich podstaw w narodzinach? w śmierci? w ruchu najlepiej zobaczyć przeciwieństwo by potem móc ujrzeć obiekt utęsknienia zmrużenia powieki chwili piękna ciszy? słucham Milesa Davisa i czuję się jak gdyby była we mnie cisza że jest i że jest jej brak piękne dopełnienie w braku słów odnaleźć krzyk ujrzeć światło bez żadnych „lamp” staję się dźwiękiem ulotny moment wlatuje i wylatuje z ucha do ucha i odwrotnie czym jest cisza brakiem dźwięku? głuchym słowem? niewystępowaniem hałaśliwych ludzi? jednoczę się z nią przeistaczam się w ten podmiot jakim w tym momencie ona włada połykam ja gryzę i wypluwam cisza nie zależy od dźwięku ona jest często spostrzegana przez zabieganych ludzi poprzez głupi brak mądrego hałasu Czym jest cisza? popłyń w siebie dotknij swojego serca palcem duszy zadrżyj i powiedz w „ciszy” słyszę ją znam moje oblicze jak w łonie matki gdy biło jej serce a ja byłem stwarzany

Poezja w człowieku rozprzestrzenia się jak choroba z roku na rok coraz bardziej widać jej objawy z początku tylko czasami moment zadumy rozmyślania takie rzadkie dziwactwo powoli wkrada się i zaczyna przejmować władzę nad osobą poetą w poetycki sposób jest z niej niezła dyplomatka potrafi z krzesła stworzyć piękną metaforę a sytuację oblec w słowo stosowności Osoba zainfekowana kiedy już pogodzi się z faktem nieuleczalności swej choroby dojrzeje powolutku na paluszkach z mysim tupotem dostrzega jakąś lukę pomiędzy śniadaniem a kolacją poniedziałkiem a wtorkiem modlitwą a snem to wtedy rodzi się w nim ten Ósmy dzień tygodnia ukryty między wyrazami codzienności siedmioma swych braci najmłodszy rozpieszczony dziecko wybranych bardzo kapryśne Kiedy Poeta w dniu końca dni robi rachunek żywota dziękuje chorobie że przedłużyła mu życie tak.....o jeden dzień roboczy

czytałem twoje komentarze do innych wierszy...niestety masz jakiś uraz do słów:"ziemniaki, monopole,dno", bo cały czas ich używasz.możę trzeba to zacząć leczyć...jakaś poradnia..ale i tak dzięki za "komentarz", a jeszcze jedno nie używaj terminów literackich, którymi nie potrafisz się posłużyć

hmmm..zazwyczaj nie stosuje wykrzykników,,,to jest wyjątek z tym jak najbardziej masz racje. jezeli chodzi o "szczęścia sekundy" to tak tam nie jest tylko "sZCZęśCIA SEKUNDNY".....nie trzeba wyjaśniać znaczenia tego wyrażenia... pewnie powiesz ze takie słowo nie istnieje...ja zapytam kto tworzy słowa??dziekuje za komentarz to dla mnie ważne....wykrzykniki wyrzucę...ale uważam ze ten dziwny niespójny patos w pewnym rozumieniu ma sens..

Czekałeś otwarty gołębim sercem na przypadek szczęścia sekundny a nie nadszedł zobaczyłeś koniec swojej świata ręki zbyt pusty wszystkim bo mierził chwilo piękna leć z szybkością żółwia płyń ze szczęściem po rzece pamięci- - a zapamiętam proś miłości zrywaj góry tańcz krzycz wielb- - a zapamiętam rozwijaj się we mnie w zarodku blasku wypal nieodwracalnie kory fałdę- - a zapamiętam chwilo przepiękne twe oblicze- - nie rób nic, trwaj