Katzuja

Nienasycona dusza przepychem życia. Ciało łakome na dotyk słowa.Wiara leżąca pod gruzami prawdy. Tęsknota niczym iskra pochodni Jeszcze się żarzy. Moje myśli? Rozbiegane po zakamarkach twierdzy, Niewiedzy, Czystością przekłamane, Niewinne W ciszy odziane. Pragnęłam zapomnieć o chwili ulotnej, O darze miłości, przepychem rządnej. Słyszę, tę nutę, Gdzieś w oddali. Melodie piękne niczym tonie fali. I choć słów nie wypełni księgi bicze, Ja będę wierna, Jak ptak, co za lot oddaje serca bicie.

Czemu do nieba, droga tak daleka? Czemu nadzieje, zwijane kołowrotkiem marzeń? Skradzione serce, przytępione wiecznością myśli. Jak mgła kryjąca ziemię, ja skrywam te dłonie. Patrzę w te oczy, w głęboką jej tonie. Szaleńcze dni, co dzielić będą nas dwoje Nadchodzą... Mój oddech, znowu martwym będzie spojrzeniem I te łzy, krzyczącym wciąż cierpieniem Płaczę... Potargane przez światy, żywota moje. Gdybym, chociaż mogła, Jak ptak wzbić się do nieba, Jak słońce ogrzewać tęsknoty swoje I słowa tak zaplatać, Jak łańcuch miłości, Liczyć uśmiechy i tętno radości. Gdybym tylko potrafić tak mogła, Patrzeć w przyszłość bez obaw... Czemu los łączy nas dwoje, By granice bram otwierać i strachu? Jestem zmęczona, tym życiem skradzionym. Wiarą, co trudem dnia jest nieskażonym. Wybacz, mą bezradność w miliona oddechów. Wybacz ten wzrok, co ucieka od śmiechu. Tak, jak wina wielka, tak wielkie wybaczenie. Wciąż jednak szukam i cierpię, By na nowo, Odszukać swoje przeznaczenie.

To szept, to oddech jeden, Motyli tylko szelest. Wiele imion, A w nich odnajdę Ciebie. Pokuszę los, Wiem, że nie powinnam. Poczekam może.. Na przyszłoś, Na wiatr i wschodzące słońce.

On idzie nie bacząc na wicher. On idzie nie dzień i nie tydzień. On przed kwieciem się kłania. On deszczu od siebie nie odgania. On idzie za dnia i nocą. On pociesza liście, gdy krople je trącą. On nie tęskni za ludźmi. On nigdy piechotą się nie trudzi. On rozmawia z ptakami. On cieszy się z motylami. On słucha śpiewu drzewa. On wie, kiedy płacze biała mewa. On ucisza krzyczące głosy. On z trawy nie zrzuca rosy. On wie, kiedy ma milczeć. On wie, gdzie ma szukać dziecię wilcze. On sam jest, jak przyroda. On jest życiem niczym ta woda. On zachwyca się też jałowcem. On prawdziwym jest wędrowcem.

Odciąłeś mi skrzydła, By mój lot, Upadkiem się stał W zamęt morskiej fali. Odebrałeś głos, Zmieniając krzyk W szloch milczenia. Odebrałeś wzrok, By stał się Źródłem potępienia. Odebrałeś słuch, By w muzyce uwięzić nazwę Mojego imienia.

Garściami chwytam każde ziarno wspomnień. Do dna wypijam kielich rozpaczy. Rozlane wino rozkoszy już wysycha. Zatartych śladów miłości nie szukam. Już nie płaczę, Nie tęsknię. Rozdrapywać ran wieczności nie będę. Kraść sekund kalendarzy nie mogę. Czeluści schyłek nadejdzie. W odrętwiałych dłoniach kruchości, Zamazuję imię swojej przeszłości. Być? Czy będąc może istnieć? Popękane zwierciadło każdego dnia, Zaciska pętlę gardła milczenia. To ja.. A może, to tylko kruche uwielbienie? Rdza niczym pokusa zżera od środka Całą mnie, czy tylko duszę… Krzyk rozdziera ścianę bólu, Wijące się myśli uśpionej nadziei Umierają. Żałować, że się było? Czy być przez żal, w którym się żyło?

