Dorota_Jabłońska

Spodziewałam się Jacku niejakiego zgrzytu myślowego w kontekście mojej teorii na temat wysiłku niemoralnego. Dotychczas skwapliwie przyznajemy się jedynie do wysiłku moralnego, a przecież bycie niemoralnym pochłania tyle samo, a może i więcej energii. O tym również mówi ten wiersz. :)

Gdyby słowa powyższe miały choć odrobinę mocy sprawczej, kobiety z założenia wolałyby rodzić się ślepe, nieme i brzydkie! :))) Zgadzam się jedynie w kwestii „wysiadania kompasów”: mężczyzna z wyrytym na czole "każda kobieta jest do zdobycia, wystarczy tylko zastawić sidła"/Owidiusz/, często ma poważny problem z odnalezieniem drogi do domu. Proszę to jeszcze raz przemyśleć :) Pozdrawiam. ps. a tak, kobieta jest jednym z podstawowych lejtmotywów poezji :)

Przymiarka do poezji, w stylu klasycznej. Lubię spontaniczną potoczystość dekorującą zakochaną pierś! Na początek pasuje - w przyszłości proponuję ulec również wpływowi poezji współczesnej. Z takiego zamieszania można wypracować coś oryginalnego - własnego. Pozdrawiam serdecznie :)

Na spacjalne życzenie: King Crimson www.youtube.com/watch?v=cV7BYSxsKhw pozdrawiam :)

Wiersz niesie ze sobą uniwersalne przesłanie /tu panowanie oderwane od rzeczywistości; wysiłek niemoralny/. Ozdobiony miejscami kokieteryjną frazą, maluje wierny wizerunek Ludwika – Słońce, otoczonego gromadą kochanek i dzieci. Plastycznie, miejscami zabawnie, ciekawie. Pozdrawiam.

Dobry wieczór Dorotko - Mi również jest przyjemnie -pomimo że w twej ocenie którą szanuje - jest myśl a niema wiersza - można ale nie koniecznie trzeba się zgadzać - zależy jak i z której strony na to spojrzymy . No i faktycznie nie chodziło mi o ostre kochanie - o czym wspomniał Marek poniżej - tylko o to co napisałem pod kom.kol. Białego . Mam nadzieje że cię nie uraziłem tym ostrym słowem o kochaniu . Na tym zakończę swą obronę dotyczącej wiersza- myśli . Wielkie podziękowanie za zatrzymanie się i kom. pozd. i życzę miłych snów. Drogi Autorze, nie ma mowy o urażeniu, przeciwnie - to ja przepraszam za kosmate podejście do tamatu! Idea emanowania ciepłem, uzewnętrzniania, jednym słowem kochania wplecionego czułym gestem w codzienność - jest dobra, słuszna! Pozdrawiam i życzę najlepszego dnia!

Myślę Dorotko, że odebrałaś to zbyt dosłownie. Chodzi raczej o okazywanie sobie uczucia, a nie uprawianie seksu np. idąc ulicą czy aleją parkową. Ale swoją drogą masz temperament... no...jak róbmy - to róbmy...?? ja tylko zasugerowałam... i'm sorry! ;))

:) www.youtube.com/watch?v=j-36ecMY6CI

www.youtube.com/watch?v=-5-FyssOaAY

Z przyjemnością wpiszę się pod Sylwestrem :); Wiersza co prawda nie ma, ale jest myśl! - róbmy to wszędzie! :) Proponuję muzea /z wyjątkiem dni zarezerwowanych dla wycieczek szkolnych!/, z uwagi na wszechobecność kamer - smacznie! :)) Pozdrawiam!

Dzień dobry! :) www.youtube.com/watch?v=hyCom4PuAHI

Zdecydowanie TAK! :) Jeszcze raz! :) www.youtube.com/watch?v=GjviMVTRqRc&feature=related

Wiedza, jaką posiadam w zakresie warsztatu osiąga poziom zaledwie początkujący. Wskazanie szczegółów pozwala na gruntowniejszą analizę struktury. Natomiast treść osadzoną na figurze jedynie intuicyjnie i tylko we własnym zakresie zapotrzebowania mogę uznać za pełną, dobrą, miejscami zdumiewającą. Dziękuję.

Dobre ziarno, dobra linka. Dziękuję i pozdrawiam :) O, znalazła się moja Muza :-) A ja niebacznie podmieniłem odnośnik jako... zbyt pogański ;-) Ale klimat i temperament mi bardziej odpowiadał, więc sam już nie wiem czy słusznie... W każdym razie duże Dziękuję za ranną inspirację :-) Rzeczywiście, podmiana kompozycyjnie wypada na korzyść. Poprzedni link natomiast był bardziej odpowiedni jako dedykacja. Jednym słowem słusznie, słusznie :) Miło mi, że inspiruje muzyka z wątku, bardzo miło :)

www.youtube.com/watch?v=MgYyzncFsqU&feature=related

"Ziarno" (na górze) w wierszach zainspirowanych (zajrzyj, dopisałem właśnie) jest Twoje. Nawet linkę pożyczyłem sobie ;-) Dobre ziarno, dobra linka. Dziękuję i pozdrawiam :)

Od rana chodziła dziś za mną muzyka z tego odnośnika, Pani Doroto :-) Aż w końcu stała się jak ziarno - musiałem z niej czymś wyrosnąć. Teraz już mogę pracować ;-) (i na razie nic nie otwieram, o nie, żadnych linków już dzisiaj!) Dziękuję i pozdrawiam. ?

