Robert Nowak

Kocham Cię

trudno być bogiem właścicielu palca co na szybie wilgotnej znaczysz ścieżkę życia zgarbiona postaci rzucająca cienie w neonach ulic własnych pragnień nosisz pytania coraz trudniejsze ciężkie wrzynają się w ramiona bez odpowiedzi jesteś bogiem skłaniaj się naturalnie ku rozpaczy zwycięstwo jest dla zwykłych ludzi bobby Średnia ocena: Kategoria: Inne Data dodania 2017-03-24 16:26 Komentarz autora: Strona glówna < bobby > wiersze > p_s | 2017-03-25 10:00 | ciekawy tekst, który przeczytałem kilkukrotnie z przyjemnością; pozdrawiam Ziela | 2017-03-25 09:54 | Mocny z przesłaniem… 5+ bobby | 2017-03-25 06:33 | zgadzam się poprawione iga | 2017-03-24 19:31 | Tytuł proponowany przez nuela wydaj mi się lepszy,ale to twój wiersz i twoja decyzja.Oceniam go tak jak Ja2. Ja2 | 2017-03-24 17:59 | To kompletny wiersz. bobby | 2017-03-24 17:02 | wiersz jest o odbiorcy, czyli o Tobie a nie o Bogu, czyż nie jesteśmy dla siebie samych najważniejsi? bobby | 2017-03-24 16:46 | zła interpretacja nuel Brak komentarzy Aby dodać komentarz zaloguj się E-mail Hasło Zarejestruj się

widzę siebie nagiego kiedy umiera zapach pierwszej dziewczyny pamięć o doskonałości jej spojrzenia kiedy milknie muzyka która dawała życie a przedmioty wspomnień to gniazda pająków nucących swoją modlitwę stoję i patrzę na nieskończone sieci moje usta są obce

jesteś jak powietrze którym oddycham wnikasz we mnie oczy włosy dłoń przy czole gibkość szalona pożądanie usta niewidomej uczą się mnie stopa biodro w jednej całości jesteś na mnie zęby paznokcie krew ból zwinięta w namiętność twój ruch jest kometą twój oddech skowytem niknie pod ogniem szkielet mojego fundamentu eksplodujesz w milionie ekstaz sączę spokojnie drinka znam ten sen doskonale

staję się rzeźbiarzem umysłu, łowcą piękna, diabłem w sutannie, żołnierzem na podbitej ziemi, aniołem w piekle, lecz… czy potrafię rozpalić ogień krzesając dwie kostki lodu?

właścicielu palca co na szybie wilgotnej znaczysz ścieżkę życia zgarbiona postaci rzucająca cienie w neonach ulic własnych pragnień nosisz pytania coraz trudniejsze wrzynają się w ramiona bez odpowiedzi jesteś bogiem skłaniaj się naturalnie ku rozpaczy zwycięstwo jest dla zwykłych ludzi

jeśli podasz mi swą dłoń poprowadzę cię pod niebo płatkami kwiatów poprzedzając stopy tam pośród obłoków w nieprzytomnym locie rozpalę nieznane dotąd ci ochoty jeśli dłoń twoją upuszczę mimo mej rozwagi stanę się martwą popiołu garścią przez wiatru chwilę nieuwagi