asher

...odwiozłem do dziewczyny... przeprowadził do dziewczyny - może do niej będzie lepiej. Fajnie, że to ciągniesz. Wulgaryzmy może i niepotrzebne, chyba, że boh wpada w zadęcie i nerwy mu puszczają, ale niby nie ma powodu. Sam nie wiem. Poprzednie kawałki trochę lepsze. Katowice to teżdla mnie miasto sentymentalne... fajnie się o nim czyta :)

Jeśli inni się boją, to ja zaryzykuję - słabiutko, Marku. Czekam na Szumana po urlopie.... :)

Dzięki, ale boli jak nie wiem...

Dajcie chłopakowi spokój. Mnie powalił Almanach... Dzięki Michał :)

Ty to masz rymorytm! :)) fajna zabawa. pozdrawiam!

Słabo, Aniu. Uczucia wzięły górę na formą i treścią. Te uczucia doceniam bardziej...

ja byłbym jednak za tym, że masz rację. spójrz do almanachu... się pisze głupoty, ludziska nagradzają, a starasz się z całego jesteśstwa, i ni chuchu... taka dola...

Masz, stary rację (Konrad). Jak się nagradza takie rzeczy Almanachem to trzeba mieć źle w głowie, albo alkajdzić po cichu... nie dodać :( przykro

sam nie wiem... ale poczytałem :)

odstały. poradz cos na private, bo może da się wycisnąć :) fajnie, że się tomik czyta, choć trudno uwierzyć... a swoją drogą już któryś raz moja zatęchła metefora nie trafia. ino chciałem sygnała dać, że mózg dziś to na śmietniku... :(

co racja to racja, poprawione... kto by tam pisał o piłce :)))

