staszeko

Niezły początek, ale ten motyw z anielicą jakoś do mnie nie przemawia. Rozumiem, że to rodzaj alegorii, jednak oczekiwałem innego rozwiązania. => „gdyż ona odkąd pamiętam była kobieta pełną młodzieńczego wigoru. ” Pozdrawiam.👋😊

Życie to rzeczywiście chyba przelotne, słodkie momenty, ale żeby je przeżyć trzeba tkwić zawieszonym w powietrzu, krążyć między „chęcią a niechęcią”, na „krótkie zawsze”. Dostrzegam tu dylematy szekspirowskiej proporcji.😊

Chyba wielu odczuwa to samo: piszemy przede wszystkim dla siebie. A idea doskonałości jest przewrotna, gdyż właśnie dzięki rozmaitym niedociągnięciom i ułomnościom jesteśmy jedyni, niepowtarzalni. Krótki wiersz, za to wielce wymowny. 😊

Kiedy lubię: tęsknię, milczę, układam; a mimo to (lub właśnie dlatego): mrok, żal, ciemność. Wiele objawiający wiersz.😊

Piękny i wzruszający wiersz z przesłaniem. 👍

Tak naprawdę, każdy pisze chyba dla samego siebie, a jeśli komuś przypadnie do gustu to bonus. Mnie pasuje, bo też uważam, że życie jest absurdem.👍

Po przeczytaniu naszła mnie refleksja: 20 lat minęło od publikacji tego wiersza i autorka jest dziś o tyle samo lat starsza, a wobec tego, czy dziś napisałaby podobnie?🤔

Brzoza i jemioła… Zabawna alegoria walki dobra ze złem.👍

Żelazna pętla miłości… coś w tym jest.🤔

Lubię takie obyczajowe klimaty: początek nauki w liceum, do którego los wpycha osoby z różnych ścieżek życia, a z którymi trzeba jakoś przesiedzieć w ławce cztery lata. Niby wielki dramat, ale później zostają tylko mgliste wspomnienia. To prawda, że opowiadanie nie jest najwyższych lotów, lecz właśnie dlatego zwróciło moją uwagę — swoją normalnością w świecie rzeczy niesamowitych i wyszukanych. 😊

Widocznie tak mu było pisane… Świetny wiersz.👍

Dlaczego słońce wciąż świeci? Dlaczego fale biją o brzeg? Czy nie wiedzą, że to koniec świata? Bo już mnie nie kochasz Z piosenki Skeeter Davis "The End of the World".

Super poezja; przeczytałem z przyjemnością kilka razy.👍

Czuć, że pisane z dużą dozą emocji. Zmieniłbym tylko ten wers: bo trochę masło maślane.😊

Najpierw „urodziłaś”, a potem dwa razy „nauczyłaś” — fakt, trochę zgrzyta. Trochę zbyt patetyczne jak na mój gust, dobrze że nie pesymistyczne, ale najlepszy byłby wiersz gdzie smutek jest wymieszany z radością.🎭

Straszne… Nic tylko założyć powróz na szyję i kopnąć stołek.☠️

Jest w tych słowach urok, moc, nastrój… kobiecy. 👍

Skończył dyrygować, a muzyka wciąż rozbrzmiewa — nuty i instrumenty niepotrzebne.😊

Ciekawe, czy ojciec zastanie pełną cysternę?😊

No, tak: „dziękuję” to trudne słowo.😊

Zachwycająca scena! 👍

Zabawna końcówka; reszta też niezła.👍

Wyobcowanie to odwieczny problem, ale ostatni wers zostawia jakąś nadzieję.👍

Kocham rap.💜

Smutna, ale niestety prawdziwa historia.😢