Michał1975

@[email protected] U jakiego biskupa? Toż jam niewierzący. Pozdrowienia.

Nelci Mysz w różowych majtkach wyszła dziś na żer, Spaceruje sobie wzdłuż listwy ściennej, Aż natknęła się wtem na żółciutki ser, Dotarła bowiem do wnęki kuchennej. Podbiegła do blatu, na stół wskoczyła, Pobiegła do samej jego krawędzi, Leżące sztućce na ziemię strąciła, A przy tym rumoru, co się zowie, narobiła. Wystraszona biedaczka, ledwo się schowała, Już usłyszała kroki na korytarzu, Wpada gospodarz, na gębie czerwień pała, Z nim gospodyni uzbrojona w nożyk. „Stefciu, złodziej się włamał po nocy do domu!” krzyczy kobieta w panice niezmiernej. „Odejdź, Bożenko, co robisz z tym kozikiem, Wszak to z pewnością ci nie wystarczy?” Na myszkę, ukrytą za załomem muru, Blady strach padł, trwoga co niemiara, Czym prędzej więc porwała kawałek sera, I... do swej norki się schowała. Warszawa, dn. 8.06.2021

@[email protected] A dzięki, przekażę to swojej Żonie.

@[email protected] ha ha... tek - rzekł hrabia-Anglik. Pozdro spodchmurykapelusza;)

@[email protected] a mów jak chcesz, ja tam jestem świadomy swojej płci ;) kłaniam się nisko i uchylam ronda swego kapelusza ;)

@[email protected] zapewniam Cię, że takie samo. Pozdrowki - szept wiatru.

- Czy są płyty Chyły? - Nie ma. - A Były? - Też nie ma! Pozdrawiam.

No wiesz, tu jest sporo ze mnie i mojej postawy życiowej, Renato:-) pzdr

Nazywam się Julian Nowak, mam trzydzieści pięć lat. Urodziłem się i wychowałem w niewielkiej wsi nad Bugiem, o nazwie Kolonia Zaręka. Ale przed dziesięcioma laty przeniosłem się do Lublina. Za chlebem. Nie, nie było łatwo. Najpierw wynajmowałem jakąś kawalerkę, za którą musiałem bulić jakieś czterysta pięćdziesiąt złotych, więc to w sumie nic dziwnego, że wkrótce zostałem niejako zmuszony do znalezienia sobie pracy. Sytuacja, mimo przenosin do większego miasta, daleka była od ideału. Zacząłem kupować gazety z ogłoszeniami, typu „Anons”, „Głos Lubelski” i tak dalej. Ale ogłoszeń było tam jak na lekarstwo. Ktoś poradził mi, abym spróbował poszukać pracy przez internet. To teraz takie popularne, każdy właściwie tak szuka. Radzili mi tylko zaopatrzyć się przedtem w pendrive'a. Trafiłem wreszcie na ogłoszenie, które mi odpowiadało – w stolarni Drew-Bud poszukiwali pomocnika stolarza. Wprawdzie to było nieco poniżej kwalifikacji (byłem już dyplomowanym stolarzem), ale cóż zaszkodzi... na pewno szef kiedy tylko zobaczy moje starania, doceni. Zadzwoniłem bez chwili zastanowienia. Odebrał po kilku sygnałach. - Mówi Grzegorz Lityński, manager do spraw zatrudnienia w firmie Drew-Bud – w słuchawce zabrzmiał formalny, suchy głos. - Słucham? Aha, jest pan kandydatem do pracy. W takim razie chciałbym Pana zaprosić we wtorek, na godzinę jedenastą trzydzieści do siedziby naszej firmy, przy ulicy Zielonej 4. Proszę nie martwić się strojem, u nas nie ma sztywnego dress-code'u. Zanotował pan sobie? Wtorek, godzina jedenasta trzydzieści. - Tak, dziękuję – wybąkałem, już zaczynając się martwić. W rzeczywistości zapisałem to wszystko w pamięci.Ale czym prędzej zdobyłem skądś kawałek czystej, nie zapisanej kartki i nabazgrałem pospiesznie: „Wtorek 18 IV, godz. 11.30 – Drew-Bud ul. Zielona 4”. Można było mieć większą pewność, że człowiek niczego nie zapomni. Postanowiłem że odwiedzę swoich rodziców – co prawda miałem już, niestety, tylko matkę, ojciec zmarł kilka lat temu – mieszkała kilka przecznic stąd, przy ulicy Gołąbki. Matka miała już osiemdziesiąt dwa lata i coraz większe problemy z poruszaniem się; na szczęście nie byłem jedynakiem, miałem jeszcze siostrę, Zulę. Opiekowaliśmy się staruszką na przemian. Wyszedłem, zamknąłem drzwi. Co prawda, w okolicy nie zdarzały się jakieś włamania czy kradzieże, ale... znana była zasada „PZU” - „Przezorny Zawsze Ubezpieczony”. No dobrze. To trochę o mnie – zacznę od wyglądu zewnętrznego. Jestem łysiejącym ryżym, raczej niskim niż wysokim, raczej korpulentnym niż szczupłym mężczyzną na początku wieku średniego. Nigdy się nie ożeniłem (bo i po co?) uważając, że po co mam unieszczęśliwiać jakąś kobietę i dziecko. Dobrze się czułem jako stary kawaler. Kiedyś pracowałem jako stolarz w spółce z, nomen omen, Dembowskim, ale niestety kredyty nas „zjadły” i trzeba było zlikwidować spółkę. Od dziecka marzyłem o karierze śpiewaka operowego, ale niestety okres dojrzewania skutecznie mnie z tego wyleczył – mój głos zamiast być normalnym barytonem, basem czy tenorem, zaczął przypominać bek barana na łące przy wietrznej pogodzie. Zresztą wkrótce odkryłem u siebie zamiłowanie do stolarki i to ona ostatecznie zdecydowała. Fach w ręku to jednak jest coś. Najpierw zatrudniłem się, jako osiemnastolatek, u swojego wujka, znaczy takiego „przyszywanego”, Henryka Bilika, po pewnym czasie jednak zrezygnowałem. Uznałem że gość jest niesolidny i podejrzany, wypłaty zawsze się spóźniały, a pod koniec przestały w ogóle się pojawiać. No więc powiedziałem do siebie – Chłopie, chrzań tą robotę! - i złożyłem wymówienie. O dziwo, zostało nawet szybko przyjęte, a na twarzy Bilika malował się wyraz ulgi, kiedy je podpisywał. Dziwne, prawda? Później bezskutecznie długo szukałem pracy, wysyłałem CV-ki, chodziłem na rozmowy kwalifikacyjne, z których i tak nic nie wynikało. Zazwyczaj kończyło się stwierdzeniem - „Proszę czekać, oddzwonimy”. Mijały dni, a telefon milczał, jak zaklęty. I wierz tu, człowieku, w ludzi! Frustracja narastała we mnie falami, gryzłem paznokcie, nie mogłem przestać myśleć o pracy. Zafiksowałem się na tym punkcie, nie byłem po prostu w stanie myśleć o niczym innym. Na szczęście, szybko przyszło zawiadomienie z Urzędu Pracy o przyznaniu mi zasiłku dla bezrobotnych. I dobrze, bo moje fundusze topniały zastraszająco szybko, a meble były stare i kiwały się. Co prawda, pieniądze nie były imponujące, ale zawsze to coś. - Cześć, jestem Renata - powiedziała mi pewnego razu jakaś kobieta z kolejki. Spojrzałem na nią; była całkiem przystojna, o ile ktoś lubi puszyste panie. CDN

