Tomek Rybarczyk

Zniechęcił? Ależ o to chodzi - o uchwycenie monotonni podróży na ryby i nieudanego połowu. Klimat wiersza miał oddać nudę a zamiast taaaakiej ryby jeden z uczestników łapie sens dowcipu dopiero w drodze powrotnej. Co do "wymuszonej Madame" to jest to jeden ze znanych dowcipów o poruczniku Rżewskim, zatem Pani wybaczy: nie ja jestem jego autorem :) Podrzucam do wykorzystania jeszcze parę pomysłów : gotowanie makaronu z przerwą na telefon, czytanie programu telewizyjnego ze starej gazety, smażenie się na plaży z użyciem kremu z filtrem... Do kosza. Rozumiem że Pana zdaniem mam cofnąć się do lat szkolnych i pisać tego typu wierszyki? wiosną - ziemia grzmi świtem z tamtej strony na tą wychodzą na pola kamienie daleko plaża zrzuciła kołdrę sztormu rozmyśla o trawie kiedy się budzimy w głębokim oku śmierci kiedy się zbudzimy ogród śmierci drzemie śni nam rzeki tonie w błękitach spacery od rzeczy nazwanych ku nieopisaniu ciebie - nieskończoności mojego życia

Zniechęcił? Ależ o to chodzi - o uchwycenie monotonni podróży na ryby i nieudanego połowu. Klimat wiersza miał oddać nudę a zamiast taaaakiej ryby jeden z uczestników łapie sens dowcipu dopiero w drodze powrotnej. Co do "wymuszonej Madame" to jest to jeden ze znanych dowcipów o poruczniku Rżewskim, zatem Pani wybaczy: nie ja jestem jego autorem :)

I o to chodzi! "Wędkarz" bo zapał sens dowcipu dopiero w drodze powrotnej a cała reszta wyprawy była monotonna jak widok pól za oknami.

"pejzaż z polami..." hmm... w zasadzie, z okien pociągu ciężko wypatrzeć jakiegoś Polifema, albo Madonnę ;), czasem można wiatraki, ale one też jakby na polach ;) ja bym ten wierchoł zatytuliła - "wielopole" ;) Wielopole bo jeśli podczas wyprawy na ryby na wyrywki patrzy się przez okno to tylko pola widać. Poza tym "nic mi się nie przypomina" ;)

Ja, oni, pociąg, piwo, pejzaż z polami, konduktor, pejzaż z polami, karty, pejzaż z polami, stacja, setka, rybka, wódka, rybka, setka, setka, ja: "- Poruczniku, spał pan ze mną a dziś nawet nie chce się przywitać ? - Madame, kopulacja to jeszcze nie powód do znajomości..." Stacja, pociąg, karty, pejzaż z polami, konduktor, pejzaż z polami, pejzaż z polami, stacja, któryś: aha, rozumiem... (cha, cha, cha!) pejzaż z polami, pejzaż z polami, pejzaż z polami, pejzaż z polami, pejzaż z polami...

Skoro jedna strofa jest udana to... wspaniale bo więcej strof w wierszu nie ma :) A jeśli ktoś koniecznie chce wiedzieć co byłoby w drugiej to podpowiem że ci z krzeseł podpierając się na krewnych rozeszliby się do domów ;) nie łudź się, że to udana strofa - ona nie jest katastrofalna, a to różnica; jeśli to Cię zadowala, to masz powody do zadowolenia Nie jest zła - oddaje dokładnie to co chciałem przekazać i pozostając w temacie nóg i wojny można użyć jeszcze mniej słów żeby naszkicować barwny obrazek: orzeł czy resz(t)ki? - w nogach spadochroniarzy szachownica pól

Zasłuchani wystarczy bo wiadomo, że się wtedy milczy. Prawda? ;)

przychylam się do opinii P. Skoro jedna strofa jest udana to... wspaniale bo więcej strof w wierszu nie ma :) A jeśli ktoś koniecznie chce wiedzieć co byłoby w drugiej to podpowiem że ci z krzeseł podpierając się na krewnych rozeszliby się do domów ;)

