Ela Adamiec

Olesiu:) Dziękuję, pozwoliłam sobie umieścić Twoją wersję pod tym co napisałam ja. Tak , układ Twojej wersji jest znacznie lepszy niż mój. Dziękuję za czas:)

Nataszo:) Dziękuję za przeczytanie i emocjonalny komentarz:). pozdrawiam:)

z przecinkami łatwiej jak z optyką:):). Optykę może zrzucimy na nieralność dialogu?:):) Oleno, dziękuję bardzo za rady, ich nigdy za dużo i cieszy mnie, że treść podoba się Tobie:) pozdrawiam:)

Tak, bardzo dobry wiersz. Treść, powtórzę za przedmówcą -pełen treści... pozdrawiam

już wcześniej, w warsztacie pisałam, ze nie przeszkadza mi pogubiony rytm, w tym wierszu lubię początkową płynność a następnie zawirowanie, jakby zmiana frontu:) - czas na refleksję:) pozdrawiam:)

Macte, Włuczykiju:) dziękuję za przeczytanie i kmentarze:). Włuczykiju to jest wspomnienie o osobie, której nie ma, o jej fascynacjach i bolączkach. pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję:)

uśmiechaj się do mnie panie Coetzee gdy głosem kobiety mówisz o imperatywie wierności a wtedy będzie tak jakbyśmy rozmawiali o tym co jest czuciem a co być może miłością podpowiesz znaczenie słów i wyjaśnisz ich ulotność tyle kobiety jest we mnie że wystarcza jej od śniadania do kolacji to jest czas zapachów które ustawicznie niweluję wiem powiesz że to aromaty życia i warto się z nimi zmagać a ja wierzę tobie pewnie dlatego że głosem kobiety podpowiadasz trzeba kochać to co najbliższe co można dotknąć ręką uwierz to jest miłość niezgrabna nieefektowna nie umiejąca się wysłowić Wersja Oleny:) uśmiechaj się do mnie panie Coetzee gdy głosem kobiety mówisz o wierności wtedy będzie jakbyśmy rozmawiali o tym co jest czuciem a co być może miłością podpowiesz znaczenie słów i wyjaśnisz ich ulotność tyle kobiety jest we mnie że wystarczy jej od kolacji do śniadania to jest czas zapachów które ustawicznie niweluję powiesz aromaty życia - warto się z nimi zmagać a ja wierzę pewnie dlatego że głosem kobiety podpowiadasz trzeba kochać to co najbliższe co można dotknąć ręką uwierz to jest miłość niezgrabna nieefektowna nie umiejąca się wysłowić

krótki z duzym bagazem mysli, lek tak zwyczajnie sie czuje. pozdrawiam

wiersz jest piękny. pozdrawiam serdecznie:)

już:) kreseczki za wielbłądem powędrowały:) bardzo dziękuję:)

mądre są koty, i niech on mówi, że nie jest zachłanny:):):) ja mu nie uwierzę, indywidualizm jest zachłanny:). Kot całym sobą mówi jak w tym dowcipie - patrzy na ludzi i myśli: karmią mnie, poją, dbają o mnie - chyba jestem ich bogiem...:) pozdrawiam serdecznie:) nie potrafię być obiektywna gdy rzecz dotyczy kota, biorę miniaturę:):)

wielbłąd literowy zbyt dużo tej gadaniny; pisanie dla pisania? pozdrawiam serdecznie ewa Wielbłąd już na pustyni:) dziękuję za zwrócenie uwagi. Nie, Ewo, ten wiersz nie jest pisaniem dla pisania, szkoda, że takie wrażenie odniosłaś:) dziękuję i pozdrawiam serdecznie:)

Dziękuję za przeczytanie i uwagę:)

przy czarnej kawie (nerwowo skubię paznokcie ) powstaje kolejny wiersz o tym co się tobie przytrafiło w letniej sukience tej którą tak lubisz przeglądam zdjęcia z twoich podróży znowu ktoś powie jakie to proste i kiczowate śmieszne że chce się pani tak pisać i pisać a ty na tle śniegów kilimandżaro znowu nie zdjąłeś z szyi aparatu tyle razy o to prosiłam o tutaj hipnotyzujesz lwy obiektywem jesteś dumny i chyba szczęśliwy jednak muszę przyznać że one są lepiej przystosowane nie pozują nawet nie uczesały grzywy a ty tak pięknie ustawiony do zdjęcia zachód słońca na lądzie o którym się mówi że czarny patrzę zauroczona po raz kolejny zachwiała się wyobraźnia nie nie zdumiała ale tak po prostu straciła równowagę łyk kawy nie zabielanej aby powstrzymać słowa pani tam nie było nie zna tego pani więc po co o tym pisać? to jest wiersz o piciu kawy i nerwowym skubaniu paznokci

wiem:) - to jest dobre slowo:):)