Skoro tylko rąbek słońca ukazał się na skraju nieba, O. jak zwykle wybrał się z Wielgusem na spacer. Godziny świtu zawsze były dla niego czasem najprzyjemniejszym. Wszystko wówczas zaczynało się od nowa, by przez resztę dnia ulec pośpiesznemu rozkładowi. Słońce wspinało się cierpliwie po niebie, puste przestrzenie zapraszały w odwiedziny. Chciało się żyć! O. nie wyobrażał sobie milszej pory dnia. Nienawidził dzikich tłumów, brnących po kolana w błocie codziennych obowiązków, nie znosił hałasu wywoływanego przez środki komunikacji ani zgiełku oszalałego miasta, który wybuchał około ósmej rano i zanikał gdzieś koło szóstej wieczorem. Bladym świtem wyludniony park był najpiękniejszym miejscem na ziemi. I to bez względu na porę roku. Zadowolony O. spuścił Wielgusa ze smyczy. Zwierzak natychmiast pomknął na złamanie karku. Biegał od pnia do pnia, unosił tylnią łapę i znaczył teren, a kiedy skończył, jął tarzać się w puszystym śniegu. O. kroczył wolno z założonymi do tyłu rękami, obserwując intensywnie przebarwiające się niebo. Wkrótce nastał dzień i wszystko, co przez całą noc ukrywało się pod osłoną ciemności, na nowo stało się widzialne. Proces ten skojarzył się O. z utrwalaniem obrazu na papierze fotograficznym, kiedy to kształty wpierw majaczą, by powoli nabrać ostrych konturów i stać się pełnowartościowym odbiciem świata rzeczywistego. Tak go to odkrycie zafascynowało, że nie zauważył jak Wielgus wbiega za zardzewiałe wrota śmietnika. Stracił go z oczu i dalej majestatycznie kroczył w stronę pęczniejącej bryły słońca. W pewnej chwili wyrwała go z zadumy truchtająca kobieta w zapiętym po szyję sportowym kombinezonie. Dyszała ciężko, zaś z jej wpół uchylonych ust buchała para. Zwolniła nieco na jego widok i uśmiechnęła się przyjaźnie. - Ładny mamy dzień, prawda? O. wzruszył ramionami i wyminął ją, jakby była pniem drzewa albo znakiem drogowym. Nie cierpiał banałów, które ludzie zwykli prawić sobie przy okazji przypadkowych spotkań. Nie znając się, nie mając sobie absolutnie nic sensownego do powiedzenia, poczuwali się do obowiązku, by otwierać usta i zawracać komuś głowę czczą gadaniną. Dzień, istotnie był ładny. Tylko po co to powtarzać? Zagniewany O. zauważył wreszcie nieobecność Wielgusa. Gwizdnął raz i drugi, po czym zawołał go po imieniu, ale pies wyraźnie go ignorował. Zirytowany jeszcze bardziej O. przetrząsnął okoliczne krzaki. Wtedy usłyszał chaotyczne drapanie i pobiegł w stronę śmietnika. Wielgus grzebał w ziemi pod porzuconym przez kogoś łóżkiem pełnym pogiętych, objętych korozją sprężyn, na których leżał stos starych książek i czasopism. - Wielgus! Do nogi! Do nogi!!! Pies nic sobie nie robiąc z jego nawoływań, wsunął się głębiej i pilnie coś obwąchiwał. Kiedy w końcu wydostał się spod łóżka, miał w pysku dziwny przedmiot - ni to piłkę, ni to dziecięcego bączka. Rzucił się biegiem w kierunku parku, gdzie porzucił przedmiot na śniegu i popychał go pyskiem, niczym hokejowy krążek. O. zerknął ku porzuconym książkom. Były to zarówno dzieła literackie, jak i naukowe, ale czas odcisnął piętno nie tylko na ich wyglądzie - treść i zawartość merytoryczna również uległy sporej dewaluacji. O. znał je, bo kiedyś żywo interesował się postępem nauki i kultury. Z biegiem lat jednak coraz bardziej nużyły go próby przejrzenia istoty świata i jego symbolicznych upostaciowień. Wiedział tyle, ile potrzebował. Wzruszywszy pogardliwie ramionami, ruszył ku tarmoszącemu swoje znalezisko Wielgusowi. Pies spojrzał na niego nadzieją. O. pobieżnie obejrzał znalezisko i stwierdził, że to coś w rodzaju dziwnej, zniszczonej piłki. Nie zastanawiając się wiele, podniósł ją i z rozmachem cisnął między drzewa. Wielgus natychmiast podjął grę. Z radosnym poszczekiwaniem rzucił się po przedmiot i po chwili przyniósł go w pysku. O. pogłaskał go i powtórzył manewr, tylko użył większej siły. Pies był szybszy. Dopadł piłkę, zanim szerokim łukiem zdążyła wylądować obok krzaków jałowca. - No, dość już tego dobrego - pouczył go zasapany O. - Nie mam tyle lat, co ty... Wielgus przyglądał mu się, przekrzywiając nieco łeb. Wypuścił piłkę z pyska, lecz ona, zamiast potoczyć się, stanęła na jednej ze swoich wypukłości, których O. dotychczas nie zauważył. To zjawisko go zaciekawiło. Przykucnął nad piłką i przyjrzał się jej dokładniej. Widząc fałdy, zwoje i inne organiczne struktury omal nie zemdlał. Na śniegu leżał zmarznięty na kość ludzki mózg. O. spojrzał na Wielgusa półprzytomnym wzrokiem. Niczego nie rozumiejący pies, pomachał ogonem z nadzieją na dalsze igraszki. - Ty głupi zwierzaku! - syknął przerażony O. i jął otrzepywać, jak mu się zdawało, skażone rękawice. Rozejrzał się ukradkiem, czy nikt nie widzi i jął kopać mózg z powrotem w stronę śmietnika. Wielgus pomknął za toczącym się przedmiotem, ale wysoki krzyk O. natychmiast osadził go w miejscu. Ogłupiały pies wbił w niego pełne wyrzutu spojrzenie i nerwowo dreptał w miejscu. O. tymczasem wyszedł całkiem niezły strzał. Uderzony wewnętrzną stroną buta mózg, piłkarskim rogalem ominął drzewo i potoczył się jeszcze kilka metrów, oddalając się nieco od miejsca przeznaczenia. O. podbiegł do niego i poprawił jego kurs lewą nogą. Teraz wystarczało centralnie wstrzelić go przez wrota śmietnika i czym prędzej zniknąć. Zdenerwowany O. tak nieudolnie trafił, że mózg odbił się od słupka i zaległ u wejścia. W ostatnie kopnięcie O. włożył więc wszystkie siły, posyłając mózg daleko poza wypełnione śmieciami kontenery. Zasapany, ale szczęśliwy wrócił do zdezorientowanego Wielgusa. Pośpiesznie zapiął mu smycz i pociągnął psa do domu. Uchylając drzwi klatki schodowej, obrócił się raz jeszcze. W opustoszałym parku nie było nikogo. Nikt nie mógł widzieć jego dziecinnej zabawy w piłkę. Uspokojony puścił skrzydło drzwi, które samoistnie wróciło na swoje miejsce.

