Anna Siedem

Krzysiu widzę, że robisz sobie różne doświadczenia w tym pisaniu, ciekawe co z tego w końcu wyniknie. Mogę zadać Ci jakieś zadanie domowe? Spróbuj napisać coś bez rymów, nie za długiego, a temat np. o Twojej babci - jaka jest lub była - co Ty na to? Czekam na odpowiedź. Pozdrawiam

Końcówka po zmianie dla mnie bardziej na plus, bo poprzednie wyrażenie to rzeczywiście było niesmaczne i odpychające. Poza tym jeszcze tu widzę jakąś inną wersję: "rytmicznie w górę spada w dół kołderka lekko przepocona natury serce właśnie tu i puch oddechu na ramionach" - ten wers brzmi bardzo subtelnie i podoba mi się. Ty Krzysiu tak nie zmieniaj raz, dwa, trzy, bo co człowiek to inny gust, a wszystkim naraz to nigdy nie dogodzisz, choćbyś pękł, więc tak się nie przejmuj. Zawsze mówię: spokojnie, nie pali się, z dystansem Krzysiu - pamiętaj. Ćwicz dalej, jest coraz lepiej, będę zaglądać do Ciebie. Pozdrawiam

Ojej, rzeczywiście degeneracja, że chyba nie wiem co powiedzieć. "zasady padły" - no cóż, niektórzy mówią, że zasady są po to, żeby je łamać, a jeśli ich nie łamiemy, to czasami one same kruszą się, nie wiedzieć czemu. Ale nie będę juz filozofować, choć po takim wierszu tak mnie właśnie nachodzi. "dalej myśl nie wzlata" - tutaj mam poważne wątpliwości - czy nie wzlata to po polsku poprawnie? Ogólne wrażenie: jakiś mroczny ten wiersz - tak miało być? Mroczny w treści oczywiście, może parę słów wyjaśnienia? Pozdrawiam

Odrobinę zmieniłam Ci wiersz, może tak: (tytuł dałabym bez kropek) składam dłonie w modlitwie rozpalonych ulic składam zdanie, umazany gorączką księży, kapłanów trwa milczące otwieranie ciężkich łez pracy rozkładanie tacy od zaraz wypowiedzenie monety wpada w staw złota dźwiganie diamentów łez skłamanych srebrem z kielicha spada kropla czasu nad wyraz dłoni opada i mierzy długość końca świata bezsłoneczna prawda kościoła - życia... To tylko takie moje spojrzenie, nie sugeruj się tylko moją opinią, nie jestem super poetką, uczę się, tak jak Ty. Tytuł też mógłby być bardziej oryginalny, może coś wymyślisz? Poza tym, pewnie jeszcze jakieś poprawki by się przydały, sam pomyśl. Ale wiersz dobry, podoba mi się. Jeśli jeszcze chcesz go dopracować - daj znać, bo chyba jest tego wart. Pozdrawiam

Maniera XIX-wieczna nie jest zła, nie każdy umie tak pisać, to na pewno jest niezwykłe, ale to już kiedyś gdzieś było. A w poezji i ogólnie w literaturze liczy się dzisiaj to, co nowe, odkrywcze, oryginalne - coś czego jeszcze nie było. Dlatego uważam, że należy dążyć do wypracowania własnego stylu pisania, jedynego w swoim rodzaju. A maniera XIX-wieczna może się jeszcze bardzo przydać w wypracowaniu własnego stylu, ale nie może być jego głównym atutem. Mam nadzieję, że to, co napisałam jest jasne, a w żadnym wypadku nie jest obraźliwe dla K.A.M., którego szanuję i wierzę w jego talent. Pozdrawiam

Ciekawy wiersz, podoba mi się tematyka, trochę poprawek i byłby całkiem niezły. "w modlitwie rozpalonych ulic" - to naprawdę brzmi zachęcająco do czytania. A drugi wers - po co tam słowo jak? Bez jak byłoby chyba lepiej, bardziej czytelnie w połączeniu z trzecim wersem. Jest juz późno, zajrzę tu jutro, bo wiersz wpadł mi w oko. Pozdrawiam

Trochę to dla mnie skomplikowane, nie jest to chyba zbyt prosty wiersz, więc ośmielam się publicznie prosić autorkę o jakieś wyjaśnienia, no np. o objaśnienie tytułu.

