Deonix_

Witam. Wiersz dość przygnębiający, jednakże napisany w tak ciekawej formie, że nie mogę oderwać oczu. Temat marności, przemijania i nieuchronności losu (o ile dobrze wyczułam nastrój wiersza, jeśli się mylę, proszę mnie poprawić) był już w poezji poruszany wielokrotnie, lecz tutaj widzę pewną innowację w ujęciu tego motywu. Pozdrawiam.

Witam. Bardzo przyjemna i zabawna ta bzdurka. Aż się uśmiechnęłam. Może dlatego, że mam w sobie coś z materialistki i lubię, gdy ludzie nie wstydzą się pisać o pieniądzach, także w wierszach. Pozdrawiam serdecznie.

W listopadowej głuchni, I w tęczach barw lipcowych... Przy kawie, czy herbacie, W stanie wolnym i na etacie... Podłączam się. I z ognikiem bladym, się przemieszczam. I gdziekolwiek, sekundę choć... Zamieszkam. Całe jestestwo swe Zamieszczam. Czasem w sercu zachować pragnę, Prywatność swoją, intymną cząstkę. I na dnie duszy jakimś cudem, zamknąć na kłódkę trochę ciepła. Lecz przeciw mnie murem powstają... Promieniowanie, parowanie i konwekcja! Niebieskim blaskiem błyszczy stale... Katalog twarzy-skalpów kolekcja! Bez znieczulenia, lecz nieświadomie... toczy się dalej. Wiwisekcja! Przeszedł mi umysł... Przeszło mi ciało... Zbukiem, gwiazdkami i ciasteczkami Smród z siebie czuję, jaki ma każdy, Duszący, ostry, lecz pożądany Przeszedł na wylot. Choć krew niegęsta jeszcze... Jeszcze nie gaśnie (gasnę) Jeszcze nie milknie (milknę) Jeszcze nie krzepnie! (krzepnę) Czasem w sercu zachować pragnę, Prywatność swoją, intymną cząstkę. I na dnie duszy jakimś cudem, zamknąć na kłódkę trochę ciepła. Lecz przeciw mnie murem powstają... Promieniowanie, parowanie i konwekcja! Niebieskim blaskiem błyszczy stale... Katalog twarzy-skalpów kolekcja! Bez znieczulenia, lecz nieświadomie... toczy się dalej. Wiwisekcja! I cóż ja mogę na to poradzić? Nie moje cięcia. Nie moje narzędzia. Nie mam nawet Bladego pojęcia... Ja tylko jestem. I czuję. Coś. Jeszcze. Pamiętam.