Masz mnie! Teraz to ja umarłem... * taniec który mnie tańczy * Zabijasz mnie od roku, co miesiąc odbierasz coś z tego za co kiedyś tak cię pokochałem, aż stęskniony za twoim wibrującym ciałem nawet ust nie znalazłszy umieram, umieram. Ale nie, nie tak szybko! - bierzesz przyjaciela i ponad moim ścierwem tańczycie walczyka la la li li... li li la... wiruje ulica gdy w szczęściu młodej pary umieram, umieram. Ale nie, nie od razu! Nie koniec wesela - twoje ciało otwiera się niczym muszelka aby na świat przyjść mogła nie moja córeńka zapłakać: Mój czas tato. Umieraj umieraj... www.youtube.com/watch?v=PCkT4K-hppE :)

Pani Doroto, o tym, że „to” nie jest dobre, od dawna zdaję sobie sprawę, ale na pewno „to” jest w miarę ciekawe i na moje podobieństwo zrobione. Tak więc, jak i ja sam nie muszę być dobrym, tak i „to” nie podoba się i nie może podobać wszystkim, tym samym być dobre (nawet jeżeli dla wielu osób dobre i najlepsze jest tylko to, co jest złe dla drugiego). Ale będę się upierał, że „to”, to jest wiersz, a nawet nie głupi wiersz, w którym są (nie byle jakie) środki artystyczne. No i, ten wiersz, który, jak mówiłem jest moim odbiciem, wyraża więc moje rozumowanie, i moje odczucia, zatem moim, i tylko moim stylem mówienia i pisania. I na pewno to jest styl, że tak powiem, chropowaty, bo też właśnie ja sam (osobiście) taki chropowaty, gburowaty, nieokrzesany, dziki jestem. I lepsze chyba to, niżbym miał udawać, że jestem innym człowiekiem, niż jestem w rzeczywistości. I co za tym idzie (a co jest dość zasadnicze dla mnie), ten wiersz ma takie same trudności w porozumieniu się ze światem, czyli ze zrozumieniem czym jest, jakie to ja sam (osobiście) mam trudności w dogadaniu się z większością ludzi, których znam, a co dopiero z dogadaniem mi się z ludźmi których nie znam. Wszystko więc jest w porządku, tzn. ja sam nie jestem w porządku, czyli normalny, to i wiersz też nie jest w porządku (dobry), czyli normalny, przynajmniej tak, jak ja powinienem być, i wiersz powinien być w porządku, czyli normalny, jak wszyscy i wszystko. Pozdrawiam, i dziękuję za własne Pani zdanie, z którym się oczywiście nie zgadzam. Pod pojęcie stylu można podciągnąć wiele. W przypadku omawianego wiersza jest to działanie nieuzasadnione. Poczekam i wierzę, że doczekam wiersza, który wolny od przegadania, chropowaty, gburowaty, nieokrzesany, dziki powali mnie na kolana! Pozdrawiam najserdeczniej :)

PIĘKNA JESTEM JA, A RYCERZEM TY www.youtube.com/watch?v=_80hRxQPf7k

Cała ta niedookreślona kobiecość nie ma nic wspólnego z apodyktycznością! :) Przy zachwianiu równowagi, która w moim świecie wygląda tak: mężczyzna pozyskujący – kobieta pozyskiwana – wskazywanie mężczyźnie oczywistych kierunków jest bardzo często źródłem frustracji. Obowiązująca rzeczywistość czyni z nas osoby przebojowe i samowystarczalne. Pomimo to, a może właśnie dlatego w sztuce miłosnej fenomen pełnej ekspozycji w przypadku kobiety jest możliwy jedynie przy zachowaniu klasycznych proporcji. Przewaga aktywności po stronie ADAM! :)))

jeśli wystąpi takie coś jak: -BO NIE i JUŻ - wtedy konflikt kończy się milczeniem owiec. A odnośnie do maskulinizmu, to jest to brzydka para kaloszy na ponętnych nóżkach kobiecości:) I JUŻ !! :))))) może jednak męskości? /vide fetysz :)))/ ;) www.youtube.com/watch?v=ympn8VBMhNU&feature=related

jeśli BO TAK, to uważam, że nie ma problemu, albo mały problem, gorzej jeśli słyszymy - BO NIE i JUŻ !!!! :) I wtedy konflikt kończy się tak: z miedzy, kaj feminizm graniczy przyjaźnie z maskulizmem, statystyki mówią o rosnącej liczbie mężczyzn poszkodowanych przez kobiety w tzw. starciach bezpośrednich! :))

www.youtube.com/watch?v=-mwjl4_nuc4&feature=related

Wow! w małej pigułce tak wiele! Dziękuję Maracie! Przyznam, że dla mnie rozbrajająca/wzruszająca jest zawsze sytuacja, kiedy kobieta /w tym ja i wiele z nas, a bodaj wszystkie!/ próbuje nakłonić mężczyznę do zrobienia czegoś, co w jej ocenie słusznie się należy. On zazwyczaj pragnie sensownej argumentacji, więc przy jej braku męczy się i dręczy, i dopasować nie potrafi. Kiedy w końcu kapituluje i pyta z rozpaczą w głosie: ale dlaczego tak?! Odpowiedź jest zawsze i jedna: BO TAK! :)))