Teoryjki raczej Pan dorabia, jakbym pisał to po to żeby kogoś zadziwić i usłyszeć: "Jestem znudzony twórcami rzucającymi odbiorcy krzesło..." Tymczasem "drewniane nogi... drewniane nogi..." mają naśladować nasze swojsko brzmiące "patataj... patataj..." a krzesło jest przenośnią drewnianego (uziemionego) konia, bo jak oddać w kilku słowach charakter mieszkańców krainy niezmierzonych bezdroży w którym nawet tytuły filmów jak "Chcę konia, nie żonę" galopują ku wolności? Sugerujesz autorze, żeby " oprzeć się na własnych skojarzeniach " - podpowiadasz własne : z wojny można ujść tylko na jednej nodze albo: konie ponoszą żołnierzy a krzesła ponoszą winy, obrazek szurających krzeseł które mają po pięć i więcej drewnianych nóg, różne oblicza wojny, tą i z powrotem (np. od Afganistanu przez Palestynę po Irak, itd.), swojsko brzmiące "patataj... patataj...", krzesło jest przenośnią drewnianego (uziemionego) konia, charakter mieszkańców krainy niezmierzonych bezdroży ... To dziecięca zabawa w skojarzenia czy konkurs z nagrodami ? Rzucę wam parę słów a wy sobie - czytelnicy - wiersz wyobrazicie, napiszecie, pokojarzycie ? Moje skojarzenia - jak zawsze - dotyczą d... ( oczywiście usadowionej na krześle )... ; ) Tu nie ma co kojarzyć bo wszystko co chciałem powiedzieć na ten temat ująłem w czterech wersach. Reszta byłaby dopowiedzeniem, jak to że wojna owszem też może kojarzyć się z d... bo dla wielu - mimo że ją przeżyli - oznacza udupienie do końca życia.

Teoryjki raczej Pan dorabia, jakbym pisał to po to żeby kogoś zadziwić i usłyszeć: "Jestem znudzony twórcami rzucającymi odbiorcy krzesło..." Tymczasem "drewniane nogi... drewniane nogi..." mają naśladować nasze swojsko brzmiące "patataj... patataj..." a krzesło jest przenośnią drewnianego (uziemionego) konia, bo jak oddać w kilku słowach charakter mieszkańców krainy niezmierzonych bezdroży w którym nawet tytuły filmów jak "Chcę konia, nie żonę" galopują ku wolności?

wydaje misie, że owa mini lepiej broniłaby się w "cyklu", a ja, póki co, wydłubałam sobie z Twojego tekstu wieloznaczne kąski ;) krzesła szurają drewniane nogi więcej niż cztery na jedną sztukę tych którzy uszli z wojny ps. hihi.. nawet "wplątałam" tu imć Ionesco ;) Rozłożyłaś to na wersy ale warto zastanowić się czemu służy na przykład rym? Ponieważ jest symbolem powtarzalności - tego samego brzmienia - jak różne oblicza wojny. Podobnie jest z powtórzeniem: drewniane nogi... drewniane nogi... będącym zarazem imitacją szurania: szur szur... :) W te i wewte również to pokazuje bo - w tą i z powrotem (np. od Afganistanu przez Palestynę po Irak, itd.)

Nie to się nie z nią zgadzam bo nie bardzo wiem czego taka opinia dotyczy? Wydaje mi się że nie dostrzegasz tego co napisałem ale jednocześnie te słowa mogłyby służyć za ilustrację definicji poezji, tego czym jest wiersz: "zabieg wykorzystujący słowa do wysnucia refleksji". Co sam dopisałbyś jeszcze do tych "krzeseł" skoro uważasz że taki obrazek - w moim przekonaniu wystarczająco wyrazisty - jest niewystarczający? niewstarczający wegług mnie. to nie jest praca zbiorowa a ja tylko wyrażam swoją opinię. nie zgadzasz się z moim zdaniem i ja to przyjmuję do wiadomości. poczekaj na innych komentujących; ja już swoją rolę spełniłem - Ty wymagasz ode mnie zbyt wiele. pozdro Ależ dziękuję bo powiedziałeś bardzo dużo wspominając o refleksji. A refleksją może być złożony ze słów obrazek szurających krzeseł które mają po pięć i więcej drewnianych nóg, może ją wywoływać piosenka Jennifer Lopez www.youtube.com/watch?v=3f8ftadpHKQ czy nawet sam teledysk puszczony bez dźwięku czyli zdjęcia o których wspomniałem.

Skoro mówisz o pomyśle to proszę jeszcze napisać jaki to pomysł ? I dlaczego uważasz go za niedokończony i wymagający ględzenia? Powiedzmy: z wojny można ujść tylko na jednej nodze albo: konie ponoszą żołnierzy a krzesła ponoszą winy. Wszystko co napisałbym dalej będzie jedynie interpretacją tego co zostało ujęte w tych 4 wersach. Pomysł to dla mnie temat o który zaczepiłeś chcąc wyrazić jakaś myśl. Ona została wyrażona nawet przywzoicie, ale bardzo krótko, co w sumie nie jest moim najważniejszym zarzutem, bo właściwie lapidarność też jest w cenie. Ogólnie mówiąc myśl jest i sens jest i przekaz jest, ale nic takiego w tej myśli nie ma, nad czym nie można by się zastanowić samemu, bez Twojego wiersza. Jednym słowem: ciekawy zabieg wykorzystujący zdjęcie do wysnucia refleksji, która jest jałowa... to moja opinia i możesz się z nią nie zgodzić Nie to się nie z nią zgadzam bo nie bardzo wiem czego taka opinia dotyczy? Wydaje mi się że nie dostrzegasz tego co napisałem ale jednocześnie te słowa mogłyby służyć za ilustrację definicji poezji, tego czym jest wiersz: "zabieg wykorzystujący słowa do wysnucia refleksji". Co sam dopisałbyś jeszcze do tych "krzeseł" skoro uważasz że taki obrazek - w moim przekonaniu wystarczająco wyrazisty - jest niewystarczający?

