Dominika Moon

@Jacek_Suchowicz Legion jako pomoc, działanie.

@Natuskaa Warto dać sobie czas, nawet na jesień, mgłę, kawę :) @Jacek_Suchowicz Świetnie Pan dobiera słowa. Takimi zasłonami obrazy Pan tworzy.

We krwi mojej płynął majestat Chwalebny Urokliwie zataczając ubogi Oddech Im dłuższy czy węższy Pokój z czterema ścianami Kolorowymi szczególnie na niebiesko Świt przytoczył obraz Mentalności nadludzkiej Zapomnij mnie na jutro… Też jest dzień On pokaże Ci jak masz wstać *** Skrzydła poniosą chwałę na grzbiecie Anioł przeniesie ciszę Zabełtam słowa szczerości Obwisłą trzymając skórę Na plany przekornie narzekasz Bo w słowach – bo w słowach ukryta jest rzeka Legionem będę dla Ciebie Aniele Jeśli zechcesz to wskrzesz mnie Rejestracja Usatysfakcjonowania! Otwórz oczy i przebrnij przez analityczne pozory Po stereotypizacji zostaną: siniaki, ropniaki, czerniaki i strupy Rewolucja miłosierdzia bezdomnego.

@FaLcorN Dziękuję! Pozdrowienia. @Natuskaa Dziękuję! Można i siebie tam znaleźć. Pozdrowienia.

W gwieździstą noc Wyszepczę Kilka liliowych szlaków Ukołyszę Smak ciepłych wspomnień Lazurowym cieniem Przebiegnę Krajobraz mglisty I w ciszy ustanę I wysłucham Co masz do powiedzenia Ojcze...

@befana_di_campi Brzmi to jak "Rozsiąść się w strefie komfortu". Ładny utwór.

Tyle drogowskazów, a nie mogę Cię znaleźć, choć szukam wytrwale. Tyle krwi Twej wylanej przez ludzką nienawiść, a kochasz bez granic. Pokaż jak mam to robić, by schować swe złości, przebaczać innym. Powiedz jak mam się modlić, bym czuła Twą bliskość i czuła Twe tchnienie... Dotknij, proszę, me serce, spraw, by żyło Twoim ciepłem. Nie bólem i gniewem, Nie gniewem i żalem, Nie żalem i bólem. Ja spadam! Spadam... Spadam... Uratuj mnie! Nad przepaścią grzechu stoję! Zabezpiecz lęk i strach! Zachowaj mnie! Zachowaj mnie! *** Wysłuchaj modlitwę mą! Panie Boże wysłuchaj mnie! Wysłuchaj modlitwę mą! Głos mego wołania! Mój głos...

Powieką klasnąć Nim Dojdzie Rozetnie Prawdą

Z ust różany Popłynie Po policzku jedna łza Przewieszona jak diament W okolicach serca

Ja jestem Tu stoję Tu jestem I krzyczę! Nie widzisz mnie... Zabierz mnie stąd! I przechowaj... Z niczym zostanę Zgubiona W górę! W górę! Chcę w górę... Ja jestem Tu stoję Tu jestem.

Bardzo ciekawy komentarz, dziękuję. Myślę, że nie tylko mikro, a także i makro. Alienacja jest końcowym produktem odbioru współczesnych narzędzi oraz sposobu przeżywania. Ciekawym rozwinięciem tematu jest także książka: Technopol i technokracja N. Postman. Pozdrowienia

Między ludźmi, a ludźmi jest mało widoczna bariera przymocowana uchwytem dobra i zła. Racjonalizm kartezjański objęty wewnętrznym dopływem myśli emanuje chwilą uczucia pełnego nabrzmiałych emocji. Filantropia zanika wśród współczesnych niewolników przez podstępnego, a niewidocznego złudnika czasu. Egoizm wzrasta wraz z wyrządzonymi krzywdami. Nieumiejętność przebaczenia doprowadzi do przerwania kruchej linii łączącej pełni szczęścia z załamaniem. Monotonnia i rutyna pyta "czy można?" uzyskawszy pozytywną odpowiedź ingeruje w życie, a na koniec je wykańcza. Chcesz zmienić świat?

