Konrad Koper

@JNaszko Nawiązania !!

Napełnia mnie słońce. Pomarańczowy sok sączę przez słomkę złotą, albo dłonie łączę ze skrywaną ochotą…

Skąd mogę wyjąć ? Komu mam podać ? Jak ułożyć kukiełki w szyk ? Obrócić je ? Gdzie powinienem schować ? Czy ludziki nadają się do mojej gry ?

Włada ogniem i wodą… Groźnie „ grzmi”.

@Antoine W Prawdziwy !!

Trzymam dobrą broń – celną.

Sztuczny mózg, implanty, połączone komputery, biologiczne hybrydy… oraz „ nowoczesny rozrusznik serca”.

Świetlista istota czuwa nad życiem ziemskim i dalszym. Podobno na rozstaju ujawnia się.

Miło w życiu upadać powoli barwnym balonem.

Pewne teksty i malowidła zawierające ukryte informacje, hipnotyzują, zniewalają, zmieniają świadomość… Sprawcą jest zawzięty artysta albo szaleniec.

Gdzie nie powinno być miłości, znajdziesz jej okruchy. Układ mężczyzna i kobieta.

w białych rękawiczkach : „ znam się na historii”.

Góry rozdzierają niebo, wysoko Pan rzuca i ukazuje przepaście… Schodzimy spokojniejsi i widzimy nad doliną, snujące się mgły. Marzymy, Bóg zapalił fajkę pokoju.

@Artbook Jeżeli znasz kobiety- nie znasz mężczyzn i na odwrót. W pośrodku najlepiej .

Racje kobiet i mężczyzn.

Rycerz stanął przed wieżą, na jej szczycie zobaczył uwięzioną damę. Uroniła ona łzy, które otarła chustką. Rzuciła ją i wypowiedziała zaklęcie… W nocy młodzieniec miał sen : zamienił się rolami z Panią. Nie mógł się zbudzić.

„ Pojazdem” przypominającym : samochody, statki, samoloty, rakiety… podróżujemy po drogach życia.

Jestem zającem, noszę różową czapkę. Nic nie szkodzi, że wyglądam śmiesznie. Ludzie często widzą świat w biało – czarnych kolorach, ja lubię różowy. Potrzebują oni czarnych dziur, by wyobrazić sobie niedorzeczność. Mi wystarczy wnętrze czapki. Ludzie oddzielili naukę od magii, drugą gardzą. A ja nie chcę świata szufladkować.

@error_erros Gra słowem !!

Bożek strzela w kalendarz. Szacunkiem go obdarz.

Białe i czarne chmury przegania wiatr.

Maciejewo.

Podczas podróży duch nosi część góry - krzemień.

Gdy wyostrzę zmysły, otwiera się trzecie oko.

Los rozrzucił karty i rzucił kości. Po czym z uśmiechem chwycił dłonie. Po nieoznaczonej chwili, dotknął mojego czoła i wskazał gwiaździste niebo.