Kwiatuszek

@andrew Poduszeczka w kaczuszki musi być piękna! Ładny wiersz:-)

@Kwiatuszek @Leszczym Dziękuję za serduszko:-) Pozdrawiam:-)

@Dekaos Dondi Ile dałby człowiek, żeby zjeść jeszcze taki chleb. Bardzo ładny wiersz! Pozdrawiam! @Jacek_Suchowicz Do prania też była Frania:-)

@A-typowa-b Ślicznie! Tak... nietypowo:-) Pozdrawiam!

@Tectosmith Też żałuję, ale "widocznie tak miało być". Dziękuję;-))) @Rafael Marius Podpinam się pod odpowiedź:-(

@Kwiatuszek @MIROSŁAW C. Dziękuję serdecznie! Pozdrawiam! @Rafael Marius Zazdrość potrafi uśmiercić wiele rzeczy, niestety. Dziękuję serdecznie! @Marcin Szymański To miały być 2 wersy, tylko coś nie chciało się poprawnie wyświetlić. Nie mam pojęcia dlaczego. Miło mi, że się podoba:-) To znaczy, że coś ładnego potrafię naskrobać od czasu do czasu:-) Dziękuję ślicznie! Pozdrawiam!

@kwintesencja Bardzo ładne:-)

Hen, hen, gdzieś wysoko, w niebieskich przestworzach dryfował balonik jak po wielkich morzach. Z chmurki zrobił statek, sam był kapitanem. Podnosił kotwicę już z samego rana. Nie lękał się burzy ani wysokości. Był bardzo odważny mimo swej kruchości. Raz pomógł kotkowi, co utknął na dachu. Odtąd zawsze razem. " Tylko z Tobą, brachu!" Przyjaźń trwała długo lecz skończyła nagle, a chmurkowy statek zwinął swoje żagle. Otrzymał balonik medal honorowy. Drażniło to kotka, sukces też miał w głowie.

@Adriana Gawrysiak Również wolę wróbelki:-) Cieszę się, że moja twórczość komuś się podoba:-)

@Kwiatuszek @Adriana Gawrysiak Dziękuję;-)))

@Kwiatuszek @Adriana Gawrysiak Dziękuję, pozdrawiam!

@Kwiatuszek @Adriana Gawrysiak Dziękuję serdecznie!

@Tectosmith Dziękuję serdecznie za czytanie, serduszko i komentarz:-)

Tego dnia nic nie wskazywało na to, że się nawet zobaczą. Ich, tak bardzo odmienne światy, spotkały się na skrzyżowaniu dróg, które prowadziły w zupełnie przeciwnych kierunkach. Jednak czy na pewno? Ona zadawała sobie to pytanie przez lata. On prawdopodobnie tak samo, tylko nie dawał po sobie tego poznać. Szli powolnym krokiem w kierunku siebie. Ich spojrzenia przenikały dzielącą odległość. Z każdym metrem jego oczy zdawały się uciekać od tego, co miało je spotkać. Powietrze wypełniło się drobinkami zaskoczenia, strachu, niepewności, ale i dzikiej, skrywanej radości. Stanęli obok siebie. - Cześć... - wyksztusił on, wogóle na nią nie patrząc. Jego wzrok był wbity w dal, jakby było tam coś, czego nie widział nikt inny. On jednak musiał patrzeć w punkt, który go hipnotyzował. - Dzień dobry! - pośpiesznie odpowiedziała ona, wyciągając do niego dłoń na powitanie. Prawie na nią spojrzał wyciągając prawą rękę z kieszeni.

@Łukasz Każda mama rozpłakałaby się ze szczęścia czytając taki wiersz:-)

@Łukasz Piękna lektura, miło się czytało, pozdrawiam!

@Łukasz Taka delikatność bije z wiersza. Lubię takie, ładnie:-)

@Łukasz Cudowny wiersz! Jak mogłam go wcześniej przeoczyć?

@Łukasz Nic nie trwa wiecznie, ale nadzieja powinna być zawsze. Choć samej ciężko mi to zrozumieć. Bardzo ładne, pozdrawiam!

@Kwiatuszek @Sennek Dziękuję serdecznie! Pozdrawiam;-)

@Kwiatuszek @[email protected]ękuję i pozdrawiam!

@Kwiatuszek @MIROSŁAW C. Dziękuję za serduszko:-)

@ja_wochen Ładnie, gdzieś wcześniej przeoczyłam;-)

@ja_wochen Ładnie, taki płynący wiersz:-) Pozdrawiam!

@Kwiatuszek @Giorgio Alani Dziękuję serdecznie, pozdrawiam! @Rafael Marius Taki był mój zamiar właśnie:-) Dziękuję:-)