Znajdź zawartość

Mam czarny zeszyt w skórzanej oprawie. Chowam w nim wiersze, piosenki i myśli, Audycje, sceny, co tylko się przyśni, W nadziei, że gdzieś go komuś zostawię. Oddać rękopis, to jak oddać duszę. Każdą literę kreśląc wiecznym piórem Zna się na wylot papieru fakturę, Kształt, kolor, zapach i garby wybrzuszeń. Lecz trzymać słowo bezczynnie na półce, Tego poeta wytrzymać nie zdoła. Słowo żyć musi i krążyć dokoła, Wpadać do głowy jak jaja kukułce. Więc rozstaniemy się kiedyś z zeszytem, Nic nie trwa wiecznie na świecie niestety. Ale niech jeszcze szeleszczą wersety, Słów barwne wstęgi mym pismem podszyte.

chociaż wykują dla ciebie pomnik z marmuru przyozdobią wielkimi bogactwami dla ludzi będziesz nadal zwykłym bezimiennym a w sercach ich pozostaniesz jak martwy kamień bezkształtny bezwartościowy który nadaje się tylko na wyrzucenie bo z niego nawet najwspanialszy artysta nie zrobi ornamentu