Wiesiek Drzewiecki

Zbieżność przypadkowa. A może wynika ze szkolnej pamięci Słowackiego? A może wspomnienie motta "Kamieni na szaniec"? Nie wiem. Ale pisząc tę rymowankę byłem w takim "dole", że tak budujący wiersz Słowackiego nie rezonował w mej głowie. :)

Zapomnieć co było! Być dzieckiem od nowa! Tak mi ktoś mądry poradził. Bym na tym swą przyszłość próbował budować Historii nie mogąc uradzić. Do „dziś” nic nie było! Nie było więc „wczoraj”. I nie ma powodu do łkania. Bo serca nikt niczym wszak mi nie rozorał. Szczęście zaś czeka poznania. Proszę Cię Panie! Zbudź dziecko znów we mnie! Przywróć naiwną nadzieję! Dokonaj w mej duszy przemiany tajemnej. Chęć życia niech znów w niej goreje. Chęć życia dla Ciebie, chęć życia dla ludzi. Znów z życiem chcieć się siłować. Wchodzić gdzie w innych strach tylko się budzi. Chcę dzieckiem stać się od nowa! Warszawa, 8 marca 2009 r.

W szkołach uczą, że zmianę pędu Nazywa się pięknym mianem popędu. Określa prędkości on zmianę Przywodzi zaś chęć na bzykanie. I demografia nabiera rozpędu.

Marzę by pyłem bujać na wietrze, By po mnie nawet śladu nie zostało, Bo gnijące ciało to ciasna przestrzeń, Bo w grobie miejsca zawsze jest tak mało. Chciałbym tak kiedyś o bólu zapomnieć, Także by o mnie nikt już nie pamiętał. Bym żale usunął z pamięci ułomnej I żebym niczyjej pamięci nie pętał. Zniknąć z widoku, odejść z tego świata, By Bóg tylko wiedział o tym gdzie jestem. Bo ciało wciąż boli, a dusza skrzydlata, Tak myślę, czuje tylko wolną przestrzeń. Rzeczy co dzisiaj mnie ograniczają Zostaną dla tych co tu pozostaną. Troski o rzeczy niech mnie nie zżerają. Ten kłopot mieć będą ci co je dostaną. Czy nie lepiej odejść i pośród płomieni Razem z problemami na popiół się zetrzeć? Dziś gdy nie widzę nic co chciałbym cenić Marzę by pyłem bujać w ciepłym wietrze. Warszawa, 26 lutego 2009 r.

Chyba stary belfer ze mnie chwilami wyłazi. :)

Dzisiaj przyszła do mnie Wiosna. Przyszła cicho, wczesnym rankiem. Przyszła piękna i radosna, W sukni z trawy... kwietnym wianku... Oczy miała mojej Żony. Głos i ręce mojej Matki. Przed Nią grały ptasie tony. Za Nią słały się bławatki. Czy to sen był tylko krótki? Czy tak życia tkają krosna? Że o brzasku, w czas pobudki, Dzisiaj przyszła do mnie Wiosna.

Zimną wodę można doprowadzić do wrzenia Bawiąc się pompą i obniżaniem ciśnienia. Wtedy pod bardzo szczelnym kloszem Woda z lodem (Tak! Proszę, proszę!) Wrzeć zacznie. Chociaż temperatury nie zmienia.

Wicemarszałek z politycznej łaski Nie mógł oderwać się od swej laski I przemawiał z ogromną swadą W tym śnie bawiąc słuchaczy klownadą A wszystkie owady mu biły oklaski.

To się cieszę :) Taki był cel pisania tej rymowanki. Na poważnie ale żartobliwie. :-)

Ona mi mówi, że ma pstro w głowie, A ja o tym całkiem co innego powiem. Bo całość mieści się w jednym słowie. SERCE, i w piersi. SERCE, i w głowie.

