teresa943

Elu, doskonale potrafisz "wykpiwać" głupotę, próżność itp. odchudzanie, początkowo wygląda b. niewinnie i przynosi radość, jednak gdy staci się zdrowy rozsądek, staje się obsesją a to prowadzi do wyniszczenia. pełna współczucia dla "katującej się" Peelki ;) Krysia

wzruszające i prawdziwe...najbardziej się to odczuwa, gdy towarzyszyło się umieraniu kogoś najbliższego przez 24 h na dobę przez długi czas. piękna metafora o "głębokości" grobów - początkowo ból niemal dotyka ukochanej twarzy, jakby była tuż tuż, z czasem zapada się coraz głębiej i mniej boli, rysy zacierają się coraz bardziej, tylko pamięć odżywa w szczególne święta i zapala zamglone wspomnienia...potem życie toczy się dalej. przyznam się, że Hades w zakończeniu mnie zaskoczył... serdecznie pozdrawiam, Oxy :) Krysia

zwolnij nie nadążam za tempem od środka igranie uwodzi tak zalotnie zeszroniony czas choć chyli ku ziemi krew wciąż tłoczy pasję do rozpalania życia refleksją późnojesienność to pora by odwzajemnić żar zanim zgaśniemy bądźmy pochodnią na ostatnią drogę

warte przemyślenia...i świetne "pióro" z wyczuciem istoty rzeczy serdecznie pozdrawiam, HAYQ - Krysia

Aniu, świetny wiersz! porusza wyobraźnię i pozwala snuć kalkulacje na temat "wodzenia" i "zwodzenia" ;-) cieplutko pozdrawiam - Krysia

lekko z przymrużeniem oka ważki temat...czyżby zaburzenia rytmu były celowe, aby oddać "swawolenie"? ;-), jeśli tak, to OK! pozdrawiam serdecznie, Bolku - Krysia

nie bardzo rozumiem... pozdrawiam - Krysia

miłość ugodziła w serce i jest pewna, więc już nie pyta, lecz "wykrzykuje" tęsknotę , która zaczęła się jeszcze "przed grobami" (b. dawno?) i pozostała wierna...lubię odgadywać Twoje "tajniki" duszy - są takie na wskroś kobiece :)) korci mnie, żeby "grób" skojarzyć z "rozstaniem" a "znicz" z palącym jak ogień wspomnieniem... cieplutko pozdrawiam :) Krysia

Oczywiście... szczególnie jak mnie co wzruszy, rzuca mnie się na uszy :) "Przeżycia", to sfera prywatna, stanowiąca jedynie impuls do podjęcia twórczej pracy, jej efekty przenoszące przeżycia z "rzucania w uszy" w rejony poezji, to już sprawa sprawności warsztatowej i artystycznej kreacji. Klimat, to wynik doboru rekwizytów i wytworzenia między nimi znaczeniowego i emocjonalnego napięcia. Użyte przez panią rekwizyty, to standardowe, budowlane prefabrykaty, o mocno ograniczonej liczbie możliwych kombinacji. Takich "bloków" są tysiące, bez charakteru i właściciela, dyżurne rekwizyty będące w ciągłym, masowym obiegu, stają się jedynie projekcją popularnych kalek. Poetyckie listopady roją się od szeptów, wiatru, pamięci, samotności, przemijania, tęsknot, łez... Zupełnie mi nie przeszkadza wianuszek wzruszonych pań, czytających "duszom", szanuję ich wybory estetyczne ale oczekiwałbym, jeżeli już nie uszanowania, to przynajmniej przyjęcia do wiadomości wyborów odmiennych, kiedy rozmowę z tekstem nie prowadzi się jedynie przy pomocy sercowych podrobów, ale korzysta się również z głowy... Pozdrawiam serdecznie. :) Bez przesady, nikt tutaj nie aspiruje do literackiego Nobla. A tak miażdżącą krytykę można przypisać nawet pod wierszami, największych, uznanych. Dajmy na ten przykład miłość, każdy poeta przez to przechodzi, skoro już o tym napisano to może więcej o niej nie pisać? Moc kreacji warsztatowej czy artystycznej nie wyklucza użycia tzw. sztampowych określeń. Można dodać Krytykować można, trochę lepiej, lub trochę gorzej, ale nie o to chodzi jak co komu wychodzi. Więcej wiary... dziękuję, Marku :)

