- - -

Kolory mogą więc być potraktowane jako coś nadmiarowego i stać się wręcz rozpraszaczem przy próbie oddania istoty rzeczy. Zbędne jest romantyczne ubarwianie, zwłaszcza sercem i łzami.

Słowa w tym wierszu mają wszystkie cechy (a więc wady i zalety) ludzi. Autor postawił tu wyraźny znak równości, nie bez kozery, zresztą, bo słowa są krwiobiegiem relacji między człowiekiem a światem i między człowiekiem a innymi ludźmi. Utwór jest wart rozwinięcia i mądrego podsumowania, tylko proszę zachować do końca poczucie humoru.

Znowu masz słuszność, co do zasady. Należy jednak brać pod uwagę wpływ tradycji i wartości przekazywanych z pokolenia na pokolenie, które mogą (choć, przyznaję, nie muszą) determinować aktualne polityczne decyzje, przekonania albo sympatie. Nie ma opcji, żeby otoczenie, w jakim się wzrasta, nie wpływało w żaden sposób na człowieka i jego światopogląd.

Posługiwanie się na forum poetyckim podstawowym fachowym słownictwem (z zakresu wiedzy szkolnej) jest dla mnie oczywiste. Naprawdę, każdy autor może do tej elity dołączyć, wystarczy chcieć. Słownik terminów literackich jest dostępny w każdej bibliotece. Zdarza mi się nie oszczędzać niektórych wierszy w komentarzach, bo są przypadki, gdzie trzeba zdecydowanie zresetować kuriozalne zapędy autora, aby go zmobilizować do poszukania nowej ścieżki od podstaw.

Słuszne spostrzeżenie, choć polityka historyczna to też polityka.

Nie rozumiem, dlaczego ludzie kultury (na forum portalu szczytnie mianującego się literackim) mieliby na siłę robić z siebie troglodytów. Żeby było miło i przyjemnie? Bo jeśli tak, to lepiej iść na spacer, ładna pogoda jest.

„Naród, który nie szanuje i nie ceni swojej przeszłości, nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości" Józef Piłsudski.

Nie ma za co przepraszać - jeśli w czymś pomogłem, to ok.

@Waldemar_Talar_Talar Dobra, pozytywna filozofia. Trzeba osiągnąć pewien poziom dojrzałości, aby umieć zapełnić każdą pustkę. Ale z perspektywy krytycznoliterackiej nie jest dobrze z tym wierszem. Plecak został wypchany bardzo oklepanymi elementami - w tym miejscu należałoby solidnie pocisnąć wyobraźnię. Ostatnia cząstka to irytujące posumowania i wnioski. A przykazanie pierwsze dla piszącego powinno brzmieć: nie zanudzaj czytelnika swego...

Bardzo dobrze, atawistycznie, ze słowiańską dzikością. Poezja podróżuje do swoich pierwotnych przeznaczeń.

Podmiocie liryczny, wstań od kompa, wyjdź na dwór, przespaceruj się po ulicy i znajdź trzy osoby, którym możesz dziś w czymś jakoś pomóc. To się zmieni ocena świata, a i może jakiś sensowny wiersz przyjdzie do głowy.

Zamień może szyk w pierwszym wersie ostatniej - i gdy tak dopiero - to się rytm nie będzie potykał o własne nogi.

Całkiem całkiem. O pewnym typie "ludzisk (ów)" albo "ludzic".

Plastyczne potraktowanie języka jako tworzywa na początku robi dobre wrażenie. Słaby rym w ostatniej zwrotce sprawia, że wiersz niestety oklapł.

Zajeździsz człowieka.

Oczywiście nie zarzucam pisania z pomocą AI, to tylko wrażenie wynikające z niedoskonałości tekstu.

A ja mam zupełnie inne zdanie niż poprzednicy. Biorąc jednakże poprawkę na granice błędu statystycznego zacząłem szukać sposobu, jak uratować ten wiersz (który oryginalnością nie grzeszy). Chyba można go przerobić na piosenkę (tylko bynajmniej nie na płomienną pieśń), wykorzystując ciepłą, pozytywną nastrojowość. Z zastrzeżeniem, że wtedy trzeba z rytmem porządnie wziąć się za bary...

@Leszczym Militarnie, może i tak, ale ekspansja gospodarcza to też jednak, jakby nie patrzeć, podbój.

Przez tyle tysiącleci najtęższe głowy świata nie wymyśliły jeszcze skutecznego mechanizmu, który uchroniłby ludzkość przed wojnami. A prób było multum.

Scenka rodzajowa z poczekalni w przychodni.

@Leszczym Masz rację.

@Leszczym :)

Nadmiar "mądrych" i "filozoficznych" słów wcale nie czyni treści głęboką - jest wręcz odwrotnie. Pompatyczność w przesadnie dużej dawce śmieszy, jest teatralna. Twórczość odklejona od rzeczywistości nie brzmi wiarygodnie, nie ma tu życia, człowieka. A stylistycznie całość wygląda, jak napisana przez AI, w oparciu o jakieś pokręcone algorytmy.

Jak Putin z Trumpem.

@Domysły Monika W tym konkretnym wierszu uważam, że tak.