WarszawiAnka

@Joachim Burbank : Dziękuję za Twój głos. :)

@Natuskaa : Dziękuję. :)

@Luule : Dziękuję za Twój głos. :) Dziękuję, cieszę się, że zobaczyłaś to słońce przebłyskujące przez korony drzew - dokładnie takie było źródło inspiracji. :) Wyciszenie natomiast było wynikiem urlopu - teraz już będzie trudniej... Pozdrawiam

Piękny i przejmujący obraz. Bardzo mi się podoba "płomienny zaprzęg" - to bardzo plastyczna metafora i idealnie oddaje wizję szalejącego pożaru. W historię każdego starego zamku wpisany jest przynajmniej jeden pożar, który go zniszczył. Wiele zamków później odbudowywano, choć niektóre pozostały w ruinie. Czytając wiersz pomyślałam jednak dokładnie o tym, o czym wspomniełeś w komentarzu powyżej: że nieraz moment zniszczenia lub śmierci staje się powodem rozgłosu. O wielu ludziach nie dowiedzielibyśmy się wcale, gdyby nie zginęli w tragicznych okolicznościach. W przypadku człowieka jednak taka śmierć może być bohaterska lub tragiczna, albo też bezsensowna, gdy ktoś z własnej winy niepotrzebnie szafował własnym życiem. Jeśli chodzi o budowle, czy inne miejsca, ich zniszczenie jest najczęściej tragiczne - bo padają ofiarą albo niszczycielskich skłonności człowieka, albo żywiołów. Chyba że służyły złym celom... W pierwszym wersie, po frazie "Jak słońce" dodałabym przecinek. Wers 8 zmieniłabym tak: Który z wolna zamieniał się w strzępy popiołu. Pozdrawiam

@Waldemar_Talar_Talar : Dziękuję za Twój głos. :) Dziękuję, cieszę się, że się podobało. :) Pozdrawiam

@Marek.zak1 : Dziękuję. :) Zważ jeno, że ktoś mądry powiedział był zrazu, że ambicja nie daje człekowi od razu stanowiska; zaś z czasem każdy się przekona: za wywyższeniem męża stoi jego żona. :)

@Marek.zak1 : Dziękuję za Twój głos. :) Dziękuję. Ależ Peelka marzy - o nadziei... :) Pozdrawiam

Pytasz mnie, o czym myślę; na szczęście – o niczym; po jasnym tle umysłu żeglują obłoki, gną się wdzięcznie na wietrze pnie sosen wysokich jedna korona drugiej dnia dobrego życzy. Pytasz mnie, dokąd idę; obecnie – bez celu; odurzona zieleni bujnej odcieniami; między drzewami błądzę, jak pomiędzy snami, jak w morzu brodzę w gęstym i pachnącym zielu. Pytasz mnie, o czym marzę; pewnie o nadziei, która układa myśli w osobliwe wzory, wytycza na pustkowiach całkiem nowe tory dla jutrzejszej, nieznanej życia odysei.

Bardzo lubię naczynia - i wysmukłe, i pękate. :) Każde naczynie można napełnić, powstaje tylko pytanie: czym? Pozdrawiam

Dnia pewnego do mistrza zaszedł człowiek młody: "Poznałem wczoraj pannę wybitnej urody, lecz jej się nie podobam, co mam czynić teraz?" Mistrz na to; "Niech cię, synu, nadto nie uwiera jej obojętność - panien ci u nas dostatek: bacz jeno, byś nie latał ty z kwiatka na kwiatek! Szukaj szczerze - a ciebie nie minie nagroda: panna, u której rozum jest i jest uroda."

@zuzia : Dziękuję. :)

METKA AKTEM.

@>Marianna< : Dziękuję. :) O, TA KĘS, A TO SĘK!

Chyba rozumiem Peela, ale wiersz można różnie interpretowć, bo różne może być wzlatywanie. Wers "w jednej chwili pojmujesz nienapisane" ociera się niemalże o doświadczenie mistyczne. Puenta mi jednak nie pasuje - pachnie nirwaną? Pozdrawiam

@Pan Ropuch : Dziękuję za Twój głos. :)

@Gathas : Dziękuję za Twój głos. :)

spływa płacz deszczu na skaczący wesoło strumień fontanny

Ten niepokój się trochę udziela czytelnikowi. Podobają mi się "cudze pory roku". Pozdrawiam

@Pan Ropuch : Dziękuję. :)

O, ILU! JEJU, LECI I CELUJE, JULIO!

@>Marianna< : Dziękuję. :) ILE DO DNA LORNETA? A TEN ROLAND OD ELI?

@Ilona Rutkowska : :) @Tomasz Kucina : Dziękuję za Twój głos. :)

@Ilona Rutkowska : ...i jeszcze raz. :)

@Ilona Rutkowska , @Pan Ropuch : Dziękuję za serduszka i za refleksje. :) Pozdrawiam :)

@jan_komułzykant : ADO, TY ZŁOTO IM? MI OTO ŁZY TO DA.