Stanisław Kamykowski

a ja serdecznie polecam "Świat Zofii" jestem w tej książce zakochany od jakiegoś czasu i mogę ją czytać bez przerwy

gdy serce przestanie mi bić nie będzie piekielnego ognia trąb apokalipsy wiatr jak zwykle zachodni deszcz ciągle pada z góry w dół

Wiem, że kiedyś już ył poruszany ten wątek, ale ja troszkę później dołączyłem forum. Jest tu jakiś ludek ze środkowego pomorza, chodzi mi dokładniej o Słupsk i jego okolice.

mi się podoba takie milutkie i przyjemne w odbiorze:)

od nowa odkrywam świat bez Ciebie pierwsze kroki jak małe dziecko jego sukces radość otoczenia mój przymus egzystencji muszę nauczyć się chodzić iść dalej może kiedyś znów na siebie wpadniemy oddychać powietrze ma inny smak może jeszcze kiedyś... ten sam tlen wtargnie do naszych płuc te same myśli opanują nasze głowy to samo uczucie zapanuje nad nami muszę sobie poradzić może kiedyś będę żył z Tobą

Kwestia gustu kogo lubimy czytać. Osobiście nie pociąga mnie to co stworzył Mickiewicz, co nie zmienia faktu, że umiał pisać, ale mniejsza z tym. Nie chodzi tu o ekstazę czy osiąganie nirvany podczas czytania poezji. Po przeczytaniu wiersza nie potrafię powiedzieć, że najbardziej przeszkadza mi przecinek w trzecim wersie czwartej strofy, ale jestem w stanie ocenić czy mi się podoba utwór czy nie. Jeśli dany tekst przypadł mi do gustu, to chyba nie powinienem zabijać tego wrażenia sprawdzając wersyfikację, rymy czy rytmiczność. Po co? Jeśli coś mi się podoba to akceptuje to takie jakie do mnie trafiło, a jeśli nie, to nie będę tego zmieniał podporządkowując tylko pod siebie. Spadam do łóżeczka, bo oczy same mi się zamykają.

Mi się podoba;) choć rymy troszkę mi tu nie pasują, ale nie mam pomysłu jak to poprawić pozdrawiam

bardzo byłbym wdzięczny, gdybym otrzymał wyjaśnienie, czym jest to „coś”, co sprawia To "coś" czego nie da się wyrazić od tak. Bynajmniej ja nie potrafię w kilku czy kilkunastu zdaniach napisać co sprawia, że siedząc na ławce w parku, na przerwie w szkole czy w jeszcze innej wolnej chwili czytam Stachurę albo Wojaczka, jednakże robię to. Sprawia mi to więcej przyjemności niż inne rzeczy, które mógłbym przez ten czas zrobić. Są takie rzeczy, których nie potrafimy wytłumaczyć, ale wiemy (może tylko wierzymy), że istnieją. To "coś" do takich rzeczy osobiście zaliczam, jeśli się z tym nie zgadzasz nie będę Cię na siłę przekonywać do swojej racji. Trochę (a nawet więcej niż trochę) wymijająca jest moja wypowiedź, ale innej nie potrafię Ci udzielić.

Dzięki Maćku za poparcie. Jednakże trochę przykro mi, że spychacie to coś co sprawia, że poezja jest poezją, a nie krzesłem ogrodowym kupionym za 9,99 w markecie na dalszy plan (przynajmnniej dla mnie poezja ma coś takiego). No i tej wersji będę się trzymał pozdrawiam

Wybaczcie, ale z części wypowiedzi jakie tu czytam wynika, że pisanie jest dla was rzemiosłem. Wydaje mi się, że tworzenie poezji powinno wynikać z jakiejś wewnętrznej potrzeby pisania i odbierania jej. Zauważyłem, że niektórzy (choć doskonali technicznie) zamiast tej potrzeby, mają z młotek, dłuto i hebel w ręku jak zwykli rzemieślnicy.

Przyszłaś do mnie, lecz nawet nie mogłem Cię dotknąć. Gdy byłaś, bałem się rekcji na to, że ja też tam jestem, ale to Ty poszłaś za mną. Stałem, czekałem, odezwałem się. Miałaś pretensję, może nie uzasadnione, a może właśnie słuszne. A ja co? To nie byłem ja, a może właśnie byłem ja. Zawsze rozum wygrywał z uczuciem. Teraz zaryzykowałem. Podszedłem tych kilka metrów. Jak bym chciał, żeby to była prawda. Pocałowałem Cię tak przyjemnie, soczyście, tak zwykle niezwykle, codziennie niecodziennie. Moje ręce splecione zawisły na twojej szyji. W tym pocałunku nie chciałem tylko, żebyś oderwała się ode mnie, strzeliła w policzek, zbluzgała, uciekła. Ty tam zostałaś. Byłaś ze mną. Spojrzałem na Ciebie i zobaczyłam kogoś na kogo czekałem tyle czasu. Już wiedziałem, że to jest to czego chcę i Ty też. Trwaliśmy tak wtulenie w siebie, nasze usta złączone jakby idealnie dopasowane. Tak przyjemnie się czułem. Nie przeszkadzało nam, że oni są z boku, patrzą. Podeszli, chcieli przeszkodzić, rozdzielić, a ja jak pies pilnujący domu poszczułem niepożądanych. Już nikt nam nie przeszkadzał. Byliśmy jak planety, które uwolnione od przyciągania słońca i innych planet uciekły daleko stąd. Wśród ludzi, a jednak sami, cudownie sami, jak zimny wiatr rozwiewający włosy w upalne lato. To trwało, mój tryumf, nasz, minutę, dwie, a może pięć sekund. Dla mnie wieczność. Gdy skończyliśmy znów stałem się tym kim byłem wcześniej. Rozum na wierzchu, ale nie od razu. Powiedziałem jeszcze "Kocham Cię!" najczulej, najszczerzej jak potrafiłem. "Tego chciałaś?", ale już nie potrafiłem być zimny, bez emocji, bo wiedziałem, że Ty jesteś i ja Ciebie mam. Próbowałaś uwolnić się z pod moich rąk, tak trochę udając, że jest Ci źle. Ja widziałem uśmiech na twej twarzy. Jak dzieci grające w chusteczkę haftowaną, każde chce być wybrane, ale udaję, że jest inaczej. Podobało Ci się. Zaczęłaś kręcić się wokół własnej osi, a ja celowałem swoimi ustami w twoje i zawsze trafiałem. Tak trwaliśmy w tym swoim zakochaniu jak para nastolatków mająca stuletni staż. Znając się doskonale, lecz nie wiedząc o sobie nic. To co było przedtem stało się nieważne. Miałem nowy cel: Być z Tobą! Może dziś znów do mnie przyjdziesz. Szkoda, że Ty nie wiesz, że coś takiego się zdarzyło. Dlaczego tylko ja mam swoje szczęście? Ty, ani nikt o tym nie wie i tak zostanie, bo w rzeczywistości to nic nikogo nie obchodzi, nawet Ciebie. Tylko ja muszę pogodzić się z tym, że potem słońce padło na mą twarz. Jedyne co ujrzałem to zegarek wskazujązy kwadrans po dziesiątej.

Lubię gdy tak ważny temat jest opisany lekkimi słowami, a jednocześnie nie tarci nic ze swojej powagi.

Na warsztacie to się nie znam, ale podoba mi się, takie dowartościowujące, dumne, a zarazem skromne;)