Srebrno złoty glob Wyścielił Na przelewającej Przez palce Ukrytej ziemi Wprost do Ciebie

Zapomniałam Ci powiedzieć, że istnieję Zapomniałam Ci pokazać, że mam serce Zapomniałam wypowiedzieć swoje imię Zapomniałam być od dzisiaj... Jeszcze tylko chwilę pooddycham Jeszcze tylko pospełniam swe marzenia Jeszcze tylko pocieszę się tym światem A potem.. A potem Cię opuszczę.. *** Szukam szczęścia pod nogami zamiast w górze W górze wszystko inaczej się układa Może prościej Może trudniej Sama nie wiem... A dlaczego? ...

Bo Ty Panie mieszkasz w chmurze, Czy każdy z nas taką chmurę będzie miał? Czy gdy patrzysz na nas z góry, To Czy każdy z nas złe serce ma?

Zwozili klęczące męczące obłudy zatracenia Kruszy jednobarwny kres dzikich ostojów zasypany hydroksyzyną A tak na szczęście korci mnie Bezduszna, ciemna noc... A tak na szczęście oddalę niedosyt Pustynnych, kwarcowych rąk.. *** Wysłuchali ostatnią powłokę nadziei Na wyprzedaży znaleźli składowisko bezmowia O ograniczonej wolności.. O ograniczonej wolności oddechu! A tak na szczęście korci mnie Bezduszna, ciemna noc A tak na szczęście oddalę niedosyt Pustynnych, kwarcowych rąk...

@Adaś Marek kto powiedział, że w sali nie ma trawy ;) pozdrowienia!

Nie chciałabym znów przeminąć Oddechy na ustach zatracać Ołówkiem rysować na ścianach Chciałam być kiedyś malunkiem Każde rano by było pieszczone Kształtną wskazówką dla Ciebie I echem rozniesionym W sali bez okien motylem Tańczącym jak rosa na trawie Ostatnią nutą symfonii I krajobrazem marzeń Nie chciałabym znów przeminąć! Oddechy na ustach zatracać Ołówkiem rysować na ścianach...

Przerwał mnie na pół Wyciągnął Słowa I zabrał ze sobą Pierze porozrzucał po polach Dogonić nie mogłam Przyspieszył Dzień spadającego liścia Poranną kawę I ciszę.

Jestem egoistotą Trzasnęłam drzwiami Krzyk rozlał się po ścianach

A gdyby to słońce Co widzisz na niebie Uciekło gdzieś dalej I tylko wspomnienie... Czy księżyc odbije tym blaskiem co trzeba? Rozmową wyleczę twe myśli w potrzebach? Czy gdybym ja była Tą gwiazdą na niebie Czy spojrzałbyś raz Zamówił życzenie Życzenia nie spełnię Mimo Twych westchnień Marzenia się spełnia Więc obudź się wreszcie A gdybym ja była Aniołem bez skrzydeł Czy zdążę przed Tobą Biec nie na pohybel Czy w miejscu zostaniesz? Poczekasz, nie pójdziesz? Ja wrócę, poczekaj! Poszukam swych skrzydeł!

A wiosną.. Jak to wiosną, zaczniemy wszystko od nowa. :) dziękuję za miłe komentarze. Pozdrowienia.

Zarzuciło mnie na brzeg Krzyczeć nie mam sił Nocą widzę więcej dróg Niż przebytych w dzień Zostawiłam w łódce mej Wszystko to co było Idę we mgle ponad dal Słyszę oddech swój A we mnie… zwierz ryczący! Włóknista szata w blasku lśni Słyszę więcej! Czuję! Widzę... A smaku dość by zgasić pragnienie! Wyzwoloną czuję siłę! Oddech w piersiach na wskroś głęboki Szybkość ponad optymalną – nie katastrofalną *** Ucieknę stąd, przed wszystkim i przed niczym Nie zatrzymam się i nie popatrzę w tył! Do innego świata biegnę daleko Tam będzie lepiej... Tam będzie lepiej...

Nim zima przyjdzie Jesień jabłka zabierze, które latem mi obiecałeś

Kolejna narodzona dusza Kolejna wściekłość dnia Kolejny upadek słońca Kolejny zmierzch Cię wita Mistyczne koło wciąga spragnione dusze penetrujące po przestworzach ludzkiej wyobraźni Uwięzione w ciele krzyczą! Nie mogą się wydostać! Nienawidzą tych, którzy wpatrzeni w siebie niszczą wewnętrzną aurę innych ludzi! Na koniec chwila! Ciągły krzyk! Burza emocji! Dysonans życia! i ta cisza... *** Obiecany świat gdzie miejsca zabrakło Krząta się po progach ludzkiej pamięci... Nikt jej nie widzi Nikt jej nie słyszy Została tu sama A z nią smutek i żal...