Ale od tego można pójść dalej a nie chodzi o to żeby przedstawić swój własny pogląd na daną sprawę tylko żeby ją naświetlić. Powiedzmy patrzymy na zdjęcie i to wszystko - nie ma do niego żadnego dopisku - trzeba oprzeć się na własnych skojarzeniach które są wypadkową wszystkiego co wiemy i albo je "widzimy" albo nic nam ono nie mówi jak zdjęcia rodzinne przypadkowo oglądane w obcym albumie. absolutnie, wszystko co mówisz jest prawdą, ale mimo wszystko przedstawiłeś jak dla mnie zbyt mało żeby móc nazwać to wierszem: to jest jedna strofa, i powiedzmy sobie szczerze ona doskonała nie jest. co do pomysłu - spoko. pozdro Skoro mówisz o pomyśle to proszę jeszcze napisać jaki to pomysł ? I dlaczego uważasz go za niedokończony i wymagający ględzenia? Powiedzmy: z wojny można ujść tylko na jednej nodze albo: konie ponoszą żołnierzy a krzesła ponoszą winy. Wszystko co napisałbym dalej będzie jedynie interpretacją tego co zostało ujęte w tych 4 wersach.

Ale od tego można pójść dalej a nie chodzi o to żeby przedstawić swój własny pogląd na daną sprawę tylko żeby ją naświetlić. Powiedzmy patrzymy na zdjęcie i to wszystko - nie ma do niego żadnego dopisku - trzeba oprzeć się na własnych skojarzeniach które są wypadkową wszystkiego co wiemy i albo je "widzimy" albo nic nam ono nie mówi jak zdjęcia rodzinne przypadkowo oglądane w obcym albumie.

Pierwsza zwrotka wydaje się niepotrzebna w kontekście tytułu i tego co dalej w wierszu (roztopionego asfaltu) W drugiej "klei się" dopowiada to co wszyscy wiedzą: roztopiony asfalt się klei :) Toteż dla mnie wierszem jest: asfalt do kolan przez to czekanie w przystanek się wtopię nie wypatrzę nic by się zapatrzeć

Podmiotem w pierwszej zwrotce mogłyby być słowa tworząc ciekawą figurę: słowa które odeszły bez słów. Podoba mi się.

w te i wewte szurają krzesła drewniane nogi... drewniane nogi... więcej niż cztery na jedną sztukę unoszą tych co uszli z wojny

Tak, "w jesień nie wierzy się do ostatniej chwili, że już jest" toteż gdyby przełożyć obrazek na przygodną znajomość to sytuacja wyglądałaby tak: ona latem zachodzi w ciążę więc gdzieś w okolicach znaku Wagi (pomiędzy 22 września a 22 października) byłoby już coś widać - przybrałaby na wadze ;)

Waga to jesienny znak a jeśli dodamy do tego brzemienność gruszki to skutki lata mogą być... opłakane ;)

Rzeczywiście jakby cięższa, choćby mierząc ubraniami :) Pozdrawiam również.

Być może niespełnione choć patrząc na Wagę jako znak horoskopu to symbolizuje ona początek jesieni (23 września - 23 października) tymczasem ktoś tam z wiersza odnosi się do lata ("zagrzebywać gruszki w popiele lata"). Zagrzebywać czyli nawiązanie do "zasypywać gruszki w popiele" co oznacza nie zaniedbywanie spraw nie cierpiących zwłoki, ważnych. Tu bardzo cieszy mnie skojarzenie przez Pana gruszki z brzemiennością :) Również pozdrawiam.

całkiem "wagowo" JEST. Dziękuję - te słowa są dla mnie Ważne :)

Przyszło. Zagrzebywać nam gruszki w popiele lata. Czekając co wyłoni się z mgieł korygować proporcje. Ciało nabiera znaczenia a choć nie wierzysz w znaki - twoje przybierze na Wadze.

Dziękuję z łezką :)