Ulla

"Pośrednicy" - w antropologii mediatorzy pomiędzy tym a tamtym światem... dziękuję za uwagi i pozdrawiam Ulla

wznoszę się lekką mgłą nad lasem myśli zbiegają ku światłości zawiłą ścieżką Pośredników i ponad zimnym tchnieniem nieba wybiegam w przestrzeń strzępkami zdarzeń strzepuję mrok za chwilę słońce mi odbierze conocne deja vu

jesteś w moich snach cienka mgło opadająca zimnem na skronie skazana na Dasein z motylami w marzeniach zatańcz w powiewie drgającym liściem osiki cicha cieniem niedotykalna - zaplątana we mnie

Uprzejmie dziękuję za komentarze :) Wiersz jest dla kogoś, kto dawno temu odszedł na drugą stronę... Ulla

to się nie zdarzy choć kolorowy kwiat rozwijał po zmroku swe pączki nie patrząc na słońce - Anioły są nieosiągalne -

tęsknię za snem, który jak krople sczesałam z mokrych włosów by nie drżeć teraz już mogę jak kobieta zaślubiona zaprosić cię na lampkę wina i śmiać się bez poczucia chłodu choć nie ma powodu by nie drżeć tęsknię za spokojnym snem

i choć jak ty zamyślam się nad barwą dźwięków prześwitem wietrznych, koronkowych skrzydeł nieba kształtem i gracją filigranowych liter z których utkany świat poetów i poetki * nie daj mi dłużej patrzeć w otchłań ciszy odgadywać znaczeń nostalgicznych myśli nie chciej bym była ...drwiną aniołów - mgła rozpływa się w jasności – nie pragnij wieszcza złowróżbnego

Śmierć nie jest błyskotliwa, nawet w poezji...a słowa, które przychodzą na myśl nie są łatwe. Pozdrawiam Ulla

od lat otacza mnie - zarosła ziołami bezszelestnych kształtów- pustka niepogodzenia rozbijająca cichą, jednostajną barwę nieba patrząc na ślady stóp i znaki ukryta w cieniu starych drzew słyszę odbicia słów spowite w mojej głowie pajęczyną szlochu nie daj mi wodzić wzrokiem po ekranie niebios istniejesz w otchłani pragnień bo - nie ma mnie bez ciebie-

(w polu stał wiatrak - tonąc w zieleni koniczyn wachlował wiatr skrzydłami) nie czytaj mnie kawałkami zasypiając w zadumie nad barwnym kształtem litery - poezja - muzyka - proza - gra myśli w niepewności spływam kroplami deszczu po szybie

w dali szerokie niebo zakwitło chmurami puch dmuchawców ułożył wiatr obłokami w błękicie idę ścieżką wyszeptaną deszczem porannej rosy po spadzistym dachu słonecznych promieni przechadza się cień -nie ma ciebie poza snem-

Dziekuję za uwagi :) i jak widać "ciut" skorzystalam pozdrawiam Ulla

(przez niedomknięte okno wpadło światło księżyca...) przyszłam popatrzeć na świat w kolorach „zza innej tęczówki” odnaleźć zaspany oddech miasta i było błękitne niebo bez chmur na bujnej zieleni i szept iskrzących historii w podmuchach wiatru (gdy spacerując ulicami w snach uciekłam przed światem do lasu...)

deszcz pachnie konwaliami w ich liściach szepty myśli niepoukładanych wiatrem snują się w odbiciu kropli dźwięki - smugami świateł muskając niechciane poranki słowami nocnych nieporozumień szeptane szepty nocy szeptem leśnych dzwonków...

szły lekko jeden za drugim sunąc skrajem lasu tańczyły ponad bagnami niewinne szeptały mgle by spadła kroplami w ramiona świeżej trawy na białe płatki stokrotek na nadbużańskich łąkach

nocą pod dachem ciepłego nieba "najlepiej słychać ciszę..." jestem chłodną kroplą szklistej rosy łzą na liściu lancetowatej babki od ran jestem planetą marzeń o nierealnym kiedy pył i woda w chaosie duszy mieszają spokój myśli w ożywczy zapach porannej kawy

wiem, że jest we wszechświecie cos więcej niż miłość ciche poczucie pukające w sny gdy niewyśnionym otwiera nieznane i drzwi odmyka duszy muśnięciem oplatając myśli dotykiem nigdy niewypowiedzianych słów: „(...) dusze pojmują tylko dusze”

Tekst według wskazówek...skróciłam ... Uprzejmie dziękuję za komentarze! Pozdrawiam Ulla

na sny w deszczu wśród samotności traw i czerwonego blasku słońca zabieram listek starej jabłoni z kwitnącego ogrodu mych dziadków zakrytego białą pajęczyną zazdrostek

(szarooka śmierć co wieczór siada przy mym materacu i szepcze: porozmawiaj ze mną - budzę się bezdechem...) nie mów że umiera ICH świat że to kres najmniejszych - jego kawałkiem ja jestem - ich koniec - moim końcem nie zabieraj resztek nadziei na sen, który zaplątał ścieżki chłodu i słońca nie żal mi pustki nie żal mi siebie -pył wiecznie unosi się nad ziemią- codzienność „tu”to jedna chwila więcej - trwam bezsennie...zawieszona w próżni-

- czas nas zagubił pozaplątywał w ścieżki aniołów - weź moje kartki zapisane pragnieniem duszy kiedy dotykasz mych myśli przyjmij na wieczne niepogodzenie milczących tęsknot nie można nic śnić poza snami trzeba wybudzić się z pustki marzeń i biec ku łąkom świeżej koniczyny

moje poranki - z Aniołem Stróżem przemijać z tobą kiedy zaśniesz po raz kolejny w tłumie pędzących z motylami na ziemi gdzie ludzie i anioły nieustannie się mijają

znalazłam Anioła siedział na świeczniku zieleni w kałuży pszczelego wosku senny o świcie z kogutami na krużganku wygrywał na fujarce melodie mgielnym porankom niedotykalny Anioł z przestworzy mych myśli...

Zaspałam wczoraj zapatrzona w głębię świetlistych oczu księżyca błogi czas... rozmów myśli poszukiwań nadszedł chwilą niecierpliwą niepewna dalszego istnienia w niej otulona poświatą zasnęłam

kiedy zniknę idź za mną na łąkę o świcie na lustrach mokradła dostrzeżesz brakujący fragment gdy popatrzysz cień lekko postarzy portrety choć twój pozostanie moim duch w duszy pod powiekami światła