mam cień - zwiem się jakoś smyk ukradkiem z klapnięć w miękkość pozostanie świadcząc gdy owocem rozbierania w mozołach z kur buziek temperatur nader rwanie przyszedł doszedł uciekł masz mniej; zbierz więc jak i w myk z przypadku z klęknięć w przeszłość nauczywszy grać z nią; kiedy własnej ot zbieranie wyglądów bezwzględnych bezowocne choćby na niej po mych rączkach zwiędło

w tłoku zmierzchu idziesz pieszo widzę ciebie w mroku nieba jesteś sama - chcesz być mamą jesteś ze mną - widzisz ciemność. gdzieś na końcu dojdziesz do niej znajdziesz siebie - będzie lepiej.. a tymczasem.. przyszłość nasza utopiona ..jest w marzeniach

@Groschek Dziękuję! Ps. Sorka, że dopiero teraz, ale dopiero dzisiaj od wstawienia tego wiersza 1 raz jestem z Wami.

i chociaż porzucisz znajomość jak buty nie zdrapiesz kolacji we dwoje okrutnej; bo jeśli choć trochę ma jeszcze zależeć nie zerwiesz obrusu bo jest po obiedzie jak dziura w podeszwie przetarła kalectwo pod górę przez paszcze wędrując od niego gdy tenże w spojrzeniu zachował sumienie; nie schodząc nie wodząc, jakoby kamienny lecz czas jak bez miary popędził przed nami nie słuchał przymusów, bez kursu przegrany zatrzymał nas jednak przy miejscu z kurtyną gdy dostrzegł nieważkość skrzydełek motyla

Co tu robić - czasu dużo, a wieczory taak się nużą. Co ze sobą, gdy bez życia? Leżę, patrzę; ciężko myć się. Jestem, bo się w lustrze widzę. Więcej?.. - Napisać nie idzie.. :-/