A czy to przypadkiem nie miał być wiersz, ino nie wyszło? :)))

Strasznie mam dzis ch... dzień. Serdeczności za te apologie. Baja stara, ale chciałem wypróbować, czy się nada. Miałem nadzieje nabyć trochę umiejętności od krytyka, ale jak, skoro nic nie wrzuca... A swoją drogą nie wszystko wszystkim się musi podobać. Buziaki, Nata, piątka, Leszku...

Kurde, nikt nie lubi zabójców bajek. I jak tu do konkursu stawać :(

hehehe...:))), bedom mieć odciski...

Ale kontrolowany :)

Polacy nie gęsi i swój rozum mają lecz wolą łacinę kiedy rozmawiają

Szeroka skala :) Oby starczyło uczestników na każdy poziom, hehe..., bo coś odzewu nie widzę. Ale to może chwilowe. To ja mam problem, ale zapytam mamy abo bezeta, co by tu zgłosić...

To ja się wycofuję i proponuję stary klaser ze znaczkami z PRL-u. Skancerowanymi oczywiście. Więc chodź, pofrenuj mi świat, na zółto i na niebiesko kredkami, a gorzały nie piję :( I jeszcze jedno: po 1 utworze, czy więcej??? :)))))))))))

Jakieś nagrody? Z pewną taką nieśmiałością mogę zaproponować pachnące drukarnią egzemy "Podstawionego"... :) Kto coś dorzuci?

A jak się robi takie kolorki, bo widzę, że są nowe możliwości :)

JEDWABOZA! Dla mnie oklaski na stojaka...

