Maciej_Jackiewicz

Zakochany w sobie nie widział świata Na trzeźwo czy to podczas picia trunku I chociaż miał już nawet swoje lata On niezmiennie dumny był z wizerunku Po całym domu wisiały zwierciadła Wciąż duchem był taki piękny i młody Choć i baba jaga by nie odgadła Ile zostało z prawdziwej urody Klepiąc po plecach ściskali mu dłonie Łzy ocierał wciąż niby ze wzruszenia Na czarno malował wciąż siwe skronie Aby już zawsze źródłem być natchnienia Prawdziwe z niego było bowiem bóstwo Raczej nawet próżności złoty cielec A włosów coraz mniej i myśli mnóstwo A nuż się jeszcze trafi a widelec Tak się nadymał jak paw na podwórku I w końcu był cały już napuszony Aż pękł mu żywot jak balon na sznurku Leżał odtąd w trumnie w nicość wpatrzony Bo nic nie widział poza samym sobą Co tyle rzeczy w życiu przeinaczył Z prawdą o sobie walczył jak z chorobą Choć świata wszak ni razu nie zobaczył

po prostu Joanno dla mnie jak ktoś ma serce dla innych ludzi to tak jakby miał dwa serca albo serce w sercu pozdrawiam

Pół wieku przeżyło małżeństwo w Cordobie On jej nie kochał bo była taka sobie. A ona też go nie kochała i nawet raz nie zapłakała kiedy on już spoczywał w rodzinnym grobie . Jedna stara baba z gminy Lewin Brzeski na pogrzebie dziada nie roniła łezki. Taka była nań wściekła a rodzinie odrzekła : kochałam go przecież do grobowej deski.

Żeby nasze serca nie były nigdy zimnejak te ciężkie płyty wykute z granitużeby choć trochę nasze tu życie dziwneprzypominało o raju utkanym z błękitużeby nasze serca zawsze pamiętałyo tych co już mieszkają na górzemy żywot mamy przed sobą całya z nim wszystkie deszcze i burze żeby nasze serca miały też to serceteraz ukryte przed złem drugieaby nawet w tlącej się iskierceżycie było ...dla niej też długie

W milczeniu toczymy rozmowy w ten dzień zimny listopadowy posępny szum drzew na cmentarzu przerywa tę przejmującą ciszę w myślach za nich odmawiamy ciepłe dziękczynne modlitwy litanie do wielkiej Bożej Miłości uczyniwszy na piersi znak krzyża płoną niezliczone znicze i lampiony rozpraszają mroki jesiennych ciemności jeszcze własne kroki nieraz usłyszę bo czy to nowa wędrówka się zbliża i spakować bagaż przeszłości już czas skoro porudział znów trawnik zielony a moja głowa siwymi włosami od lat przecież cała jest pokryta zapiszę znów kolejny dzień słowami które dobry anioł przeczyta i zapisze w księdze wiecznej pamięci a wy zostaniecie zawsze pośród nas w sercu duszy albo barwnym witrażu wszyscy święci

DOBREJ NOCY PIĘKNA DAMO ;-))

pozdrawiam również Justynko ;-)

Mistrzem nazwali raz poetę z Makao albowiem fraszek pisał wcale niemało. A, że ludzie tam byli prości ocenili go po ilości. Co do jakości -tylko im się zdawało.

ale ilość zgłosek będzie do kitu Bożenko

Joasiu już poprawiłem

Emerytowany kucharz w Zwoleniu tak tam pouczał młodych przy jedzeniu : obiad nie będzie wcale lepszy jeśli tylko się go …popieprzy dlatego nie pieprzcie wciąż o pieprzeniu.

Anioły są tak lekkie i bez skrzydeł mogą latać bo mają czyste sumienia dlaczego właśnie ty zwyczajny człowieku nie chcesz się z nimi pobratać wciąż ze złem tego świata podpisujesz cyrograf milczenia nie widzisz już nieba pod którym śpią ptaki nie widzisz chmur wiatr je pogania jak nas los na skrzyżowaniu dróg wybierasz błędne strony bo źle odczytujesz znaki inny w uszach brzmi głos kiedy usiądziesz do wieczerzy za rodzinnym stołem niech twoje serce też uwierzy że wszystko od Niego pochodzi pora już zdjąć z siebie przeszłości koszulę z goryczy utkaną i od błędów tak brudną przecież tak niewiele potrzeba aby zostać aniołem ale zarazem tak trudno bo z grzechem każdy się rodzi

też całkiem udany limeryk Bolku

Bożenko celowo jest kawałek drewna oddalony by puenta zaskoczyła czytelnika

nie zapraszał grypy a tym bardziej stanu podgorączkowego Joasiu

Przy Tobie spalam się w zimowe wieczory kiedy rozgrzany do ostateczności czuję w sobie ciepło jak miłości pamiętam mój dom -te stare bory skąd przybyłem do tego siedliska teraz jak do ogniska wrzucony widzę twoją twarz już całkiem z bliska która tak pojaśniała w płomieniach jestem już cały taki rozpalony a mój żar twoje ciało ogrzewa słyszę jak z patefonu ktoś śpiewa zaraz całkiem niczym w piekle spłonę i w popiół obrócę to rzecz już pewna wszystko we mnie gorące i czerwone kochaj mnie jeszcze we wszystkich czerwieniach zostanę na zawsze twój kawałek drewna

Nawet nie jesteś piękną dziewczyną co czaruje cudnymi oczami uroczym uśmiechem i zgrabnymi nogami z którą godziny miło zawsze płyną nigdy nie powiem do ciebie Kochanie przez ciebie śpi ze mną ból głowy przepocona pościel i poduszka nie ciebie zapraszałem do łóżka i nie ten twój stan podgorączkowy usiadłbym jak poeta Jan pod lipą w piękny może sierpniowy poranek a tu za oknem tylko szaruga i droga do lata taka długa pora na miodu z mlekiem dzbanek piję za nasze rychłe rozstanie zdradliwa i niewdzięczna para grypo

dziękuję Aniu za miły komentarz ;-) pozdrowienia

Ubogi dziadunio z gminy Długołękauskarżał się na ból głowy kiedy stęka.Powodu ustalić nie potrafił.No i w końcu wyszło w tomografiiże to pusty łeb ze starości mu pęka.Dziadek obłudnik z doliny Rokitycodziennie zdobywał najwyższe szczytyJednak nie górskie tylko kłamstwaw dolinie prostackiego chamstwa.Mówili na niego ,, ryj nieumyty,,

dziękuję Justynko za sympatyczny komentarz

Joasiu, dziękuję za wszystkie fachowe uwagi poprawiłem bo jak zawsze masz rację Pisałem ten wiersz w podłym nastroju ale nie wracajmy do tego bo nie ma związku z tematem ,,Starej kobiety ...,, nie ma bo mi nie pasowała do całości tekstu a co do rymów chciałem napisać wiersz wolny ale jednak rymowane wychodzą mi chyba bardziej pozdrawiam

Poetę samochwałę z wioski Dąbrówka świerzbiła raz bardzo od rana stalówka. Za kolejny gniot już się bierze. A jaki to był poziom , szczerze w końcu sam przyznał ,że to taka ,,średniówka,, .

Kąśliwy ,,satyryk,, z wioski Złote Łany uszczypliwe pisał wcale nie peany. Kiedyś mu zeszła tak noc cała i głowa go potem bolała. A na dodatek był rankiem …poszczypany.

pewnie czerwonych