Duch7millenium

Więc śmiejmy się, cieszmy się Kwiaty w polu, nagie stopy na trawie Piękne jesteśmy, piękny nasz dobytek Wzniosłe i szlachetne słowa Wędrują między nami jak ptaki z sezonu na sezonu Powoli, cierpliwie, ospale, wspaniale Miło nam tak i ciepło tutaj W krainie wiecznej beztroski W krainie bez kresu przyjemności Herbatek, kawki, ciasteczek, i trywialnych krzyżówek Dumaniu o rzeczach, gdybaniu a czasach Sprawne nasze bzdurki Serum szczęścia naszego i motto naszych radosnych pląsów: Bądź zawsze na powierzchni, tam widoki najlepsze, te okrągłe i te trójkątne Bowiem kształty przyroda zna co najwyżej nudne My potrafimy lepiej, kreślić bloki, w przekrojach prostokąty! Tam spoczywamy kochając cement, och cóż za przyjemność wąchać schnącą zaprawę! Sny po tym niezwykłe, pełne abstrakcji, koloru, artyzmu chwili, w której czarnooka strzela rzęsą. Z powierzchni powędrujmy do nieba, które istnieje już na wysokości naszych głów. Upadek stamtąd nie boli, co najwyżej w grunt uderzysz. Podnieść się możesz zawsze. A pod spodem? Tam nie chodźmy, tam robactwo, tam pająki, których się boimy, nie lubimy i brzydzimy. Kłęby zaschniętej trawy, zmieszane z błotem zwierzęcych nawyków. Aniołom nie przystoi, aniołowie patrzą w swoje obowiązki! Hulać z problemami i ze słowem udręki na temat zmarszczek dnia jutrzejszego? To tematy tych, których nieśmiertelność nie tyka. A my sobie postawimy pomniki wieczne Zbudujemy wille, aszery na wzgórzach na podobieństwo nasze W nich żyć będziemy niczym twardy kamień Ultimatum snów naszych: Uśmiechaj się grzecznie albo cię znienawidzimy Pozamiataj u nóg naszych albo cię wyklniemy Nieprzekonane żadnymi "faktami"? Bo prawdą jesteśmy błogosławione I dotarłyśmy do końca rzeczywistości Znamy wszystko: alfa i omega to litery greckiego alfabetu. Nie wykażesz błędu tym, które w głębinach jestestwa odnalazły dno by zaprzestać drążenia zgodnie z duchem filozofii zupełności. .. ale sam szukaj byś cierpiał wieczne bóle niespełnienia.

@Łukasz Jasiński Akurat przez urnę miałem na myśli naczynie z prochami zmarłego.

Stoczyć bitwę rzecz łatwa Lecz zwyciężyć trzeba nie mieczem, Nie rewolwerem Nie klawiaturą Nie gwałtownym ruchem, słowem czy gestem Kto nimi wojuje polegnie wykrwawiając Firmament swojej duszy Węże chodzą między gołębiami, A owce w ciszy karmią się polną rośliną W wielkiej cierpliwości lew czeka na zwierzynę Może znosić skwar dnia Każde z nich patrzy z zazdrością ku niemu. Jakby mówiły: Chodź, razem stanowimy siłę Chodź, niech uczą się od nas aniołowie Niech patrzy Lucyfer, Zbierzmy jego dzieła By tanio kupić zbłąkane w betonie istoty Emocjonalne Tak narrację i melodię życia gonię by pomstę wykonać na tych, Którzy zabili mój skarb najcenniejszy Bez litości sprawiedliwość wymierzyć Taki wstęp do urny najgłębszych pragnień Rozsypanej po niebie, W którym znów będę stąpał swobodnie, w sandałach, I nie potknę się już na ślizgawce urojeń Gdyż sam je stworzyłem.