M_arianne

A ja myślę,że można też rozpłynąć się we dwoje,zwłaszcza,jesli akurat jest parno.Niestety ,krótkie to lato i już tak wrześniowo.

W swoim utworze poruszył autor bardzo poważny problem autyzmu i co tu nadmiernie krytykować?Podobno;"jak ktoś jest wrażliwy,to jest wrażliwy na wszystko",a co do lobo,to nie jestem pewna...

Żałuję,że autor nie może przedyskutować utworu z moim nauczycielem historii.Ośmielam się zadedykować w tym miejscu wiersz własnego autorstwa,po konsultacji: KTO CIĘ NAUCZYŁ Kto cię nauczył tej kunsztownej mowy? Zdobisz swe usta klejnotem języka. Ustami swymi nauczasz historii, wydarzeń,czasów, rzeźbionych pomników. Swą mową krzewisz te wartości świata, które niezmienne są choć nieuchwytne lecz jakże puste bywa bez nich życie, jakże bezbarwne przemijają lata... Z czyich ust spiłeś piękno polskiej mowy, nektar płynący tak wartkim strumieniem? Twarze słuchaczy zastygły w milczeniu... Wygładzasz myśli niespokojne fale, odwracasz karty, krzewisz Polski dzieje. SERCOM STRWOŻONYM NIESIESZ POKRZEPIENIE.

W utworze doczytałam się pesymistycznej wizji nadchodzącego dnia.Śmiem zauważyć,że ludzie starsi swoje życie przeżyli poza wpływem mojego pokolenia.Ja urodziłam się kilkanaście lat po wojnie,jestem najmłodszą córką.Moja Matka,która nie żyje od 1999 roku,uczyła mnie,jak cieszyć się nadchodzącym dniem.Pozdrawiam.

Kurs po rzece przemijania; od progu do progu własnymi siłami i śpieszyć się nie potrzeba.

Dzień po dniu,dzień jak codzień, a dzieci w dzisiejszych czasach kończą przyśpieszony kurs na życie.Ale mojemu Ojcu to też wojna przerwała beztroską młodość...i refleksja; Piję wino życia kropla po kropelce Uczyła mnie Matka; to czerwone serce.

a róże rozkwitły... ja rozdaję róże żółte...niebieskie...różowe białe i w purpurze

Poeta potrafi wywołać dyskusję,której końca nie widać.A może zainteresowanie angelologią pomoże rozwiać wątpliwość : "czy jest życie po życiu".Z szacunkiem.

Mam balkon a na balkonie stoliczek z parasolem i krzesła plastikowe białe i chętnie piję tam kawę w cieplejsze dni, również z filiżanki

Skomentuję wierszem; Kalie Pojawiła się nocą we śnie a zdarzyło sie to niespodzianie Była biała jak mleko w butelce chciała kwiaty domyśliłam się że kalie które płaczą łzami przed deszczem I zniknęła cichutko i nagle sen rozpłynął się niespodzianie Wsiąknął w ściany jak w mgły śmietanę przed oczami zostały mi kalie łzawe kwiaty które płaczą przed deszczem Do kwiaciarni wybrałam się rano kierowana snem niespodzianie Przecież zaraz miałam kupić kwiaty dla Niej tak kazała mi bezgłośnie Matka białe kalie łzawe kwiaty które płaczą przed deszczem

Fragment historii ludzkiej,potrzeba dobrego aktorstwa...ja mam potrzebę na naturalność i cenię działania spontaniczne.

W moim mieście,w moim świecie,w moim wieku;"Wszystko jest poezją".Z poważaniem.

Divna Malarko dziękuję Ci za komentarz.Przybyłam tu spod skrzydeł "formy mniejszej ale pojemniejszej".Napisałam cykl tych krótkich opowiadań,a w tej części,to jednak wszystko,ponieważ sad był tuż za domem i nawet nie musiałam się bać.Tytuł najchętniej zmieniłabym na "Mój starszy brat" ,ale...mniejsza o to.w odwiedzinach już -poniekąd -bylam.Pozdrawiam.

Raj na ziemi ,to maj.Tak mi się zrymowało.Pozdrawiam z mojej strony.

Ta cała rada (p)osłów to,przepraszam,płci męskiej?Tak jednostronnie?Ciało to ciało,panowie. Private tabu.

Przeczytałam z zainteresowaniem,tylko to zdanie z tą lepką,białawą substancją ...itd jest mi nie w smak.Szczególny fragment z życia chłopca w wieku dorastania,tak to odbieram.Temat nie jest mi obcy.

Pisałam wiersze, nie reagował, odczytał, że to są tylko słowa: nic nie znaczące, na zwykłym papierze... nie zauważył, że jestem od nowa.

falujące morze rozmyty horyzont niebo w wodę wpada

Pogawędka?-przepraszam,a "Ślimaki dwa?"

Co do mnie,laika,to czytało mi się lekko.Pewien znany autorytet stwierdził,że:"Poeci mają ciężkie życie".A tak nawiasem mówiąc,to bardziej zainteresował czytelników spacer autora z panią Marią po ogrodzie,niż moje wyjście ze starszym bratem.

Byłam w ogródku na łonie natury, na skraju miasta owoc dojrzewa, a tutaj wątek wysnuł się, który miast się wyciszyć...nabrzmiewa.

Na wojnie i w miłosci nie ma litości.

Są ludzie, których znam od lat i są tacy,których jeszcze nie znam, a kluczem do serc tych ludzi może być tylko poezja.

"wiersz jest formą mniejszą,ale pojemniejszą"

Odpowiedż konieczna: po jabłko na drzewo, każda z nas jest ewą i tak będę grzeczna.