Dominika7

Auć, zabolało. Ale oczywiście rozumiem. Chwilowo jest jak jest. Choć jeden utwór zebrał nawet pozytywne opinie, więc może jeszcze nie wszystko stracone ;) Stokrotne dzięki za wszystkie uwagi :)

Ok. Za dużo czasowników, do zaimków już wiem, że mam niebezpieczną słabość, dopełniaczówki? - faktycznie nie zwróciłam uwagi... Naiwny, infantylny? Wygląda na to, że bardzo nieudany. Rozumiem Pani zniesmaczenie. Chciałam podjąć wątek młodzieńczej naiwności, niestety dużo pracy przede mną. Nie wiem czy będę zażenowana, to moje pierwsze kroki w świecie poezji. Żaden człowiek przecież nie stanął na własnych nogach zaraz po urodzeniu ;) Uprzejmie dziękuję za cenne wskazówki. Postaram się je zastosować.

Hmm, szkoda, że nie wzbudza żadnych emocji. Pozostaje mi się tylko zastanowić nad zastosowanymi środkami, aby w przyszłości uzyskać pożądany efekt. Ale zastanawiam się właśnie nad odbiorem utworu, przecież i "nagość" (psychiczna/fizyczna) może stać się epicentrum emocjonalnym wiersza. Wydaje mi się, że poezja powinna poruszać różną tematykę, nie tylko tą całkiem poprawną, skupioną na moralności, ale i tą kontrowersyjną (ludzie piszą przecież erotyki), dlatego nie widzę powodu do wstydu. Odwaga? Chyba każdy poeta (doświadczony czy początkujący) musi ją mieć. W moim odczuciu to właśnie poprzez nasze utwory "obnażamy" nasze wnętrza - a to chyba najśmielszy rodzaj golizny, niezależnie od tematu ;)

Ah, no tak. Teraz wiem, co masz na myśli. Rzeczywiście, chciałam poruszyć czytelnika, ale nie przyszło mi do głowy, że może to wzbudzać przerażenie :) Niestety przyzwoitość/moralność w wypadku niektórych ludzi szwankuje. Cieszę się, że udało mi się uzyskać taką reakcję :)

Przeraża? Zaciekawiłeś mnie. Wyjaśnij proszę :)

Celowy. Komentując uwagi Alicji wspomniałam o "kobiecym masochizmie", który starałam się uchwycić w tym utworze. Ponieważ mowa o zakochanej kobiecie, która została w jakiś sposób oszukana i zdradzona przez swojego "wybranka", chce uwznioślić miłość do niego, jakby mówiąc "Złamałeś mi serce i wytarłeś mną podłogę, ale i tak jesteś miłością mojego życia". Nie wiem czy odpowiedziałam na Twoje pytanie (?).

Faktycznie. Choć właśnie chciałam żeby nabrał takiego trochę patetycznego charakteru. Spodobał mi się motyw "kobiecego masochizmu", o którym wspomniano w komentarzach pod jednym z moich utworów i chciałam trochę "pomęczyć" ten temat. Czy poprzez usunięcie zaimków wiersz nie straci rytmu?

Stalker Muszę przestać śledzić cię na każdym kroku Obserwować poczynania twoje Zniwelować swą obsesję Pierwszą miłość ukryć w mroku Drzwi zakluczyć Wysłać w diabły twoje słowa Przestać liczyć Że obietnic swych dochowasz Długo minie nim zrozumiem Że czas i nadzieję tracę Zanim spojrzę w mapę życia swego Chwycę ster, co wciąż kołuje Już na zawsze pozostaniesz mym oszustem, kłamcą, zdrajcą Zawsze będziesz skarbem moim Mym najsłodszym oprawcą Choć twe serce, umysł zwleka Cała przyszłość, świat przed tobą Ciesz się wspaniałością chwili On na ciebie już nie czeka

Chciałabym jeszcze zapytać o rozgraniczenie dla poezji współczesnej i utworów skończonych? Czy dany utwór może trafić do obu sekcji?

Witam :) Jestem nową użytkowniczką poezja.org i szukam informacji dot. zamieszczania/komentowania utworów. W regulaminie wspomniano o zasadach, odnoszących się do ilości zamieszczanych treści w poszczególnych sekcjach, ale jedyny odnośnik, jaki został podany to link do strony głównej: poezja.org. Byłabym wdzięczna za wskazówkę :) Pozdrawiam! D7

Nie, nie. Podoba mi się Twoja sugestia. Koniecznie wszystkie z małej. Teraz lepiej widać te duże litery, które chciałam, żeby były widoczne. Myślę, że to może zmienić sposób interpretacji wiersza.

Chodziło mi tu raczej o ideę wyzyskiwania w sensie korzystania na cudzym nieszczęściu. Na zasadzie udzielania pomocy "bo przez swoją wdzięczność zrewanżuje mi się czymś równie wartościowym", czego dany człowiek może na daną chwilę nie mieć lub co "wyzyskiwaczowi" wyda się nieinteresujące, a co dla "wyczerpanego wędrowca" może być całym (z braku lepszego słowa) dobytkiem. Więc mówisz, że małe litery będą lepsze? Spróbuję ;) Dzięki!