A gdy odejdziesz to, co ja pocznę? Czy kwiatem będę martwej mogiły? Miłość nasza w pąku zaśnie? Odpowiedz miły. Zapomnisz o drzewach, co tak szumiały? O trawie, co nogi nasze podeptały? O tym zaćmieniu umysłu i duszy. O tym bólu, co kamień serca kruszy I czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać Tą miłość, co obojga nas zmęczyła?

Poczułam pustkę w przestrzeni mych uszu. Jak skazaniec, czekam w milczeniu. Krew dudni w mojej głowie Niby galop kopyta, ściskając zęby do bólu. Wściekłość rozgrzewa moje wnętrze. Już zasnąć, czy kochać jeszcze?

Pokarzę Ci świat Na miarę szyty dla mnie. Otworzę okna szeroko tak, By zmieściły wszystkie nasze żale. Będziemy oddychać sobą, Jak powietrzem. Ja będę Twoim, A Ty moim wnętrzem. Razem rozkochamy nasze dłonie, Do nieba pędzić będziemy niczym białe konie. Więc, Otwórz oczy szeroko zamknięte. Dotknij tej dłoni I myśli moich wnętrze. Wypowiedz słowa, głęboko skrywane, Oddam siebie całą I moje kochanie. Wiec, Otwórz powieki szeroko zamknięte. Dotknij słowa, co wiążą moje ręce. Wypowiedz, chwile niepowiedziane. Oddamy siebie cali na wzajem.

Nieba chce skraść, kawałek od Boga. Czy czeka mnie za to, kara sroga? Gdy zrywam kwiaty na polnej ścieżce, To nie grzech, a karcisz moje ręce. A kiedy patrzę na lazur spokojnej wody, Czy moje oczy, bać się powinny Twojej trwogi? Jeśli już wdycham, to powietrze, Czy za to, uśpisz Boże moje serce? Gdy życia dech swój, ostatni oddaję, Jest to, za miłość Twoją, czy może za karę?

Skruszone szkłem, przeplatane myśli. Smutku wachlarz zalany łzami. Tacy byliśmy, Krwiożercy szybkiego czasu, Łaknący chwil spadających liści. Żarem kamieni zbolałych. Trwogą oczu widzianych. Tacy byliśmy, Kochani oddechem świata. Tuleni w objęciach kresu. Martwi w ramionach swoich. Zapatrzeni w cienie przeszłości. Tacy byliśmy, Stworzeni dla siebie, Choć pisani innym. Słowem tępo zapisanym, Miłością ciężką skazani. Tacy byliśmy, Jedyni i niepowtarzalni, W wieczności zakochani. Krok po kroku stąpaliśmy. Ciało, ciału oddaliśmy. Tacy byliśmy, Rozmarzeni skrytym pocałunkiem, Bytu zdradliwym ratunkiem. Zapatrzeni w dusz głębiny. Trwaliśmy chwilą cudną. Tacy byliśmy.

Jestem myślą krążącą, po Twoim nieboskłonie ciszy. Oddychasz mną niczym powietrzem. Unoszę się w zapachu skojarzeń bezbronnej głowy, Tam wciąż jestem tak blisko, Byś czuł moje usta, lecz za daleko, By złączyć je w pocałunku. Z ostatnimi kroplami deszczu, Zaciskasz serce w dłoni, Z jego pąku rodzi się kwiat miłosnej I wspólnej jeszcze naszej niedoli. Tacy bliscy jak niebo i ziemia, Bez granic pochłonięci w sobie. Tacy tonący niczym kamień rzucony w wodę. Przejrzyste marzenia, sekrety opłakane, Kości jak nasze losy bezwiednie W przestrzeń rzucane. Zastraszeni samotnością, beztroskim żywiołem W milczeniu odchodzimy odwracając głowę, Pozostał tylko szept... katzuja