Marku, jesteś jak najbardziej normalny :) ja też "rozmawiam" jak z żywym; tu: "śpisz" znaczy "odpoczywasz". dziękuję i serdecznie pozdrawiam - Krysia

tyle świateł dzisiaj płonie tyle wokół cichych szeptów wspomnieniami zadumani znów my z nimi - oni z nami Bolku, dziękuję i ciepło pozdrawiam - Krysia

Witam serdecznie! Cieszę się, że coś jednak "zasmakowało" ... "Reszta" jest po prostu klimatem, z którego zrodziła się owa "esencja. Trzeba coś "przeżyć", w coś się wczuć dogłębnie, aby móc to wyrazić słowem - esencja potrzebuje "wrzątku"... Dziękuję za czytanie i komentarz. Serdecznie pozdrawia - Krysia aby móc to wyrazić słowem - esencja potrzebuje "wrzątku"... Czyli tak zwane lanie wody :)) Czyżby podświadomość się odezwała... zgodnie z regulaminem w dziale P wolno komentować wiersz a nie obrażać autora...

współodczucie wzruszenia...to takie ludzkie, prawda? dziękuję, Aniu i serdecznie pozdrawiam :) Krysia

Aniu, bardzo cenię sobie Twoje odczucia :) Dziękuję. Cieplutko pozdrawiam - Krysia

rekwizyt - fundament w poezji Na takich fundamentach powstały blokowiska. Pozwolę sobie włączyć się w "polemikę" pod moim wierszem, chyba mogę? Jeśli "blokowiska" powstały na czyichś przeżyciach, to one mają "duszę" i tworzą własną aurę. Moim zdaniem klimat a rekwizyty to zupełnie co innego, ale być może się mylę ... Serdecznie pozdrawiam oboje komentatorów :)) Krysia

Witam serdecznie! Cieszę się, że coś jednak "zasmakowało" ... "Reszta" jest po prostu klimatem, z którego zrodziła się owa "esencja. Trzeba coś "przeżyć", w coś się wczuć dogłębnie, aby móc to wyrazić słowem - esencja potrzebuje "wrzątku"... Dziękuję za czytanie i komentarz. Serdecznie pozdrawia - Krysia

ech, żeby aż "perełka"... mocno przesadzasz; ale lubię "tworzyć" klimat wokół tego, co chcę wyrazić a to święto, moim zdaniem, szczególnie potrzebuje odpowiedniej aury do zadumy i refleksji. dziękuję, Madziu za ciepły komentarz :) serdecznie pozdrawiam buziakiem :) Krysia

dziękuję, Emm! serdecznie pozdrawiam - Krysia

Grażynko, proszę...dołącz - będzie raźniej! milczeniem płonie pamięć wracają znajome twarze tęsknotą oplecione wzruszamy się nadzieją w świetle wiary - oni odeszli ale wciąż są obok Cieplutko pozdrawiam :) Buziak! Krysia

Tak! To czas szczególnej pamięci, czas powrotu "pod wiatr" i wzruszone wspomnienia. Dziękuję za "poruszenie", Lo :) pozdrawiam z zadumą - Krysia

w więc ...niech Ci się kiedyś spełni to pragnienie! tymczasem dziękuję :) serdecznie pozdrawiam - Krysia

listopad zawsze ogarnia wzruszeniem mogiły, szczególnie naszych najbliższych. dziękuję za współodczucie :) buziaki, Elu - Krysia

bezszelestnym szeptem zawracam pod wiatr w samotności zapalam pamięć tylko zimny i niemy głaz wciąż ten sam obojętny na przemijanie śle zrudziałe tęsknoty pośród kwiatów drży łza zanim strawię niedosyt wierzę - śpisz wiecznym dosytem

smakowitość! i jak tu sobie odmówić odrobiny zapomnienia, kiedy tak słodko kusi miąższem i sokiem spływa? znakomity deser - "mus", bo "okrutnie" wieloznaczny :))) cieplutko, Aniu - Krysia

podoba mi się zakończenie (pytania retoryczne zawsze budzą osobiste refleksje). w realistyczny obraz ospałej miejscowości wplatasz cień nadziei w oazie - tajemnicza Iwona, aczkolwiek niedostępna, ale nie przeszkadza. to intryguje :) a Bóg? myślę, że On nie przestaje w nas wierzyć, nawet wtedy, gdy zwątpimy :) Jeśli chodzi o warsztat, podzielam zdanie moich przedmówców - wiersz zyskałby wiele, gdyby go odchudzić, ale...i tak "misie" :)) serdecznie pozdrawiam, Cezary - Krysia