Witaj Ewan Ten wiersz przypomina mi kawałek prozy wyjętej z jakiegoś opowiadania, aż chciałoby się przeczytać dalej. Bo wydaje się, że brakuje końca (i początku też) tej mini-opowieści, ale może taki był zamysł autora? Proszę o wyjaśnienia. Pozdrawiam

Najbardziej podoba mi się 1 strofa - brzemienna w skutkach i to rzeczywiście zostało dobrze ujęte. Dwie pozostałe mają jeszcze za duży posmak XIX w., ale widać, że zadatki są, więc warto pracować. To i tak duża zmiana: z róży i ran na nasienie. Jestem zdziwiona, co też w końcu temu poecie chodzi po głowie? No i dodam, że te powtórki- wiersz biały 3x - w każdej strofie, to znowu to samo, co widziałam w tamtych utworach np. Dotyk - tak nie moze być. Bo przez te zabiegi wiersze stają się podobne do siebie. A każdy wiersz powinien być inny, jedyny w swoim rodzaju. Ten jest nieco inny, ale to jeszcze nie to, chociaż jak powiedziałam 1 strofa dobra, 2 następne poprawiłabym. A temat bardzo ciekawy, tytuł również dosć intrygujący. Pisz dalej, pozbywaj się tej maniery XIX-wieczniej, która widać zapuściła w Tobie korzenie. Wyrywanie korzeni może boleć, ale podobno w bólu rodzą się najlepsze wiersze. Pozdrawiam i czekam na następne, może bardziej białe wiersze. Nie zniechęcaj się, powodzenia. jeszcze trochę a wszystko będzie dobrze

Głupio mi tutaj tak się wtrącać między Pana Oscara a Panią Kamilę, żeby zbytnio nie zakłócać tych wirtualnych, aczkolwiek jednak nie pozbawionych pewnej pikanterii, stosunków damsko - męskich, ale chciałabym, mimo wszystko, wyrazić swoje skromne zdanie na temat tego wiersza. Otóż uważam, że jest to jeden z Twoich lepszych wierszy, może nawet najlepszy, choć sama nie wiem który podoba mi się bardziej: ten czy Kolekcjoner. W każdym razie kłamać nie umiem, a w moim odczuciu-odbiorze, jeśli coś jest dobre czy raczej bardzo dobre, to dlaczego miałabym o tym nie powiedzieć? Pozdrawiam i dziękuję

Rzeczywiscie, jak napisała Oxyvia J., to bardziej wiersz z XIX w. i czytajac go mam wrażenie, że nie żyję w XXI w. - w tym momencie może czas się cofnął i jestem gdzieś w innym wymiarze. Nawet mi z tym dobrze, wiersz ma swój klimat i powiedziałabym, że nie jest z tego świata - współczesnego. W związku z tym nie wiem jak zostałby przyjęty w dziale dla wprawnych. Myślę, że rozsądniej byłoby zacząć od działu dla początkujących i zadomowić się najpierw tam. Jeśli chodzi o treść - pobudza mnie do refleksji : rozumiem, że słowa zadają rany, może czasami lepiej milczeć, chociaż nie sądzę, żeby to było dobre rozwiązanie. Strasznie to smutne, że słowa tylko ranią, bo czytajac ten wiersz odnoszę takie wrażenie. I może budzą się jakieś wspomnienia, niekoniecznie przyjemne. Ale mimo wszystko, wierzę, że istnieją również słowa, które nie ranią, są raczej jak miód i balsam na bolące rany i o tym napisałam wiersz, który znasz. Istnieją słowa księgi wiatru, które przynoszą ukojenie, a te ludzkie - zbyt ułomne, może lepiej po prostu zapomnieć? Tylko jak zapomnieć? Pozdrawiam

Krzysztofie Adamie zwykle nie zaglądam tutaj zbyt często, a komentarzy jeszcze w tym dziale nie umieszczałam, ale dla Ciebie uczynię wyjątek. Twój wiersz jak najbardziej podoba mi się, czyta się lekko, a melodia sama niesie - to duży plus utworu. Niektóre wersy podobają mi się szczególnie: "element mozaiki szklanej" "pigmenty lepkie i niezwykłe" "pełen pigmentów wypalonych" to fajnie brzmi - urokliwie, że tak powiem, zwraca uwagę. Wydaje mi się, że niektóre słowa są zbyt blisko siebie, jak na mój gust, i to trochę "szpeci" utwór (chyba, że to celowy zabieg, oświeć mnie, jeśli się mylę) np. 4 i 5 wers - słowo atrament, 8 i 9 wers - słowo litera, 10 i 11 wers - aż 3x słowo gdzie. Widzę tutaj również takie słowa jak: szary, zwyczajny, zwykły. A w przedostatnim wersie: "opowieść skończy się zbyt szara" - to w moim odczuciu jest bardzo smutne, nie wiem, czy podmiot liryczny czuje się taki szary? To takie moje przemyślenia-spostrzeżenia, wiersz ma w sobie to coś, i ta melodia, którą czuje się przy czytaniu - to bardzo miłe uczucie. Pozdrawiam

Super - to słowo rzadko wpisuję w komentarze. Pozdrawiam

To ma być protest-song? Ciekawe co też wymyślisz dalej? Pozdrawiam

Ten wiersz kojarzy mi się z jednym zdaniem wyjętym z jakiejś powieści lub opowiadania. I aż prosi się o więcej, co nie przekreśla jego przesłania. Pozdrawiam

