Gabriel Davis

Dobitna treść. Trafia do mnie przesłanie jako konieczność radykalizmu chrześcijańskiego w połączeniu ze spontanicznością bycia w świecie. Gratuluję twórczego zestawienia. Pozdrawiam.

Któż jest tym niewiernym "przyjacielem"? Podmiot liryczny wyraźnie czyni komuś wyrzut. Może to przyjaciel z lat dziecinnych, który go opuścił. Może to partner/partnerka widziany/widziana podczas sprzeczki. Forma wygląda na przemyślaną, lecz treść pozostawia wiele do życzenia.Zostawiasz mało miejsca na twórczą refleksję. Zasadnicze pytanie o faktyczną sytuację: Czy rzucając się w przepaść można mieć nadzieję na ratunek? (Czy to może chodzi o ratunek niebios?) Pozdrawiam serdecznie

Tak jak człowiek ma dwie ręce i dwie nogi, tak miłość w dwóch przejawia się sytuacjach. Jest to uniesienie niebiańskie i dźwiganie ziemskie. Uniesienie niebiańskie: "Miłość ma jest tak wielka, jak daleki mój lot w przestworzach, tak przenikliwa jak oko sokole, które wpatruje się w zdobycz. Miłość ma nie ustanie, gdyż ta przestrzeń nieskończoną jest, a we mnie siły nieprzebrane." Dźwiganie ziemskie: "Miłość ma to ciężar, który niosę na swych barkach. Odpowiedzialność mocarza! O tyle wiem, że żyję o ile bagaż trosk mych przygniata mnie do ziemi. Wysiłek mój wielki równa się miłości mej. Jest to świadectwo piękna mej ofiary!" Te dwa bieguny łączą się we wspólnym celu. Jest nim spełnienie człowieka. Wieczność w miłości!