Czuję się gorzej od kilku dni czekając
na wyniki, rozwiązanie konkursu
na chodzenie do tyłu. W pokoju
z niebieskimi firanami, gniotę mankiety
swetrów, rozciągam i zawijam na palce.
Czuję się pusta i zamknięta. Żadnego
wsączania, żadnych potulnych przytakiwań.
W pokoju, w którym zdjęłam firanki,
żeby pokazywać nagość ram,
czuję się bardziej namacalna,
moje guzy i grudki pod skórą. Związki
chemiczne wędrują z tętnem. Prowadzą
zaciekłe bitwy o mnie. Ze mną.