MIROSŁAW C.

@huzarc ...bez nachalności... To był klucz do napisania tych wersów. Dziękuję, pozdrawiam.

bezgwiezdne niebo a kiedy łagodnie zaglądasz z ogrodu do moich okien i srebrzystą smugą w codziennym geście łączenia dłoni wsłuchujesz się w bicie serca od tchnienia do wytchnienia odrobiną piękna przez pęknięty sufit uciekam w przestrzenie gdzie słychać turkot drewnianych kół tam na peryferiach kosmosu posiwiały od kurzu ojciec siedzi na bukowej desce i białym liliom otwiera kielichy a ja nie mam żadnych uwag do życia wierzę jemu bez granic

"Należenie do mniejszości, nawet jednoosobowej, nie czyni nikogo szaleńcem. Istnieje prawda i istnieje fałsz, lecz dopóki ktoś upiera się przy prawdzie, nawet wbrew całemu światu, pozostaje normalny". Jakoś mi to tutaj przypasowało :) Pozdrawiam.

@beta_b Dróg do wnętrza jest wiele. I niektóre, na pewno są wybrukowane wierszami. Pozdrawiam.

@Berenika97 „Babcia jest jak słońce, które rozjaśnia każdy nowy dzień.” Nawet kiedy przebywa po jego drugiej stronie. Pozdrawiam.

@Robert Witold Gorzkowski Dziękuję, pozdrawiam.

@Starzec 'Z języków najtrudniej nauczyć się wspólnego języka' Pozdrawiam.

@Robert Witold Gorzkowski Cudawianki prowincjonalnej natury. Z podobaniem, pozdrawiam.

@Annna2 @Berenika97 @Rafael Marius ...jest takie miejsce gdzie krzew goreje a ciemność ludzi nie dosięga Dziękuję za komentarze, pozdrawiam.

@hania kluseczka Górna półka ! Pozdrawiam.

@Czarek Płatak Dwie Jesienie to jak jedna wiosna. Pozdrawiam.

@Klip Przednie ! Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar Zasłyszane reminiscencje wojenne. Głos kobiety poddany obróbce przez męską klawiaturę... Dziękuję za komentarz, pozdrawiam.

sny z kenkartą obejmują brzegi rzeki niskie i lepkie nie spałam w mieście chciałam z życiem konie kraść w wysokiej trawie plotłam koszyki ze spalonych mostów na wskroś przesiąknięta szarymi obłokami które zaczynają się mienić i fluoryzować rozmytą prawdą wiry płomienne po wilkach Boga nie mają w poważaniu przez miedze polne na tej drodze donikąd tam gdzie cicho mruczą rzeczne kamienie świat na wykroku w lustrze mętnej wody osłania swoją nagość zaciera ślady do baranków bożych niepokalanych bez zmazy nie było innej perspektywy kiedy echo o długiej zwłoce wypłoszy z grobów rój skrzydlaty lotnych duchów na koniuszku różdżki łatwiej się zgubić niż odnaleźć

@nieporadnik Przednie. Pozdrawiam.

@Berenika97 „Bo kto nie był ni razu człowiekiem, Temu człowiek nic nie pomoże” Pozdrawiam.

"W każdym z nas trwają dawne legendy, w naszych krwiobiegach płynie przeszłość, odtwarza się w nas, by żyć". To dodaję jako suplement do wiersza :) Jeśli udało się, dać tej pięknej legendzie coś od siebie, to wspaniałe. Dziękuję za wszystkie ślady zainteresowania w imieniu swoim i Wandy. Pozdrawiam.

@Gosława Przeczytałem z przyjemnością, pozdrawiam.

Wando a kiedy światło twoich oczu jak łuczywo w ciemnej wiślanej toni zgasło gwiazdozbiory przybrały kształt polnego kwiatu legendy kruszą kamienie kawałek po kawałku od skinienia losów piorunową strzałą niczym ziarno rzucone w bruzdy spulchnionej ziemi wypuszczamy korzenie dąb i lipa na zawsze razem splecione niech płoną wici na szczycie wapiennej skały (Lifting 2025)

@KOBIETA Dwa słowa, podoba mi się. Pozdrawiam.

@Migrena Człowiek. Czy to wadliwa konstrukcja, czy ktoś nam wklepał do głowy program samozagłady ? Oto jest pytanie :)

@Robert Witold Gorzkowski Scena finałowa. Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. @Berenika97 W ten sposób, przy jednym życiu - można przeżyć coś w 'gratisie'.

@Robert Witold Gorzkowski Przeczytałem z przyjemnością, pozdrawiam.

@Leo Krzyszczyk-Podlaś Wszystkie brzozy dziękują Ci za ten wiersz. Mają już dość historycznych zaszłości :)

@Waldemar_Talar_Talar Takie tam majsterkowanie po pracy :) Dziękuję za dobre słowo, pozdrawiam. @Berenika97 Bardziej dla kogoś, kto osobiście już nie może. Pisząc w ten sposób, można się podłączyć i ugrać coś dla siebie. Jak wiadomo, licho nie śpi... Dziękuję za komentarz, pozdrawiam.