Paryski zegar

Władco szyderstwa Daj nam choć godzinę magii My od fioletowych rękawiczek To my od lotu szpaka, aksamitnej godziny My z ras arabskich przyjemności Z kopuły słońca i nocy Daj kredo do wiary Noc pożądania i rozpusty Daj wiarę w noc I mandalę stu odcieni bogatą Jak i dla mnie tak dla niego A z domu twego jedwabnego Miękkimi poduszkami usłane Łoże - swą mądrość i głowę Na dekret nasz żałosny Tyś niewzruszony Zawładnięty szyderstwem… Wierzyliśmy kiedyś To jest w starych dobrych czasach A mimo to objawiasz się Tu i ówdzie w uczynkach małych W rzeczach o uprzejmości lekko oko przymykasz na grzechy nasze Odpuść nam za winy… Resident mockery Give us an hour for magic We of the purple glove We of the starling flight and velvet hour We of arabic pleasure's breed We of sundome and the night Give us a creed To believe A night of Lust Give us trust in The Night Give of color Hundred hues A rich Mandala For me and you And for your silky Pillowed house A head, wisdom And a bed Troubled decree Resilent mockery Has claimed thee We used to believe In the good old days We still receive In little ways The Things of Kindness And unsporting brow Forget and allow

@violetta A gdybyś miała rozwinąć?

@poezja.tanczy Wydaje się, że do empatii i miłości do samego siebie. Tak na marginesie twoje wiersze też w moim stylu więc pewnie coś w tym jest.

@Rafael Marius Inni jesteśmy z pewnością ale jeżeli nie pamiętasz życia poprzedniego to następnego też nie będziesz pamiętał. @Rafael Marius A co jeśli się jeszcze do tego doda, że jestem bogiem, zresztą podobnie jak i ty.

@Rafael Marius No właśnie rzecz jest w tym, że jesteśmy jedną osobą. Ty mną, ja tobą.

@Rafael Marius Pytanie czy tu na pewno chodzi o alter ego… Pozdr. @poezja.tanczy Ja nawet rozważam taką możliwość, że jestem tobą. Jakkolwiek to zabrzmi. Pozdr.

I tak bardzo nie chcę Ale czuję i wierzę Że gdzieś w poprzednim życiu byłem tobą I co gorsza jesteśmy jakby jednym ciałem Na zawsze związani Paktem krwi

@corival Ja właśnie, jeżeli o to chodzi, metody nie mam. Tylko czyste przeczucie. Chwila podlotu natchnienia.

@poezja.tanczy Dokładnie, nic więcej nie potrzeba.

@Konrad Koper Świetne, podoba mi się siła kontrastu między kowadłem a motylem. Pozdr.

Pięknie to ująłeś. Pozdr.

@slow Może…

@Ewelina Dziękuję za miłe słowa.

Zapisać wyobraźnię Stworzyć kolor Wsadzić głowę do kartki Stać się z nią jednością Spuścić trochę krwi Przestraszyć się Zapisać strach

@slow Paryski chyba bardziej wymyślny, zdobiony. Luxemburski wydawałoby się bardziej skromny, drewniany ale to tylko moje wyobrażenie.

@Rafael Marius Właśnie w tym jest rzecz, że niektórzy chyba lubią za bardzo.

Za szkłem siedziałem schowany Z oddali obcy mi świat oglądałem W przytulnych myślach zanurzyłem głowę Nie poznałem nigdy drzewa Nie dotknąłem trawy W rzece wyobraźni łagodnej utonąłem

Kiedyś byłem żywy Zbyt żywy Dzisiaj nic już nie czuje Mam tylko ciągle jakieś przeczucie Trudno dać mu imię lub zlokalizować Zazwyczaj nie zwracam na nie uwagi Unikam zbyt bliskiego kontaktu Chociaż nie znam dokładnie tajników jego działania Ma ono na mnie jakiś dziwny wpływ Czasem jakby tracę przez nie rozum Innym razem wzlatuje i upadam aby znowu powstać To przeczucie jakby światłem jedynym W odwiecznym milczeniu ciemności

@Rafael Marius Niestety się nie ucieknie… a czasami by się chciało.

Tak na dobrą sprawę Wszystko jest darem i klątwą Zazwyczaj nie walczę z tą myślą Utożsamiam się z nią Ale przychodzi taki dzień, że zamiast tego światła ciepłego wolałbym nic nie widzieć Wiatr wydawałoby się orzeźwiający Tylko chłód zaraz taki nieprzyjemny I wtedy chowam się gdzieś w domku w górach nad chmurami Tam, myślę sobie, nawet boża ręka mnie nie dosięgnie Ale zaraz słychać przeraźliwy wrzask jakiegoś ptactwa i budzę się zalany morzem betonu I kocią muzyką maszyn z metalu

Nikt czasu nie marnuje, jeśli gazet nie czytuje. ;)

Moja dusza jest duszą poległych Historią zapomnianych Składam się ze wszystkiego Jestem każdym liściem spadającym z drzewa Każdym podmuchem wiatru i śpiewem słowika W tej wielkiej spirali niekończącego się czasu Tańczę chodź kroków nie znam Ale wiem, że taniec mój choćby i był najbrzydszym Ważnym jest elementem tej tajemniczej układanki Co mi zostało w tej boskiej piaskownicy Kreślić w kółko patykiem znaki nieskończoności

@tramwaj63 Twórczość Beksińskiego od zawsze była dla mnie wielką inspiracją, może stąd takie skojarzenie. Bardzo mi miło, że wiersz się spodobał.

Teraz przyszedł świt Nie zmagam się z nim Kiedy już słońce zajdzie Nie będę walczył z ciemnością Oddam się jej kompletnie

Jeszcze nie wszystko stacone Póki gwiazda ostatnia płonie Ruszajcie I nie bójcie się jutra Bo przyszłość do was należy Ci przed wami swoje już dla was zrobili Więc szacunek wzajemny do nich miejcie Niech wam ta gwiazda płonie choćby niebo było najciemniejszym Żagiel tylko rozłożyć i płynąć w nieznane Bo gdzieś tam na oceanie burzliwym za mgłą ląd się już rozciąga