Bez przyszlosci

idę życia drogą jakoś ciągle pod górę ciągle nocą znużona staruszka mijam krzyże na poboczu drewniane za każdym zakrętem wypatruję końca złudna nadzieja droga nie ma końca tylko ja znajdę swój krzyż i pozwolę odpocząć nogom na poboczu drogi

mrok całunem spowija moją duszę więzi ręce pęta wolę i umysł dusi idę gdzie nie chcę robię co muszę nie mam już pragnień przepadły bańki mydlane z których budowałam mój świat

na imię mi Nikt widziałam kiedyś słońce nie pamiętam jak wygląda czułam wiatr nic już nie czuję w ręku nóż skała pod stopami i niebo takie piękne dalekie gwiazdy na nim jak krople krwi ktoś pomógł nie wiedział że pomóc nie można wszystko zacznę od nowa

Sączy się od kilku dni światło przez firanki omija miejsce, w którym leżę dwa razy światło nie pasuje trzymaj się ciepło...

Boga już nie ma znudził się tym światem odszedł męczyć inne dusze a ja zakładam maskę bo łez nie widać niedługo przyrośnie nic nie szkodzi uśmiecham się śmiać się nie umiem

bo zrezygnowałam z walki również w życiu zbieram się do kupy, ale marnie mi idzie

całość to odpowiedź na pytanie w tytule: dokąd idziesz? tego nie wiem i wiedzieć juz nie będę dziecko, któremu nie dane jest się narodzić

dzięki kaju-maju nawet nie wiesz jak bardzo jestem od wczoraj od nowa

dziękuję Ci Panie za bielmo na oczach które szczęście dawało przez te wszystkie lata dziękuję za rozkosz nie moją za słowa nie dla mnie za ból jaki noszę za Arktykę w duszy za smutek dojmujący i daj mi proszę Panie siłę by żyć cierpliwość by cierpieć i czekać bez nadziei na cud którego nie dostąpię

Miłość z serca wykopali buciorami dobrzy ludzie spadła i gnije wśród jesiennych liści codziennie przychodzę na grób popatrzeć może kiedyś tu znajdę zielony pęd maleńki dający nadzieję

Widzę nie patrząc. Pragnę niemożliwego. Czuję ból nie do zniesienia. Druga strona kusi nieprzerwanie, a jednak strach trzyma tutaj. Ludzie dziwnie patrzą, a ja miotam się w gorączce. Zataczam kręgi szukając wyjścia i jak ćma nie mogę odejść dopóki nie spali mnie żar bijący od Życia. Czy naprawdę jestem szalona?

nie wiem wiedzieć już nie będę umrę nieświadoma po co byłam gdzie dążyłam kogo spotkałam co widziałam jak dziecko istota nienarodzona która świata nigdy nie zobaczy nigdy nie poczuje nigdy nie posmakuje żal...

na huśtawce mozolnie w górę i pędem na dół mdłości dostaję chcę zsiąść myśli zebrać wreszcie nie wytrzymam dłużej amplituda drgań wciąż rośnie a ja chcę wypłaszczenia z piskiem aparatury podtrzymującej życie

nigdy nie będzie za późno by żyć nadzieją by marzyć by kochać…i być kochanym

kochanie… nie zauroczenie ale olśnienie widzisz i jakbyś w słońce patrzył ciepło duszę ogarnia snu już nie potrzebujesz z bezdomnym szczęściem się dzielisz na łące marzeń kwiaty zrywasz i w ofierze składasz pochłonęło Cię

niezrozumieniem wyczerpana gnam w rzeczywistości gniadoszem spłoszonym ku celom nieznanym kropli wody pragnę piach i kurz dostaję z oddechem każdym mniej życia we mnie już niebo nie kusi tylko świat Pomiędzy

a jeśli spadnie, zgnije i wybaczyć się nie da, zawsze jest nadzieja, że z pestki nowa miłośc wyrośnie...

kim jestem że żyć chcę że szczęścia pragnę że miłości szukam że rozkoszy pożądam że ranię nieświadomie że bólu dokładam że zemsty szukam że nienawidzieć mogę człowiekiem jestem?

szklany chłopiec dziecko niezrozumienia podrzutek wrażliwości tak bardzo chciał i tak bardzo nie mógł zgubił się w rzeczywistości po drugiej stronie lustra oczy puste i zimne jak pustka kosmosu dusza pełna cierni nie pomogę mu ty też nie nie umiemy żyć po drugiej stronie lustra

smutku nie da się zatrzymać fale dogoniły mnie i już nie wypuszczą z zimnych objęć brak oddechu nie będę walczyć nieuniknione dziś wieczorem w zimnym pokoju tylko to dopóki jeszcze ma sens

Caly twój - nie zgadzam się z Tobą, to piękne co napisał Grzegorz Grzegorz, dziękuję ci za wszystkie Twoje komentarze.

nie, to nie alkoholizm to smutek, który nosimy oboje, przeszłość, jaką mamy i przyszłość, której nie będzie załamałam się już dawno, teraz próbuję się pozbierać lustro jest z innego wiersza, taki mały wtręt dla wtajemniczonych

miałam w sobie radość zabiłeś ją miałam marzenia przegnałeś je miałam ambicje oddałam ci wszystkie miałam miłość do świata do ludzi do ciebie zdeptałeś ją i nie mam już nic co może sprawić że jeszcze kiedyś znowu zapragnę żyć

czuję się jakbym spała przez te wszystkie lata kiedy nie było ciebie obudziłeś mnie i delikatnie rozpalasz dawno wygasłe płomyki zapomnianej wiedzy zagubionych umiejętności nie sądziłam że to jeszcze możliwe

tęsknię za tobą milczysz wiem nie możesz inaczej kilka słów a tyle szczęścia nawet twoje demony już mnie nie przerażają oswoiłam je choć mówiłeś że to nie będzie możliwe smutno mi bez ciebie i lustro niedostrzegalnie pęka…