Dobry Samarytanin podeprzyj się na mnie Wędrowcze skonany dostrzegam Twój smutek w plecaku schowany mój rentgen wyczuwa opuchnięte stopy masz! - bandaż podaję opatrunek złoty błysk w oku dostrzegam wdzięczność Twoja rośnie więc wyciągam rękę o miedziaki proszę choć wdzięczę się pięknie dary twe ubogie więc wspieram Wędrowca co miał krótszą drogę

Myślisz, że powinien być krótszy czy interpretujesz ten wiesz jako moje własne doświadczenie? Zainspirowałam się opowiadaniem Oscara Wide "Słowik i Róża". :)

Zastanawiałam się nad odstępami, ale jakoś ciężko mi było logicznie podzielić ten wiersz na zwrotki. Rozlazłość? :D Daj proszę znać w których miejscach - przeanalizowałabym te momenty. Jeśli mowa o stylu, to była o nim mowa w sensie pozytywnym czy raczej negatywnym? :) Każda uwaga jest dla mnie cenna.

Gołębie przeganiamy gołębie braci naszych tym samym obojętnych losem splątanych ze zmartwieniem chleba u szyi luźnym puchem i krzywymi lotkami utykających na drodze pod letnią oponą i zimową łaską wdeptani w miękkość asfaltu niespamiętani obojętnością przechodniów braci waszych! sami, w odosobnieniu życia umieramy

Forteca Zabrałam Cię w rejs po moim życiu na zwiedzanie mieszkań, miejsc i wydarzeń zdradziłam Ci ból swojego istnienia dałam mapę skarbów i pchnęłam w kierunku moich ust Zdjęłam ubranie, pokazałam Ci każdą bliznę poprowadziłam dłoń twą do zwieńczenia mych niedoskonałości naga stałam, bez tarcz i kolczug żelaznych bezbronna, naiwna, bezwstydna Rozchyliłam przed Tobą swój umysł wprowadziłam w dziewicze pragnienia przyjęłam ból rozłąki i spełnienie powrotu a wtedy patrzyłam Ci w oczy a wtedy patrzyłam w Twe serce Nieśmiało dotknęłam i Ciebie twych murów i drutów kolczastych zwabiona obietnicami, słodkimi, pustymi słowami I przytuliłam Twe ciernie do serca ukrywając strumienie posoki i trwałam z uśmiechem na twarzy całując Twe usta gorące Nie sforsowałam fortecy oddałam Ci życie i siebie spuściłeś swój most zwodzony gdy upadłam już martwa na ziemię

Życzenie drugiej osobie cierpienia jest tylko pozorne. Mając na uwadze sam tytuł brzmi on rzeczywiście dość ponuro i mściwie, ale w kontekście całego wiersza czytelnik zaczyna rozumieć, że podmiot tak na prawdę ma nadzieję, że adresat nie ma serca z kamienia :) A przynajmniej to starałam się przekazać. Chyba nie do końca się udało (?) :)

Z chęcią przeczytałabym Twój felieton. Daj proszę znać o publikacji.

Dziękuję bardzo, podoba mi się nawet Twoja propozycja, ale to rozwiązanie kłóci się jednak z moim pierwotnym zamysłem. Będę szukać nowych rozwiązań :)

Zdecydowanie częściej. Stąd właśnie życzenie podmiotu, aby i ta druga strona odczuła stratę tak mocno, co on (podmiot). :)

Mam nadzieję, że cierpisz Mam nadzieję, że cierpisz Że wspominasz nasze dzieje Że Cię serce boli kiedy o mnie myślisz Że płacz tłumisz i zaciskasz pięści Że niepokój gdybania dopada Cię czasem Mam nadzieję, że cierpisz Że gorycz po stracie zasnuwa Ci czasem wizję świata Twego Że przystajesz czasem widząc ślady nasze I że duch przeszłości Twoją skroń całuje Mam nadzieję, że cierpisz Że ból gryzie Cię od środka I że spać już nie potrafisz Że przybierasz maskę Że mnie kochasz jeszcze I, że masz nadzieję w sercu

Daj proszę znać co tak bardzo kłuje w oczy (z wyjątkiem wspomnianych już uchybień) ;) Może masz jakieś sugestie odnośnie zmian?

Właśnie miałam wątpliwości odnośnie "tą" i "tę" i ciągle wyczuwałam tam pewien zgrzyt...Trochę ciężko ocenić swój własny utwór, a co więcej, go poprawić. Zbyt ckliwe? Hmm, takie miało być. I rzeczywiście zbyt wiele zaimków. Deonix_, jakieś propozycje zmiany?

Pożegnanie W pożegnaniu moim pragnę wniknąć w ciało Twoje I zanurzyć duszę moją w Twojej zostać tak na zawsze Złączyć jaźnie nasze różne jednak takie same w jedną myśl i w jedno słowo I niech jednym głosem zabrzmią Wyryć w sercu Twoim imię Moje zapamiętaj I w nieśmiertelności zamknij Tę miłość przeklętą