"Spojrzeniem można też wiele wyśpiewać" To dobre, w wirtualnym świecie jeszcze bardziej trafne, tak przy kawie mi się napisało. Pozdrawiam

Bartku myślę, że bez nawiasów byłoby ok., bo te nawiasy nieco rozpraszają moją uwagę przy czytaniu. Są niepotrzebnym "udziwnieniem" - ale to tylko moje skromne zdanie, inni może myślą inaczej. Dzięki za wyjaśnienie. Poza tym, jak już ktoś powyżej napisał - wiersz jest jednoznaczny. Osobiście wolę bardziej dwuznaczne i trochę zakręcone. Nie gniewaj się, nie umiem kłamać. Wiersz jest poprawny, ale zbyt jednoznaczny - dla mnie. Serdecznie pozdrawiam

Ciekawy wiersz, na końcu owo rozerwanie słowem - bo - jest obrazem czegoś niemożliwego, ale w domyśle można wyczuć, że niekoniecznie? Pozdrawiam

Bartku A dlaczego wprowadziłeś nawiasy? Ja osobiście zrezygnowałabym z nich, chyba, że jest jakiś szczególny powód ich istniena w tym wierszu. Możesz wyjawić jaki?

Jestem pełna zachwytu Marlett. Kiedy wydajesz tomik? Chętnie kupię i poproszę o autograf. Pozdrawiam

Witaj Perełko Nie nadaję się za bardzo na krytyka, ale powiem, że mimo długości, która zawsze mnie poraża i najczęściej z tego powodu nie czytam utworu do końca, to wiersz, jeśli chodzi o treść - ciekawy, nawet bardzo. Wyznanie trzydziestoletniej kobiety w połączeniu ze wspomnieniami z dzieciństwa - tworzy nierozerwalną całość - ciekawy portret psychologiczny. Stwiedzenie końcowe: "-a jednak pozostało jej coś z dziecka" bardzo trafne. Każdy z nas ma w sobie dziecko. Przeszłość jest w teraźniejszości i będzie w przyszłości - to takie mechanizmy psychologiczne, bardzo interesujące jak dla mnie. Nie żałuję, że tutaj zgościłam, a najbardziej utkwiły mi słowa: "POWIEDZ COŚ O SOBIE". Pamiętam taką piosenkę zespołu Bank: "Powiedz mi coś o sobie nie milcz, bo przecież wiesz, że w takiej ciszy człowiek napisać może niedobry wiersz" (może coś tam z deko przekręciłam) Powyższe słowa często do mnie wracają, a Twój wiersz również mi je przypomniał. Ale się rozpisałam, a to dlatego, że dobrze mi z Twoim wierszem, inaczej byłoby to niemożliwe. Miło było poczytać, fajnie piszesz, zachęcająco na przyszłość. Serdecznie pozdrawiam.

tak, chleb i wina, Kasiu, byłoby chyba lepiej? Co by nie mówić, trudne są stosunki międzyludzkie, nawet wirtualne. Pozdrawiam ciepło

Witaj na forum Pan Kracy pierwszy wers zachęcił do czytania i czytało mi się lekko i miło, jakieś poprawki pewnie by się przydały, ale już późno, poza tym ja chyba nie umiem za bardzo krytykować, więc powiem jeszcze, że ostatnia strofa podoba mi się najbardziej (niekoniecznie od strony technicznej) Pozdrawiam i miłego pobytu na tym forum życzę

Witaj ciekawy wiersz, pewnie coś można mu zarzucić od strony technicznej, ale ja nie jestem od tego specem, więc zostawiam to innym. Dostrzegam tutaj bardzo trafne słowa: "Gasną świece w kościele bez ducha" - poruszająca prawda i jeszcze to: "sen niemożliwy" - piękne określenie Życzę pogody Ducha i pisz następne wiersze

Patryku Nikodemie oczywiście, że nie mam prawa - żartowałam. Pewnie wolisz księdza w czarnej sutannie do kostek, chociaż nie wiem czy wiesz, że kobiety też bywają pastorami, ale to już inna opcja, zbyt gorsząca dla katolickego kraju, którym jest Polska. Twój wiersz wprowadził mnie w zabawny nastrój, tak go odebrałam - z uśmiechem. Wiesz, ja mam specyficzne poczucie humoru. Nie oznacza to wcale, że wiersz jest kiepski, wprost przeciwnie, ma swój smak i klasę. No i specyficzny nastrój, w sam raz dla mnie. Po prostu trafiłeś na nieco dziwnego czytelnika, który patrzy na świat na swój sposób, ale przyznasz, że Twój wiersz też jest nieco dziwny? (chociaż na forum często roi się od różnych dziwolągów) Pozdrawiam