Katarzyna Leoniewska

Anno, dziękuję za próbę interpretacji, ale szczerze mówiąc... wcale nie to chciałam powiedzieć. Milczenie nie jest złotem. Będę powtarzać konsekwentnie. Już prędzej błotem - choć to niezbyt trafne określenie...

God save the queen milczenie nie jest złotem godziny nocy odmierzane krzykiem przyszłość rozbija się o świt razem z kikutem kieliszka cała płynność wyobrażeń mieści się w dłoni toast w kałuży krwi

Za długo, za ckliwie, zbyt nijako... Może skup się na mniej abstrakcyjnych detalach?

pamiętam jak wychodziła poza kadr tyle wystarczy by pozbyć się sumienia oprawa oczu zamknięta na jednej obietnicy wspominamy tylko to co nigdy się nie wydarzyło senne oparzenia od płonących żyraf i gasnących spojrzeń jeszcze trudniej oddychać niż kłamać

Jestem w stanie zaakceptować - poza czwartym wersem!

bogowie upadli laleczki voodoo po sekcji zwłok nie zostaje nic prócz szklanki wymiocin w których dopatrują się dzieła sztuki przed snem bawię się igłami fastryguję myśli aż brak światła połamie wszystkie żebra

kiedy za późno na wyroki śni mi się karuzela trumienne twarze klaunów na kole fortuny zaprzęgi spuchnięte od dźwięków gwiżdżą na bal wróżby z dymu i obrotów diabelskiego młyna śpij śpij kochanie niech kręci się czas

Na początku spodziewałam się patetycznego banału, ale końcówka poskromiła cały potencjalny banał ;)

Taka czuła łagodność. Dla mnie przekonujące ;-)

bogowie upadli laleczki voodoo po sekcji zwłok nie zostaje nic prócz szklanki wymiocin w których dopatrują się dzieła sztuki przed snem bawię się igłami fastryguję myśli aż brak światła połamie wszystkie żebra

zamieniam kartę życia zamiast śmierci głupiec jeśli wolno potasować uchwycić się linii pomiędzy szczęściem a spadaniem pomylić przepaść z przepowiednią

"Podmuchem" usunęłam. Wiosna i korowód są mi niezbędne :]

wiosna korowód nieugłaskanych zaburzeń zwichrowane obrazy sukienka z lukru ulega ciążeniu na czas przebieram się w zieleń połykam maki i już się dzieje dzielnica zachwyceń albo muzyka zbyt klasyczna nie pozwala się zanurzyć w krainie niemożliwości odloty pociągów wagony pełne burz w słoiku

Klimat "wydzielniczy" - ale przedstawienie nadzwyczaj sugestywne ;)

wiosna korowód nieugłaskanych zaburzeń obrazy zwichrowane podmuchem sukienka z lukru ulega ciążeniu na czas przebieram się w zieleń połykam maki i już się dzieje dzielnica zachwyceń albo muzyka zbyt klasyczna nie pozwala się zanurzyć w krainie niemożliwości odloty pociągów wagony pełne burz w słoiku

Dość krwiożerczy i bezlitosny. Wywołuje dreszcz - przestrachu.

nie da się grać tragedii na siedząco czarne koty za uchem rozpoławiają przestrzeń owacje przekleństwa milczenia nieskończona szarość pod respiratorem dziewczynka na tle dworca wygląda prawdziwiej i smutniej w czerni i bieli zapada się w pociąg tańczy na ugiętych nogach

Minimalizacja treści? Jak dla mnie raczej maksymalizacja - w minimalistycznej formie. Poza tym dość abstrakcyjny - ale naprowadza na pewne obrazy... I bezlitosny w warstwie dźwiękowej. Tak mi jakoś brzmi.

Za małoletniość się kajam, a za resztę dziękuję ogromnie :)

Udała się malarskość, kory odczuwam lekki przesyt... I niby tak, niby ładnie nawet... ale wolę inne Twoje wierszątka :))

ręce znów chodzą piechotą nie ma innej drogi niż ślepe pory roku niepozbierane zapałki wewnątrz perfekcyjne ciepło-zimno zderzamy się bezboleśnie bo ciasno i przepastnie zarazem jak w urojonym labiryncie za obrotowymi drzwiami wieża ciśnień

Hm?

Nie wiem czy to przepis na skuteczne uwiedzenie? Pośmiałam się... ;)

ręce znów chodzą piechotą nie ma innej drogi niż ślepe pory roku niepozbierane zapałki wewnątrz perfekcyjne ciepło-zimno zderzamy się bezboleśnie bo ciasno i przepastnie zarazem jak w urojonym labiryncie za obrotowymi drzwiami wieża ciśnień

No nie, zbyt "nadęte" w formie, a treściowo nie inspiruje...