janusz_pyzinski

istny macho pozdrawiam

takie ptaki są ze mną i we mnie pozdrawiam

dobre to,chociaż skarpetki to nic jeszcze,ale buty napisać... pozdrawiam

stąd kwiaty wyfruną znowu na barwach motylich skrzydeł malwy strzegące domu rozpalą ogniska dzieciństwa i bose stopy na rżyskach zmącą spokój mgieł tak chciałbym biec znowu na skróty witać oblane potem kłosy usiąść na progu chaty gdy słońce żegna się z dniem z rąk poplątanych pajęczyną cienia czynić pokutę za ścięcie zbóż nie pytaj mnie czemu milczę depcąc popiół opadły z piersi gdy serce zmieniło się w dym nie sprzątaj po sobie białych płatków rumianów które podobne klawiszom fortepianu niech grają pieśń zgubioną na rozstaju i polski różaniec przed wioski obliczem przywrócą jak smak świeżych malin pod brzozą rozdzierającą srebrne szaty zanurzony w zachwyt jej ramion przyłapuję na gorącym uczynku wspomnienia złamany opłatek i puste nakrycie alternatywę krańcowości żalu i radości łagodzącą tęsknotę niebytu czy miałeś kiedyś uczucie że chcesz ogarnąć ramieniem przestrzeń i przytulić do mocno pulsującej skroni aromat prawdziwego chleba miotając się w sobie bezradnie jak zraniony motyl

jest w nim coś,czego nazwać nie potrafię(przynajmniej dziś),a co zatrzymuje pozdrawiam

bzdety,niestety

tragicznie dobre ,choć jakoś smutno się zrobiło pozdrawiam

a to co innego niż tamto(ostatnie?)-to jest po prostu dobre Stefanie pozdrawiam

REZERWUJĘ ten pokój pozdrawiam

kupuję bez "kociewskich tradycji" pozdrawiam

lubię zaglądać niebu pod sukienkę zwłaszcza w czas,kiedy lipa"odradza się na zewnątrz mapą którą nosi w sercu" pozdrawiam z wieczorowej ławeczki

dotyk może być lekki i dobry jak wiersz i taki jest pozdrawiam

acha,zapomniałem,już poprawiłem-plusik się należy

ładnie Jagódko-"zebrać wiatr w zagłębienie dłoni" pozdrawiam

dobre,z ogniem

gdybym mógł zatrzymać czas zatrzymałbym w dziecięcych gumiaczkach brodzących po bańkach stawianych na wodzie przez majowy deszcz w krótkich spodenkach przez dzień w schronienie niespełnionych marzeń na ciepłej fali piasku aż złotą fastrygą zamknie się horyzont jak plastelinowy wierszyk albo w pelerynie twoich palców gdy nabrzmiałe latem powietrze drżało od świerszczy gdybym umiał powtórzyć czas powtórzyłbym noc kiedy wszystkie wektory ściągały tylko dla nas aromat gwiazd i skoszonej trawy a mleczna droga wyruszała w pożniwny marsz z krainą zmąconej szeptem ciszy słoneczny szlak staropolski gościniec do izby bielonej wielkanocnie i kubek zsiadłego mleka u progu rusztu południa zaciętość kosy na łany w wieczystej księdze ziemi testament zapisany lemieszem by kiedy umrze zapach orki pot się nie tułał nadaremnie

Twoje odpowiedzi na komentarze są zaprzeczeniem tego,o czym piszesz,a co do wiersza,to Lecter ma rację

dobrą drogą idziesz Leszku pozdrawiam

dobre te wolne myśli niesione przez bezdroża pozdrawiam

dobre! pozdrawiam

a ty wśród zagonów ziarno w kłosy wplatasz zgrzebne strofy wiersza na pieśni złote jak zboża przed Chrystusem błądzącym klęczący tłumaczysz na miedzach siejesz chabry czarną skibę ziemi ubierasz w kolor pogodnego nieba by żyło się lepiej dopiero potem przychodzi świt z drewnianym krzyżem na wprost słońca którego cień wyznacza drogę na rozstaju a skowronek zaczyna wieczną pogodynkę gorliwym pacierzem mocniejszym od ciszy gwiazdy nie wschodzą od orki do kosy noc krótka jak mowa kochania dłonie wysuszone sierpniem spękane niczym spragniona ziemia świąteczny rosół jeszcze na podwórku tak bardzo się spieszysz jakbyś chciał zdążyć na ostatni pociąg a tu już świerszcze grają marsz pożniwny zbierałeś słowa jak ze ścierni kłosy w pamiętnik posoką odcisków pisany pachnący jaśminem i sianem pamiętam te dłonie na których chwast chciał zamieszkać lecz nie miał odwagi

cała Twoja żarliwość Leszku,zamknięta w tym wierszu pozdrawiam

Agatko,całe życie przeżywamy śmierć,jak z Ditfurthem spowiadany czas pozdrawiam serdecznie

a to przed Tobą Stefanie jeszcze dużo wierszy,widziałem gorsze usg pozdrawiam

jak śmierć do życia przyrósł mi do pleców skrzyżowany ciężar tamtych chwil w których drzewa szepcą jeszcze moje imię kłuje niedojrzały agrest i pachną pęczki fiołków skryte w rzeczywistość trawy tylko siewca z obrazu Van Gogha i przydrożny Chrystus ciągle tacy sami dwaj wierni słuchacze dziesięciopalczastych rozmów z kosą zapalają lonty tęsknoty w labiryncie domostw na szachownicach pól grają z wiatrem niestrudzenie długo w cząstkę swego świata o szczęście mierzone miarą długo nie nakręcanego czasu z miejsca gdzie powinien zagłębiać się korzeń wychodzę między ludzi by zapomnieć że umarłem dawno rosą skrzydlatą na słońcu - wonnym psalmem ku wieżom wznoszę się po cichu wsiąkam bezszelestnie w mrok gdzie wszystko pachnie tak mocno swojskością