R. siedział na brzegu morza i ciskał siecią w otchłań fal. Na ogół bezskutecznie. Los jakby się zawziął i wcale nie chciał pomóc mu w niedoli. R., zanim został rybakiem, imał się wielu zajęć: był akwizytorem od ubezpieczeń, uczniem szkoły biznesu, dealerem kredek szkolnych, pomywaczem u Mac Donaldsa i właścicielem kiosku Ruchu. Nic mu w życiu nie wyszło. Co dnia, bladym świtem wyruszał z domu, zarzucał sieć i nie wyławiał niczego. Praca ta nie gwarantowała pełnego żołądka, a już tym bardziej pełnego portfela, bo po tym samym morzu pływało wiele dużych jednostek, które odbierały mu możliwość godziwego zarobku. Płakał więc gorzko, klął siarczyście i czekał, sztachając się skrętem z najpodlejszej machory. Za którymś jednak razem zauważył na dnie sieci trzepoczącą się panicznie, maleńką rybkę. Zęby błysnęły mu drapieżnie, ślina ciurkiem popłynęła po brodzie, a w jego duszy zagościła świąteczna radość. Wyciągnął zdobycz na brzeg i dokładnie obejrzał. Złote łuski aż lśniły w blasku słońca. - Dobre i to, kiedy w brzuchu burczy - stwierdził. I nagle stała się rzecz dziwna. Rybka przemówiła. - Nie zabijaj mnie, biedny rybaku - poprosiła piskliwym głosem R. w pierwszej chwili złapał się za głowę. - Co jest? Ty gadasz?! - Mało tego! - wykrzyknęła z dumą rybka - Nawet mam czysty akcent. A poza tym znam jeszcze szwedzki, duński, niemiecki i kilka rybackich narzeczy. Nigdy nie wiadomo kto cię złowi. R. słuchał tego wywodu z otępiałym wyrazem twarzy. - Nic z tego nie rozumiem - wzruszył w końcu ramionami - Chce mi się jeść. - Zobacz - rybka nie dawała za wygraną - Jestem taka mała. Sama skóra i ość. Wypuść mnie, a zwabię ci do sieci wielką rybę. R. rozmyślał przez chwilę, po czym puknął się w czoło. - Nie jestem taki głupi. Wypuszczę cię, a ty mnie oszukasz. - Trzeba sobie ufać - pisnęła rybka. - Dość tych bredni - machnął ręką – Zjem cię i koniec. - Nie! Zaczekaj!!! Jeżeli mnie wypuścisz spełnię twoje trzy życzenia!!! R. znowu się zadumał, tyle że tym razem trwało to o wiele dłużej. Szczypnął się przy okazji tu i tam, żeby się przekonać, że to nie sen. Rybka patrzyła na niego bystro. - Gdzieś już o tym słyszałem - zamruczał wreszcie - Trzy życzenia mówisz? - Jak w mordę strzelił! - krzyknęła zdenerwowana rybka. - Po pierwsze... Chcę, żeby było dobrze... - Ojej - zirytowała się - Konkrety poproszę. - No dobrze. Chcę, żeby wróciła Komuna - wypalił spontanicznie rybak, przypominając sobie argumenty niektórych znajomych, którzy daliby się pokroić, że dawniej żyło się lepiej. Rybka spojrzała, jak na idiotę i wzruszyła płetwami. Potem pomamrotała coś pod nosem i powiedziała: - Spójrz. Oto spełniło się... I rybak spojrzał. A tam ulicami jeździły czołgi, chodziły gorące manifestacje i biegali opancerzeni Zomowcy. Dalej stały niemiłosiernie długie kolejki do sklepów z pustymi półkami i właśnie zaczynano robić zapisy na sznurówki, które miały przyjść za tydzień. - O nie! - krzyknął przestraszony R., przypominając sobie, że niektórzy chwalą obecne czasy i żyje im się całkiem nieźle - Tylko nie to! Chcę, żeby wrócił Kapitalizm. Rybka znowu pomamrotała swoje sekretne zaklęcia i rzekła znużona : - Proszę bardzo... R. spojrzał. A tam pod murami leżeli żebracy, nieopodal zaczynano budowę slumsów dla tych, których nie było stać na wykupienie mieszkania, zaś do Urzędów Pracy stały takie same kolejki, jak niegdyś do sklepów. Chodziły także manifestacje, tylko teraz czasem towarzyszyły im kontrmanifestacje. Poza tym milicja była policją i trzymała się z boku. - Nie - skrzywił się rybak - To też nie. - Jeszcze raz - zachęcała rybka - Pośpiesz się. - Ale ja nie wiem. Wszystko źle. - A co mnie to obchodzi?! - zirytowała się rybka - Masz jeszcze minutę. - Co to jest, teleturniej? - oburzył się R. - No, co by tu. Faszyzm, stalinizm, monarchia absolutna, może jakaś junta wojskowa albo religijna. Nie. Nie wiem. Nigdzie nie ma miejsca dla normalnego człowieka. - Czas minął - rzekła triumfalnie rybka - Przepadło... - Ożesz ty oszustko !- wściekł się rybak. Złapał rybkę i odciął jej głowę, a z reszty zrobił sobie saute. Złote łuski zaś sprzedał u złotnika po cenie złomu i kupił sobie butelkę wina. Treściwie napełniwszy żołądek, położył się do łóżka i śnił o lepszych czasach. To był udany dzień.

Ty zacznij, prosze... Twoj pomysl