@Gosława Bo jest w tym wiele z moich ostatnich przeżyć, bólu i frustracji... nie będę tu pisał na ogólnym, może kiedyś Ci powiem coś więcej.

To bardzo mi miło, a wydawało mi się, że to jest jakoś tak pokracznie napisane...

Dziś robię generalne porządki w swojej szafie, Wyrzucając stare i niepotrzebne wspomnienia, Wszelką myśl o bólu, samotności czy problemach, O upokorzeniu, o wszelakim cierpieniu. (Staram się spakować to wszystko równiutko, Żeby, na koniec już, przewiązać to sznurkiem.) Poukładam je porządnie w czeluściach tej szafy, Ustawię je na półkach w równiuchnym szeregu, Aby zyskać w ten sposób jeszcze więcej miejsca, Na kolejne, czcze marzenia i sny o potędze. (Staram się spakować to wszystko równiutko, Żeby, na koniec już, przewiązać to sznurkiem.) I wyrzucę również głupie o Tobie marzenie, (Ty sama dobrze wiesz, jakie, nie muszę nic pisać), Teraz już szkoda mi czasu na durne rozgrywki, Więc bywaj zdrowa! --- Ponieważ Ja muszę już kończyć. (Staram się spakować to wszystko równiutko, Żeby, na koniec już, przewiązać to sznurkiem.) (Staram się...) Sadyba, 22 V 2021 r.

Tornado przewiunęło przez moje życie, Ze strasznym poświstem triumfu, Rozbijając i niszcząc wszystko, Co stanęło mu na drodze. Wtem chmury się rozpierzchły, Wyjrzały setki słońc, Zalewając ziemię blaskiem, Zwyciężając smugę cieniów. Powstał miraż szczęścia, Fantom ołowianej normalności, Znów wolno marzyć o wszystkim, Fatamorgana złudzeń. Sadyba, 19 V 2021

@huzarc Może to zabrzmi niewiarygodnie, ale miałem takie przeżycia, porównywalne nawet z "małą wojną domową". I to sensu stricto. Ostatnie miesiące naprawdę nie należały do najłatwiejszych. Aż wreszcie zdecydowałem się na radykalne posunięcie i to rozwiązało większość poważnych problemów.

Pustka w sercu, same zgliszcza, Ale życie dalej biegnie, Mimo ruin, zadr i kłótni, Mimo ran, pomimo bólu. Ocalałem - jak Różewicz, Chociaż było nader ciężko, Dziś, gdy wreszcie odpoczywam, Czuję w sercu gorycz triumfu. Sadyba, 17 V 2021