Emilia Zone

widziałam ją we śnie smutną zrozpaczoną z rozdartym sercem i martwą twarzą stała na peronie pośród masy ludzkiej zdążającej szybkim krokiem ku kominom spoglądała na mnie niemym wzrokiem pamiętam kobietę która szybkim krokiem podeszła do niej schwyciła za rękę uprowadziła w tłum zanim masa ludzka pochłonęła jej ciało zobaczyłam nieśmiały uśmiech i małą dłoń którą uniosła na pożegnanie ... gdy widzę dymiące kominy wspominam jej drobną twarzyczkę znikającą wśród niemego pochodu martwych dusz

hmm.. naprawdę dobry :) pozdrawiam Emilka

a jednak się dopiszę :) temat jak najbardziej dla mnie.. tytuł wcale mi nie przeszkadza, wydaje mi się, że właśnie celem było nawiązanie do "Medalionów" owszem, porozdzielałabym troszkę inaczej wersy.. ale to ja bym zrobiła a wiersz należy do Pana :) ogólnie i tak mi się podoba naprawdę trudno zrozumieć jak do tego doszło.. i możemy sami sobie wmawiać, że my postąpilibyśmy inaczej pozdrawiam Emilka

jejku.. jak ja się odwdzięczę za wszystkie Pana komentarze? :) jestem w siódmym niebie :)) a może nawet i dziewiątym :)) pozdrawiam Emilka

dziękuję Panu bardzo widzę, że pojął Pan w mig o co mi chodziło :) pozdrawiam Emilka

cieszę się, że nie żałujesz :)) pozdrawiam Emilka

aż mi się gorąco w serduszku zrobiło.. miło, bardzo miło czytać takie słowa dziękuję i pokornie się Panu kłaniam pozdrawiam Emilka

ogromnie jestem zaskoczona i wzruszona komentarzami.. dziękuję wszystkim bardzo!! aż mnie zatkało.. :) pozdrawiam Emilka

leciutki i powiewny milutki :) pozdrawiam Emilka

a mnie na przekór podoba się początek, a końcówka tak sobie :) fakt, może i długi.. ale ma to "coś" w sobie ja bym wycięła właśnie dwa ostatnie wersy.. zbyt oczywiste się przez nie wszystko staje ale.. to Twój wiersz i lepiej jak już zmieniać, to po swojemu.. bo jak zmienisz tak, jak widzieliby to inni.. to już nie będzie w pełni tylko twoim "dzieckiem" czyż nie? pozdrawiam Emilka

mijamy Ich bez mrugnięcia oka tępi od bólu własnego bogactwa obojętni na los bezsilnego człowieka sumienie chowamy w kieszeni zamknięte zaduszone suchym strachem który pożera nasze ciało naznaczone pleśnią egoizmu staramy się wymazać z pamięci dłoń wyciągniętą w naszą stronę oczy zatrzymane w milczącym błaganiu i tak mijamy twarz bezdomności każdego dnia coraz mocniej nieczuli na cierpienie

ależ wcale nie uznałam tego za przyczepianie się :)) po prostu pragnęłam to Panu wyjaśnić :)) pozdrawiam Emilka

nic nie szkodzi.. :)) mała mróweczka jestem i trudno mnie dojrzeć :)) pozdrawiam Emilka

a swoją drogą.. dobrze tak na przekór komuś :) podoba się :) pozdrawiam Emilka

może po prostu zostawić bez tytułu? ;) pozdrawiam Emilka

Panie Grzegorzu, ja do Pana sumienia zaglądać nie pragnę :) toż to zbyt osobiste źródło natchnienia :) a co do Pana wiersza pod tym tytułem.. niech Pan uważniej przeglądnie komentarze, już tam jestem :) dziękuję bardzo za komplement cieszy mnie, że podoba się Panu mój styl.. :) pozdrawiam Emilka

Panie Adamie.. nic na to nie poradzę, że temat już znany piszę co czuję nie ważne, czy ktoś wcześniej ujął to tymi samymi, bądź innymi słowy sam Pan pisze, więc powinien Pan zdawać sobie sprawę z tego, iż czasem to, co wydaje nam się odkrywcze, w istocie swojej zostało już stworzone.. ale.. zawsze pozostaje nam ta mała iskra, że jednak my odkryliśmy TO na nowo i to pod innym kątem - naszym "kątem" pozdrawiam Emilka

znam tą kobietę stojącą z drwiącym uśmiechem w lustrze szczerości spogląda na mnie smutna niepokojąca mówi pustymi słowami nie wydając dźwięku mimo to słyszę ją od środka rozdzierającą moją duszę [sub]Tekst był edytowany przez Emilia Zone dnia 19-05-2004 11:11.[/sub]

strasznie się cieszę, że mój wiersz takie zainteresowanie wzbudził i to takie pozytywne.. dziękuję ;) to ogromnie miłe pozdrawiam Emilka

dziękuję bardzo.. ogromnie się cieszę, bo początek pobytu tutaj wcale nie napawał mnie optymizmem :)) pozdrawiam Emilka

być samotnikiem, a być samotnym - to nie to samo.. przebywanie pośród książek jest bardzo inspirujące i zajmujące ..dla mnie pozdrawiam Emilka ps. a Pan pisać nie umie? ;))

dziękuję.. z ust Pana Adama niespotykany to ogromny komplement ;) pozdrawiam Emilka

wiersz nie ma ram właśnie dlatego, że jest tyle jego interpretacji ile myślących ludzi na świecie.. i nie ma ram, ponieważ jest ponadczasowy.. ale to of course moje zdanie :) bibliotekarz to całkiem ciekawe zajęcie, gdyby nie ta samotność.. pomyśl pozdrawiam Emilka

delikatnością szeroką interpretujesz słowa.. milczę zaskoczona pozdrawiam Emilka

dotknij mnie, choć raz tak, jak puch dotykasz delikatnie zmysłowo usta me czerwienią rozkwitną pocałuj mnie, choć raz tak, jak dłonie łabędzie całujesz czule świeżo policzki moje różem się zaleją ..pokochaj