Mogę się wtrącić? :) Idę sam stawiam kroki łapię mrówkę mrugam do kreta widzącym lepiej okiem ziemię przytulam w słońcu pełnym cudzych uniesień - dobrze że trawa między nami ziemio jak iść dalej? słuchaj laseczko! nie słucha ja w lewo – ona w prawo ja w prawo – ona w lewo chcę iść prosto - ona pada schylam się padam unosząc głowę odgaduję to ona odpowiada za... to się nazywa równowaga łatwiej pisać niż zachować idę prosto – za wzgórzem to miasteczko dokąd idziesz? gdzie mnie prowadzisz! czy to Rzym?

to z braku wojen kolejka po ideały jest taka długa bo te sztucznie konserwowane nie smakują jak dawniej pani w żółtym kapeluszu z wysiłkiem niesie swoją nowo nabytą godność ilość skompromitowała jakość pana z parasolem żona wysłała po zgodę nie starczy do obiadu bez niej zupa będzie za słona i rodzina tak nie smakuje ktoś narzeka na sprawiedliwość towar deficytowy zostały tylko wczorajsze kompromisy nieforemne bo krzywo przykrojone ksiądz jak zwykle bez kolejki śpieszy się na mszę potrzebuje nadziei dla sierot i staruszków święta idą proszę pana czas wzmożonej konsumpcji do jutra na półkach zostanie miłość przeterminowana ?? Bardzo nie lubię „przerabiania” wierszy :) tak jest jednak łatwiej niż analizować zdanie po zdaniu. Zastanawiam się nad pierwszą zwrotką, jest bardzo dyskusyjna czy z – braku wojen? a może ich nadmiaru? czy w ogóle, w tym wypadku, wojny mają wpływ na owe „potrzeby” ludzi, może to tylko zwykła nad - konsumpcja i pop - życie? pozdrawiam

Czytanie i odbiór utrudniają mi zdrobnienia : odrobinki, okruszek. pozdrawiam:)

Tak:) odradza się w nas cisza brzmi naprawdę dobrze:):) teraz te "naręcza" może zwyczjnie "obejmujemy wiatr"? gdy krew żywiczna zwalnia chłonąc czerwień zmierzchu Skromny i cichy wiersz, ale pełen urody:) pozdrawiam

Od wczoraj czekałam, by nie być tą pierwszą:):). Przepraszam, że pozwoliłam sobie "pogrzebać " w drugiej zwrotce... Podoba mi się ten wiersz.

To jeszcze nie koniec, jeszcze nie pora:) ten nie-sonet błąka się za mną od samego wieczora:):) te pielesze jakoś mi nie pasują:) może zbyt ciepło za oknem?:) między "czekajmy" a "domowe" wplątał mi się "cud"? jeden ruch i nie ma cudu:):) podoba mi się ten nie - sonet:)

aż chce się powiedzieć - przymknij oczy:) dzięki przymkniętym powiekom można być tam...gdzie się chce:) Macte poema, dziękuję:)

piękny wiersz, taki od - do... dobrze,że piękny pomimo a może dzięki temu,że błąka się smutek? oby nie:)

Ewo:) koty w moich wierszykach znajdują sporo miejsca dla siebie:):) inaczej się piszze gdy koci lebek spoczywa na klawiaturze:). Cieszę się, że kot, autentyczny, puścił oko do Ciebie:):). pozdrawiam serdecznie:) i dziękuję:). Drap za uchem dla 12 futrzanych osobowości:):)

Trzy pierwsze "plyna":) czesc ostatnia "rozmywa sie" jakby tworzyla oddzielny wiersz . Tak jak poprzedniczka odnosze wrazenie, ze jednak wyliczanka sie wkradla.