Czasami słyszymy, że teksty Powinny skojarzeń NIE BUDZIĆ! Bo po co biednego odbiorcę Tak zbędnym myśleniem znów trudzić? I wtedy mi się przypomina, Że przecież te skojarzenia Dla tekstu są właśnie tym samym czym sól jest w czasie jedzenia Niby każdy się krzywi Gdy na języku ją czuje. Lecz rzadko smak go zachwyca Gdy jeść bez niej coś popróbuje Kojarzmy więc! Ach, kojarzmy! Dla mózgu to gimnastyka! I pamiętajmy, że organ nie używany – ZANIKA!

Różo – przecudny kwiecie Różo – miłości symbolu Ty jesteś jak ona. Przecież I piękna, i pełna bólu Tak cudna i tak pachnąca Jak płatki, co w tobie widzę I ostra, i kalecząca Jak kolce na twej łodydze Jesteś jak Ta, którą kocham Jak Ta co wypełnia me życie Bo przez Nią też czasem szlocham Lecz częściej trwam w niemym zachwycie

Raz Kaszub z okolic Pułtuska Pomyślał, że w głowie swej mózg ma. Lecz wolał nie badać, Bo mógłby wykazać, Że zieje ogromna tam pustka.

Bywało, że wzlatywałem pod niebiosa. I to bez 'Red Bulla'. A bywało że miałem ponad sobą więcej niż sześć stóp dennego mułu. Ale wciąż żyję i znowu chcę żyć 'na całego'. A tylko to się liczy.

Pewien ułan, z okolic Pionek Chwycił szablę w swe drżące dłonie Bojąc się utraty bitności, Gdy symbol jego męskości Doszczętnie w głębi pochwy utonie.

Vox Populi, Vox Dei. Kropki usunięte. Zawsze byłem i jestem zwolennikiem wolności (chociaż nie jestem zwolennikiem samowoli) :-) Trochę infantylny? Nawet nie trochę. Ale tylko dzieci bywają na prawdę otwarte i szczere. Dlatego marzę by to moje wewnętrzne DZIECKO nigdy zbyt mocno nie zasypiało. Dziękuję za miłe słowa i za tak optymistyczną wróżbę. ;)

Pewien Grzegorz z Konstancina Gdy mówił to stale się zacinał A milczał - bez zająknięcia I śpiewał - też bez zacięcia Czy wie kto jaka jest tego przyczyna?

Czy warto bronić swego „ja”? Czy upodabniać się do innych? Co komu ta obrona da? Czy nie jest w tym się zbyt dziecinnym? A może lepiej wskoczyć w tłum? W tłum identycznych i nierozróżnialnych A wtedy tego tłumu szum Zagłuszy wrzaski myśli nachalnych Czy tylko głupi pragnie sobą być? Nie lęka się wystawać z masy Bo tłum mu przecież nie da żyć Rozerwie go na wąskie pasy Na pasy nie do pozszywania Bo tłuszcza to do siebie ma, Że nikt im niszczyć nie zabrania Czy warto bronić swego „ja”?

Raz jeden jeż z Azji środkowej W żmii zakochał się zygzakowej. I po krótkim pożyciu Mamy dziś w użyciu Drut kolczasty w ilości hurtowej.

Muzyka nam duszę unosi Skrzydeł dodaje nam sztuka Oko o obraz się prosi Ucho w powietrzu nut szuka Nie tylko chlebem żyjemy Czasami piękna szukamy Bez piękna kapcaniejemy Problemów tylko czekamy A kiedy otacza nas sztuka, Czy w myślach, czy w rzeczywistości, To radość do serca nam puka I świat gotów jesteś ugościć Szukajmy sztuki w nas samych! Szukajmy jej też wokół siebie! Bo to najmilsza ze znanych Ścieżek by znaleźć się w niebie

Wulkanizator se znalazł zajęcie. Jął produkować kondomy ze zdjęciem. Z Putinem na czubku. „В пизду иди”, dupku! Tak w duchu sobie mruczał zawzięcie.

Kiedyś sroka rzekła do pliszki: „Ostatnio bardzo bolą mnie kiszki”. Próbowała leczyć się wódką Lecz trwało to bardzo krótko, Bo wraz z wódką łykała kieliszki.

Pewnemu szewcowi z Kalkuty Znudziło się ciągle szyć buty I kleić je zaczął Wykazując zapał Lecz chodził, od kleju, „jak struty”.